Αγγλία-Γερμανία για πρώτη φορά
26.06.2010 | 16.40
Δεν θυμάμαι πολλά ματς ανάμεσα στην Αγγλία και τη Γερμανία. Οι δύο ομάδες ενθουσίασαν τον κόσμο με τα παιχνίδια τους το 1966 και το 1970, αλλά αυτά τα 'χω δει μόνο σε ντοκιμαντέρ.
Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Πηγή:Sportday
Τα τελευταία χρόνια τα καλά ματς τους έγιναν μόνο σε φιλικά: στις μεγάλες διοργανώσεις πρόσεχαν πολύ. Ο σεβασμός του ενός για τον άλλον πολλές φορές γίνεται φόβος.
Tο 1982 τους θυμάμαι να παίζουν αντιμέτωποι στο «Μπερναμπέου» σε ένα από τα χειρότερα ματς εκείνου του Παγκοσμίου Κυπέλλου: η τελική ισοπαλία είχε έρθει επειδή οι Γερμανοί είχαν περιορίσει τον Κέβιν Κίγκαν. Επρεπε να περιμένουμε οκτώ χρόνια για να τους ξαναδούμε αντιπάλους σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Στην Ιταλία, το 1990 στο «Ντέλε Αλπι». Το παιχνίδι ήταν μοιρασμένο, αλλά η κλάση του Λίνεκερ και του Γκασκόιν έβγαζε μάτια. Οι Γερμανοί ήταν πιο ομάδα, δυσκολεύτηκαν με αυτούς τους δύο, σκόραραν επειδή τα γηρατειά δεν επέτρεπαν πια στον Πίτερ Σίλτον να πηδήξει εφημερίδα, πόσω μάλλον να αποκρούσει πέναλτι. Οι Αγγλοι έχασαν 4-3 στα πέναλτι, με τον Πιρς να μην μπορεί να βρει δίχτυα. Εξι χρόνια αργότερα στο Γουέμπλεϊ για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ξανασυναντήθηκαν στον ημιτελικό. Οι Αγγλοι ήταν καλύτεροι, οι Γερμανοί έπαιξαν ψυχωμένα άμυνα, ο Χέσλερ κι ο Κλίνσμαν αρκούσαν για να υπάρχει μια κάποια επιθετική επικινδυνότητα: πάλι πέναλτι, πάλι γερμανική πρόκριση. Στο επόμενο ραντεβού οι Αγγλοι χαμογέλασαν για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια: η νίκη τους 1-0 στο Ευρωπαϊκό του 2000 στο Σαρλερουά, με γκολ του Σίρερ, τους έδωσε μια νίκη γοήτρου αλλά όχι και την πρόκριση: κι αυτοί και οι Γερμανοί αποκλείστηκαν από τον πρώτο γύρο. Ακολούθησαν τα δύο ματς στα προκριματικά του Μουντιάλ του 2002 -η νίκη των Γερμανών στο παλιό Γουέμπλεϊ και η «πεντάρα» των Αγγλων στην πρεμιέρα του Σβεν Γκόραν Ερικσον στο Μόναχο. Τι θυμάμαι από όλα αυτά τα ματς; Μέτριο ποδόσφαιρο, πολύ δυναμισμό, χαμένα πέναλτι.
Αλλαγή
Είναι παράξενο πόσο έχουν αλλάξει με τα χρόνια οι δύο αυτές ομάδες: θα 'λεγα ότι έχουν αλλάξει τόσο πολύ ώστε το κυριακάτικο παιχνίδι τους να μην έχει καμία σχέση με όλα αυτά που εγώ τουλάχιστον θυμάμαι. Η Γερμανία που κέρδιζε (και τους Αγγλους και τους τίτλους) ήταν συνήθως μια βαριά, κυνική, δυσκολοκατάβλητη ομάδα, στηριγμένη σε παίκτες με τεράστια προσωπικότητα. Στις περιπτώσεις που πήρε από τους Αγγλους την πρόκριση της αρκούσε να παίξει για να μη χάσει, περιμένοντας τη στιγμή και την κατάλληλη ευκαιρία. Οι Αγγλοι, από την άλλη, έπαιζαν σχεδόν πάντα το βρετανικό τους 4-4-2, έτρεχαν πιο πολύ από τους Γερμανούς, αντέτειναν ακόμα και στις ήττες τους συγκέντρωση και πάθος. Συνήθως ήταν αυτοί που έκαναν και το παιχνίδι, είτε διότι ήταν υποχρεωμένοι να κερδίσουν, είτε επειδή δεν ήξεραν να στέκονται σωστά στην άμυνα. Οι Γερμανοί έχουν να θυμούνται νίκες που έχουν κυρίως τον χαρακτήρα της ψυχολογικής επιβολής. Οι Αγγλοι όταν κέρδισαν, κέρδισαν επειδή ήταν καλύτεροι και επειδή είχαν σε σπουδαία μέρα επιθετικούς που λέγονται Οουεν, Σίρερ κ.ά. Η τωρινή Αγγλία και η τωρινή Γερμανία δεν έχουν καμία σχέση με όσα έχουν προηγηθεί.
Γερμανία
Οι Γερμανοί σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο κατέβηκαν με μία ομάδα που μου θυμίζει αμερικανικό κολεγιακό συγκρότημα μπάσκετ! Πολλά νέα παιδιά. πολύ παιχνίδι, πολλή επανάληψη φάσεων δουλεμένων στην προπόνηση, πολύ ομαδική άμυνα, αλλά και πολύ λίγη προσωπικότητα. Είναι φανερό ότι ο Γιοακίμ Λεβ περιμένει ότι η ομάδα του θα αποκτήσει βαρύτητα και κύρος μέσω της επιτυχίας: για τη Γερμανία του Λεβ κάθε νίκη έχει ως αποτέλεσμα μεγαλύτερη σιγουριά και περισσότερη αυτοπεποίθηση, όμως για μια Γερμανία αυτά είναι παράξενα πράγματα. Οι Γερμανοί ποτέ δεν πήγαν στα τελικά μιας διοργάνωσης για να κερδίσουν παραστάσεις. Πήγαιναν πάντοτε για να κερδίσουν τρόπαια. Η ομάδα τους αυτή τη φορά είναι αρκετά γερμανική (δουλεμένη, μετρημένη, επιθετική), αλλά μοιάζει να ψάχνει για ενθαρρυντικά χειροκροτήματα περισσότερο από νίκες. Η Γερμανία που εγώ θυμάμαι στα μεγάλα ματς δεν έπαιζε ποτέ για τα μπράβο: ετούτη εδώ μοιάζει να επιδιώκει κυρίως κατανόηση.
Αγγλία
Για τους Αγγλους το πράγμα είναι ακόμα πιο παράξενο. Κουρασμένοι από τον μαραθώνιο της Πρέμιερ Λιγκ και αγχωμένοι από την ετικέτα του φαβορί που οι ίδιοι κόλλησαν στην ομάδα τους, οι Αγγλοι παίζουν για να κερδίσουν (και όχι για να μη χάσουν όπως επί Ερικσον), αλλά δεν μου μοιάζουν για την ώρα να χαίρονται το παιχνίδι. Η δύσκολη συνύπαρξη του Λαμπάρντ με τον Τζέραρντ, η έλλειψη ακραίου αριστερού χαφ, η τρύπα στη θέση του τερματοφύλακα είναι αδυναμίες που δεν επιτρέπουν στην Αγγλία να δείξει όσα ο Καπέλο τής έχει μάθει. Στα ματς με την Αλγερία και τις ΗΠΑ οι Αγγλοι έδειξαν αδυναμία κυρίως στη διαχείριση της μπάλας. Στο καθοριστικό παιχνίδι με τους Σλοβένους είχαν μια δυσκολία να κλείσουν το ματς που δεν ταιριάζει σε ομάδες του Καπέλο: δεν κατάφεραν ούτε δεύτερο γκολ να βρουν στις αντεπιθέσεις, ούτε να κάνουν την πρέπουσα κατοχή μπάλας. Η ελπίδα τους είναι το ξεμπλοκάρισμα του Ρούνεϊ και είναι μια ελπίδα βάσιμη: δεν μπορώ να φανταστώ ότι ο σταρ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θα τελειώσει το Μουντιάλ χωρίς να σκοράρει.
Εμπιστοσύνη
Η Αγγλία και η Γερμανία θα παίξουν αυτή τη φορά με καινούργιες λογικές: το ματς ιστορικά δεν συγκρίνεται με κανένα από τα προηγούμενα που έχουν δώσει. Η γνώμη μου είναι ότι θα κερδίσει αυτός που θα φοβηθεί λιγότερο τον άλλον: η εντύπωση που έχω είναι ότι για διαφορετικούς λόγους είναι για την ώρα κάπως μαγκωμένοι και οι δύο. Η νίκη στην προκειμένη περίπτωση δεν σημαίνει απλά πρόκριση -θα φέρει και εμπιστοσύνη στο σχέδιο. Διότι σχέδιο έχουν και οι δύο.
