Ο Ρονάλντο στην Τσέλσι
Ανέκαθεν στην ζωή μας οι αλλαγές γίνονται για καλό
Ανέκαθεν στην ζωή μας οι αλλαγές γίνονται για καλό. Έτσι και στο ποδόσφαιρο οι αλλαγές μέσα σε μια ποδοσφαιρική ομάδα πραγματοποιούνται με στόχο την καλύτερη κατάσταση της ψυχολογίας των παικτών αλλά και την δημιουργία προσδοκιών, της εκάστοτε ομάδας αλλά και των φίλαθλων της.
Μεταφερόμαστε στην ελληνική πραγματικότητα οπού τα δεδομένα αλλάζουν από την μια μέρα στην άλλη. Μια νίκη σε αποθεώνει εν αντιθέσει με μια ήττα που σε πετά στα τάρταρα. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης μας με άλλες χώρες. Τα αίτια που οι ελληνικοί πάγκοι των ομάδων είναι «προπονητοφάγοι» είναι ότι όλοι , όλοι όμως έχουν στο μυαλό τους το τρίπτυχο «νίκη-νίκα-νίκησε».
Έτσι και στην προπονητική ιστορία του Ολυμπιακού. Δεν έχει κλείσει ούτε 100 χρόνια ζωής και ο αριθμός των προπονητών που έχουν βρεθεί στον πάγκο της ομάδας φτάνουν τους ογδόντα εννιά. Αν κοιτάξουμε συγκριτικά τις δεκαετίες θα παρατηρήσουμε ότι η σύγχρονη εποχή μας έχει κάνει έντονο το φαινόμενο της αλλαγής προπονητή πολλές φορές κατά την διάρκεια μιας ποδοσφαιρικής σεζόν. Ίσως να φταίει ο γρήγορος τρόπος ζωής, ίσως όχι. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα αλλάξουμε γιατί έτσι είμαστε διαφορετικοί από τον υπόλοιπο κόσμο.
Οι Ιταλοί θα μπορούσαν να μας μοιάζουν στο θέμα αυτό αλλά υστερούν της ελληνικής τρέλας. Ο πρώτος προπονητής του Ολυμπιακού είναι ο Γιάννης Ανδριανόπουλος. Διατέλεσε παίκτης-προπονητής αφού με τις γενικές του γνώσεις, που απέκτησε στην Αγγλία τον έκαναν χρήσιμο για τον σύλλογο του Πειραιά. Στον χώρο του ποδοσφαίρου η παραμονή ενός προπονητή εξαρτάτε από το αποτέλεσμα της προσπάθειας, το υπάρχον υλικό της ομάδας και η υπομονή του φίλαθλου κόσμου. Αν πάρουμε παράδειγμα από την Αγγλία διαπιστώνουμε ότι εκεί ο χρόνος δεν έχει περάσει από το μεγάλο νησί. Είναι θέμα νοοτροπίας καθαρά και οι Αγγλοσάξονες το τηρούν πολλά χρόνια τώρα.
Δυστυχώς στην χώρα μας τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς. Με λίγα λόγια δεν θα δούμε ποτέ έναν Σέρ Άλεξ Φέργκιουσον στην Ελλάδα. Το αποτελέσματα από εβδομάδα σε εβδομάδα σε κρατούν «ζωντανό» στον πάγκο της ομάδας. Υπάρχουν και περιπτώσεις αγάπης μεταξύ προπονητή και κόσμου. Τρανό παράδειγμα η αγάπη του κόσμου του Ολυμπιακού με τον Ερνέστο Βαλβέρδε. Διαδραματίστηκε σαν ένα φίλμ γεμάτο πάθος που πέρασε πρώτα από κύματα όπως γίνεται στα έργα ή και στην ίδια την ζωή. Δηλαδή ο Ισπανός δεν ήρθε και αμέσως όλα ήταν στα πόδια του. Κατέκτησε την υπομονή των φιλάθλων και είχε την αντίστοιχη στήριξη από εκείνους.
Η έλευση του Σωκράτη Κόκκαλη στον προεδρικό θώκο του Ολυμπιακού έφερε στο λιμάνι πολλούς τίτλους και διακρίσεις. Έφερε μαζί του και πολλές αλλαγές προπονητών κάτι που ήταν πρωτόγνωρο για τα έως τώρα δεδομένα. Αφορμή για τις μετακινήσεις προπονητών είναι και ο χαρακτήρας του ίδιου του Κόκκαλη. Αφού είναι εμφανές ότι δεν θέλει να είναι κανείς ποιο πάνω από εκείνον στις σχέσεις του με τους οπαδούς της ομάδας. Οι Σόλιντ, Βαλβέρδε, Ντούσαν Μπάγιεβιτς και Λεμονής είναι λίγα από τα ονόματα που έφυγαν πρωταθλητές από τον πάγκο της ομάδας. Αμφότεροι είχαν το καλύτερο ρόστερ αναφορικά με την σεζόν που ανέλαβαν παρόλα αυτά δεν τους βοήθησε να παραμείνουν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα ώστε να συνεχίσουν αυτό που είχαν αρχίσει.
Ανέκαθεν στην ζωή μας οι αλλαγές γίνονται για καλό. Έτσι και στο ποδόσφαιρο οι αλλαγές μέσα σε μια ποδοσφαιρική ομάδα πραγματοποιούνται με στόχο την καλύτερη κατάσταση της ψυχολογίας των παικτών αλλά και την δημιουργία προσδοκιών, της εκάστοτε ομάδας αλλά και των φίλαθλων της.
Μεταφερόμαστε στην ελληνική πραγματικότητα οπού τα δεδομένα αλλάζουν από την μια μέρα στην άλλη. Μια νίκη σε αποθεώνει εν αντιθέσει με μια ήττα που σε πετά στα τάρταρα. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης μας με άλλες χώρες. Τα αίτια που οι ελληνικοί πάγκοι των ομάδων είναι «προπονητοφάγοι» είναι ότι όλοι , όλοι όμως έχουν στο μυαλό τους το τρίπτυχο «νίκη-νίκα-νίκησε».
Έτσι και στην προπονητική ιστορία του Ολυμπιακού. Δεν έχει κλείσει ούτε 100 χρόνια ζωής και ο αριθμός των προπονητών που έχουν βρεθεί στον πάγκο της ομάδας φτάνουν τους ογδόντα εννιά. Αν κοιτάξουμε συγκριτικά τις δεκαετίες θα παρατηρήσουμε ότι η σύγχρονη εποχή μας έχει κάνει έντονο το φαινόμενο της αλλαγής προπονητή πολλές φορές κατά την διάρκεια μιας ποδοσφαιρικής σεζόν. Ίσως να φταίει ο γρήγορος τρόπος ζωής, ίσως όχι. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα αλλάξουμε γιατί έτσι είμαστε διαφορετικοί από τον υπόλοιπο κόσμο.
Οι Ιταλοί θα μπορούσαν να μας μοιάζουν στο θέμα αυτό αλλά υστερούν της ελληνικής τρέλας. Ο πρώτος προπονητής του Ολυμπιακού είναι ο Γιάννης Ανδριανόπουλος. Διατέλεσε παίκτης-προπονητής αφού με τις γενικές του γνώσεις, που απέκτησε στην Αγγλία τον έκαναν χρήσιμο για τον σύλλογο του Πειραιά. Στον χώρο του ποδοσφαίρου η παραμονή ενός προπονητή εξαρτάτε από το αποτέλεσμα της προσπάθειας, το υπάρχον υλικό της ομάδας και η υπομονή του φίλαθλου κόσμου. Αν πάρουμε παράδειγμα από την Αγγλία διαπιστώνουμε ότι εκεί ο χρόνος δεν έχει περάσει από το μεγάλο νησί. Είναι θέμα νοοτροπίας καθαρά και οι Αγγλοσάξονες το τηρούν πολλά χρόνια τώρα.
Δυστυχώς στην χώρα μας τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς. Με λίγα λόγια δεν θα δούμε ποτέ έναν Σέρ Άλεξ Φέργκιουσον στην Ελλάδα. Το αποτελέσματα από εβδομάδα σε εβδομάδα σε κρατούν «ζωντανό» στον πάγκο της ομάδας. Υπάρχουν και περιπτώσεις αγάπης μεταξύ προπονητή και κόσμου. Τρανό παράδειγμα η αγάπη του κόσμου του Ολυμπιακού με τον Ερνέστο Βαλβέρδε. Διαδραματίστηκε σαν ένα φίλμ γεμάτο πάθος που πέρασε πρώτα από κύματα όπως γίνεται στα έργα ή και στην ίδια την ζωή. Δηλαδή ο Ισπανός δεν ήρθε και αμέσως όλα ήταν στα πόδια του. Κατέκτησε την υπομονή των φιλάθλων και είχε την αντίστοιχη στήριξη από εκείνους.
Η έλευση του Σωκράτη Κόκκαλη στον προεδρικό θώκο του Ολυμπιακού έφερε στο λιμάνι πολλούς τίτλους και διακρίσεις. Έφερε μαζί του και πολλές αλλαγές προπονητών κάτι που ήταν πρωτόγνωρο για τα έως τώρα δεδομένα. Αφορμή για τις μετακινήσεις προπονητών είναι και ο χαρακτήρας του ίδιου του Κόκκαλη. Αφού είναι εμφανές ότι δεν θέλει να είναι κανείς ποιο πάνω από εκείνον στις σχέσεις του με τους οπαδούς της ομάδας. Οι Σόλιντ, Βαλβέρδε, Ντούσαν Μπάγιεβιτς και Λεμονής είναι λίγα από τα ονόματα που έφυγαν πρωταθλητές από τον πάγκο της ομάδας. Αμφότεροι είχαν το καλύτερο ρόστερ αναφορικά με την σεζόν που ανέλαβαν παρόλα αυτά δεν τους βοήθησε να παραμείνουν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα ώστε να συνεχίσουν αυτό που είχαν αρχίσει.
