Κερδίζεις ή χάνεις αλλά πρώτα πρέπει να το διασκεδάζεις!
Ξέρετε ποιο είναι το λάθος που κάνουν συχνά οι οπαδοί; Οτι ταυτίζονται με τις ανάγκες των ομάδων! Νοιώθουν την εξάρτηση από το αποτέλεσμα να τους πνίγει λες και είναι αυτοί οι ιδιοκτήτες ή οι προπονητές μίας ομάδας! Και αγιοποιούμε τον σκοπό με στόχο το να επιτευχθεί μία νίκη!
Αν έρθει με μισό γκολ, με την μπάλα στα... μνήματα, με αντιποδόσφαιρο, η αίσθηση της ανακούφισης λυτρώνει! Λες και η αυριανή μέρα στη ζωή εξαρτάται από το σκορ ενός ματς. Οταν λοιπόν βρεθούν παιχνίδια όπου ομάδες που δεν μας ενδιαφέρουν άμεσα, παίζουν μεταξύ τους, μας πλημμυρίζει και πάλι η ωραία προσμονή του απρόοπτου. Και κάθε χρόνο, ομολογώ πως η έναρξη του τρίτου γύρου του Κυπέλλου Αγγλίας, όπου πια μπαίνουν και οι ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ μου γεμίζει τις μπαταρίες. Γιατί βλέπω ομάδες να παίζουν για να κερδίσουν και όχι να μη χάσουν και επειδή αυτό το ποδόσφαιρο αγαπήσαμε κάποτε, ακριβώς γιατί ήταν πρώτιστα δημιουργικό.
Το Κύπελλο σε κάθε χώρα εδώ και χρόνια, με τη γιγάντωση του Τσάμπιονς Λιγκ αντιμετωπίζεται σαν αναγκαίο κακό. Ευτυχώς στη Βρετανία παραμένει σημαντικό κομμάτι της ζωής τους και η περσινή επικράτηση της Μάντσεστερ Σίτι (του πρώτου τροπαίου για τους πολίτες εδώ και 35 χρόνια) έδωσε νέο ενδιαφέρον στον θεσμό, ενώ το 2008 με την παρουσία της Πόρτσμουθ και της Κάρντιφ στον τελικό και τις προκρίσεις της Μπάρνσλεϊ επί Τσέλσι και Λίβερπουλ, ξαναείδαμε σκηνές που είχαμε χάσει στην πιο παλιά διοργάνωση του κόσμου, από τη δεκαετία του 70 και του 80. Στην Ισπανία, την Ιταλία, τη Γερμανία το Κύπελλο αποτελεί ένα λόξιγκα στις λεγόμενες σοβαρές υποχρεώσεις. Αλλά για τους φλεγματικούς Βρετανούς το να αγνοήσεις τις παραδόσεις είναι ιεροσυλία.
Το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι η Σίτι των Αράβων και η Τσέλσι με τα ατελείωτα ρούβλια του Αμπράμοβιτς, αλλά είναι και οι χιλιάδες οπαδοί που η κάθε Τάμγουορθ θα κουβαλήσει μαζί της στο «Γκούντισον Παρκ» κόντρα στην Εβερτον ή η κάθε Τσέλτεναμ στο Λονδίνο με την Τότεναμ παρ' ότι ξέρουν πως πιθανότατα θα φύγουν ηττημένοι! Γιατί ποδόσφαιρο είναι να μην παρατάς το ματς παρά μόνο όταν σφυρίζει ο διαιτητής τη λήξη. Γιατί ποδόσφαιρο είναι να κοστίζει η ομάδα σου και το γήπεδο μαζί λιγότερο από ένα σταρ της Τσέλσι ή της Σίτι αλλά να παλεύεις στα ίσια και να μη χάνεις. Και ακόμη και αν λέγεσαι Λιντς Γιουνάιτεντ που κάποτε κατακτούσες τίτλους αλλά τώρα αγωνίζεσαι με την παντοδύναμη στην έδρα της Αρσεναλ να πιστεύεις πως όπως και στο «Ολντ Τράφορντ» κόντρα στη Γιουνάιτεντ πριν από δύο χρόνια μπορείς να κάνεις τη ζημιά. Σε τελική ανάλυση στη Βρετανία ποδόσφαιρο είναι να παίζεις. Και όπως σε κάθε παιχνίδι, εννοείται πως αρκετές φορές θα χάσεις και άλλες θα κερδίσεις. Πρώτα από όλα όμως πρέπει να το διασκεδάζεις!
