Ένας τροπαιούχος, αλλά δύο οι νικητές!
Φαίνεται πως το έχει η ιστορία της Λίβερπουλ οι θρίαμβοι να έρχονται μέσα από δάκρυα και πολύ ιδρώτα.
Για μία ακόμη φορά σε αυτή τη ψυχοφθόρα διαδικασία της… λοταρίας των πέναλτι, μία ομάδα της Λίβερπουλ, περνώντας δια πυρός και σιδήρου, κατακτά ένα τίτλο. Έγινε το 2006 στο τελικό του Κυπέλλου με τη Γουέστ Χαμ, συνέβη τη βραδιά της απίθανης ανατροπής στην Πόλη το 2005 με τη Μίλαν, είχε συμβεί πριν 11 χρόνια στο Κάρντιφ ξανά σε τελικό Λιγκ Καπ με τη Μπέρμιγχαμ για να μην αναφέρω τη πρώτη φορά που το Κύπελλο Πρωταθλητριών κρίθηκε σε αυτή την διαδικασία μέσα στην έδρα της Ρόμα το 1984.
Όλες όμως οι προηγούμενες φορές (με εξαίρεση ίσως το 1984 όταν ο Στιβ Νίκολ αστόχησε πρώτος) είχαν από την αρχή τη διαδικασίας αναδείξει ως ξεκάθαρο φαβορί τη Λίβερπουλ. Η κακοδαιμονία που κυνηγά φέτος τη Λίβερπουλ στα πέναλτι, με πέντε χαμένα σε εννιά εκτελέσεις συνεχίστηκε και σε αυτή τη βραδιά με το Στιβεν Τζέραρντ και τον Τσάρλι Ανταμ να αστοχούν στα δύο πρώτα! Το ότι τελικά οι εξαντλημένοι παίκτες της Κάρντιφ αστόχησαν σε τρία έδωσε τελικά στην ομάδα του Νταλγκλίς το τρόπαιο, το πρώτο ύστερα από έξι χρόνια ανομβρίας και στον ίδιο τον Σκωτσέζο, στον 13ο μήνα από την επιστροφή του στον πάγκο, τον έκτο του προσωπικό τίτλο στο Ανφιλντ, ισοφαρίζοντας τον θρυλικό Μπιλ Σάνκλι! Τα δακρυσμένα μάτια του στο τέλος, κοιτώντας το κοινό που τον λατρεύει σαν Θεό να πανηγυρίζει ύστερα από τόσο μεγάλο διάστημα, εξωτερίκευαν τα συναισθήματα του.
Το παιχνίδι πάντως είχε δύο νικητές. Η Λίβερπουλ μπορεί να πήρε το τρόπαιο, αλλά η Κάρντιφ δικαιούται τα συγχαρητήρια γιατί δεν πέταξε πετσέτα ούτε καν όταν στο τέλος της παράτασης όταν χάνοντας 2-1 οι παίκτες της έμοιαζαν να πονάνε και να έχουν εξαντληθεί. Το γκολ της ισοφάρισης μπορεί να πίκρανε τους liverpudlians, αλλά ήταν γλυκό για οποιονδήποτε ουδέτερο έβλεπε το ματς επειδή ουσιαστικά απέδιδε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Ακούγεται οξύμωρο σε ένα ματς που η Λίβερπουλ είχε 35 τελικές προσπάθειες έναντι μόλις 10 και αμέτρητο αριθμό από κόρνερ, συν δύο δοκάρια να λέμε πως το δίκαιο ήταν να ισοφαρίσει η Κάρντιφ ωστόσο αυτό έβγαινε ως συμπέρασμα αν παρακολουθούσε κάποιος προσεκτικά το ματς. Επέμενα εδώ και μέρες πως ο τελικός θα είναι πολύ πιο δύσκολος για το φαβορί από ότι περίμεναν πολλοί και ακριβώς αυτό συνέβη, γιατί στην Αγγλία παραμένει αναλλοίωτη η μαγεία αυτών των ματς. Όλοι πιστεύουν πως έχουν τύχη σε ένα τελικό και φαίνεται από τα αποτελέσματα στο πέρασμα των χρόνων, όπως έγινε πέρσι με τη Μπέρμιγχαμ που νίκησε την Αρσεναλ.
Η Κάρντιφ προηγήθηκε νωρίς με τον Μέισον, ύστερα ισοφαρίστηκε από τον Σκρτελ και όταν πια ο Κάουτ έβαλε μπροστά τη Λίβερπουλ στη παράταση το παιχνίδι έμοιαζε τελειωμένο. Η ισοφάριση στο 118΄από τον Τέρνερ έστειλε το ματς στα πέναλτι, όπου η μοίρα ήθελε ως απόλυτα μοιραίο έναν Τζέραρντ. Όχι όμως τον γνωστό Στίβεν , τον αρχηγό της Λίβερπουλ παρότι αστόχησε στο πρώτο χτύπημα αλλά τον ξάδελφο του Αντονι! Τελικά τα πιο τρελά σενάρια τα γράφει η ίδια η ζωή.
