Η αγγλογερμανική κόντρα για ένα «πανί γεμάτο αέρα»!
Η κόντρα της Αγγλίας με τη Γερμανία είναι ίσως η πλέον παραδοσιακή στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο από την εποχή του τελικού του 1966 και του περιβόητου γκολ του Τζεφ Χαρστ, για το οποίο ακόμα και σήμερα κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν η μπάλα πέρασε τη γραμμή.
Ο Γκάρι Λίνεκερ είπε τη διάσημη ατάκα για το ποδόσφαιρο, το οποίο είναι ένα άθλημα που κερδίζουν στο τέλος οι Γερμανοί, αλλά στα πέναλτι (κάτι που επιμελώς παραλείπεται να αναφερθεί), έπειτα από ακόμα μία ήττα των Αγγλων σε αυτή την επίπονη διαδικασία από τους μεγάλους εχθρούς τους το 1996. Η παραδοσιακή έχθρα των δύο λαών, η οποία σημαδεύτηκε και από δύο παγκόσμιους πολέμους, κρατά πάντως γερά, με την Αγγλία να κερδίζει με το εντυπωσιακό 5-1 μέσα στο Μόναχο το 2001, αλλά λίγους μήνες αργότερα οι Γερμανοί έφταναν στον τελικό του Μουντιάλ, ενώ τα «λιοντάρια» είχαν ήδη αποκλειστεί!
Ο τελικός του 1966 είχε πρωταγωνιστή, πάντως, και μία… μπάλα!
Η Αγγλία έκανε τον γύρο του θριάμβου με το τρόπαιο (νικήτρια με 4-2 στην παράταση), ενώ η Γερμανία έκανε... παρέλαση με την μπάλα του αγώνα. Σύμφωνα με τη βρετανική παράδοση, η μπάλα του αγώνα θα έπρεπε να δοθεί στον σκόρερ του χατ τρικ, Τζεφ Χαρστ. Σύμφωνα, όμως, με τη γερμανική παράδοση, όποιος την άρπαζε πρώτος μετά το τελευταίο σφύριγμα μπορούσε να την κρατήσει. Φυσικά, στη συνέχεια έπρεπε να καταφέρει να τη βγάλει κρυφά από τη χώρα και να την κρατήσει για πάντα.
Ο… κατεργάρης Γερμανός που πήρε τη «χρυσή» μπάλα ήταν ο μέσος Χέλμουτ Χάλερ, σκόρερ του πρώτου γκολ του αγώνα. Ηταν, μάλιστα, χωμένη κάτω από το χέρι του ακόμα κι όταν χαιρέτησε τη βασίλισσα της Αγγλίας. Επρεπε να περάσουν τριάντα χρόνια για να την πάρει πίσω ο Τζεφ Χαρστ, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε γίνει σερ. Ο Χάλερ γνώρισε το προσωπικό του «Βατερλώ» στις 26 Απριλίου 1996, αλλά προηγουμένως χρειάστηκε η πιο δυναμική διεκδίκηση μπάλας στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Το 1966 δεν είχε διαμαρτυρηθεί κανείς. Τα αναμνηστικά τρόπαια δεν είχαν τότε κάποια ιδιαίτερη αξία. Ο Χάλερ έκανε την μπάλα δώρο στον γιο του, Γιούργκεν, για τα πέμπτα του γενέθλια. Υστερα από είκοσι και πλέον χρόνια κι αφού την είχαν υπογράψει ο Πελέ, ο Εουσέμπιο και άλλοι μεγάλοι του ποδοσφαίρου ξεχάστηκε στην αποθήκη του σπιτιού του. Οταν, όμως, η Αγγλία ανέλαβε τη διοργάνωση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1996 το περιοδικό «Total Football» ανέφερε πως η μπάλα του 1966 έπρεπε να επιστρέψει στο «σπίτι» της. Η «Sun» και η «Mirror» άρχισαν καμπάνιες για την επιστροφή της. Η οικογένεια Χάλερ έδειξε να έχει σαστίσει με όλη αυτή τη φασαρία. «Είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε προσφορές», έλεγε ο Γιούργκεν. Σύντομα τα δύο βρετανικά ταμπλόιντ ξεκίνησαν τον δικό τους πόλεμο, διότι θα ήταν μεγάλο «λαβράκι» να φέρουν το συγκεκριμένο τρόπαιο πίσω στην Αγγλία.
Ερευνητές-δημοσιογράφοι απεστάλησαν στο Αουγκσμπουργκ για να βρουν τα ίχνη της οικογένειας Χάλερ, την ώρα που διάφοροι χρυσοθήρες παρουσίαζαν στον Τύπο τουλάχιστον τριάντα (υποτίθεται αυθεντικές) μπάλες.
Τελικά, η «Mirror» κατάφερε να εξασφαλίσει την ορίτζιναλ μπάλα. Ο Γερμανός πρώην διεθνής χαφ θα έπαιρνε βάσει συμφωνίας 70.000 λίρες σε μετρητά, ποσό που δόθηκε από τον πρόεδρο της Virgin και των τρένων Eurostar, Ρίτσαρντ Μπράνσον. Το αντικείμενο του πόθου θα έφτανε στο αεροδρόμιο «Stansted» και από εκεί θα μεταφερόταν με ελικόπτερο σε μυστική τοποθεσία, όπου θα το παραλάμβανε ο Χαρστ. Ρεπόρτερ της «Mirror» θα απαθανάτιζαν την παράδοση των χρημάτων και στη συνέχεια θα φωτογράφιζαν την μπάλα με τον Ρίτσαρντ Μπράνσον στον σταθμό τρένου Waterloo στην αγγλική πρωτεύουσα, όπου θα τοποθετείτο ως έκθεμα στη διάρκεια του Euro 1996.
Το σενάριο της ιστορίας εξελίχθηκε σαν κατασκοπικό θρίλερ. Μια μερίδα απελπισμένων φωτογράφων της «Sun» ακολούθησαν αυτούς της «Mirror», προσπαθώντας να «κλέψουν» μία φωτογραφία της μπάλας. Ακόμα… και την ίδια την μπάλα. Το σκηνικό περιελάμβανε μαύρα γυαλιά, μυστικές συναντήσεις, καταδιώξεις με αυτοκίνητα και παρακολουθήσεις με τηλεσκόπια. Ο Τζεφ Χαρστ είχε κλείσει δωμάτιο σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο του Χερτφορντσάιρ με το ψευδώνυμο Αλμπερτ Χολ. Στη διάρκεια της καταδίωξης βρέθηκε να κρύβεται σε μια καφετέρια.
Τελικά, η «Mirror» κέρδισε τη μάχη και η μπάλα «προσγειώθηκε» στις 26 Απριλίου. Ο Χαρστ, ο Μπράνσον και ο Χέλμουτ Χάλερ φωτογραφήθηκαν για το φύλλο της επόμενης μέρας. Ο τίτλος ήταν θριαμβευτικός, χρησιμοποιώντας μία ατάκα που έμεινε ιστορική στην Αγγλία από τη μετάδοση του αγώνα του 1966: «They think it’s all over, it is now»! Ο τίτλος της «Sun» φανέρωνε την πικρία της εφημερίδας: «Ο πιο άπληστος Γερμαναράς στη γη».
Οι «Times» ανέφεραν, σε πιο ήπιο τόνο, πως η επιστροφή αυτού του αντικειμένου συμβολικής σημασίας έβαλε τέλος σε έναν πόλεμο τριάντα ετών. Το τρελό Σαββατοκύριακο συνεχίστηκε. Ο Χάλερ παράφαγε σε ένα ιταλικό εστιατόριο και πέρασε το πρωί του Σαββάτου περιπλανώμενος στο Λονδίνο έχοντας ένα φοβερό πονοκέφαλο από το ποτό. Ο Τζεφ Χαρστ συναντήθηκε ξανά με τον Γερμανό τερματοφύλακα Χανς Τιλκόφσκι για να αναπαραστήσουν το χατ τρικ του τελικού το 1966. Η «Sun» απαιτούσε από «τους άπληστους Γερμαναράδες» να δώσουν τις 70.000 λίρες για φιλανθρωπικούς σκοπούς, κάτι που φημολογείται πως τελικά έκαναν.
Επειτα από αυτό το περιπετειώδες ταξίδι το ιερό ποδοσφαιρικό σύμβολο των Αγγλων από το 1966 βρήκε μόνιμη θέση στο Εθνικό Ποδοσφαιρικό Μουσείο, στο γήπεδο της Πρέστον. Οποιος το αγγίζει πλέον πρέπει να φορά χειρουργικά γάντια. Οι πολύτιμες υπογραφές που έφερε το τρόπαιο έχουν χαθεί, μια και η μπάλα είχε εκτεθεί στον ήλιο. Ολόκληρη η ιστορία για την πιο πολυσυζητημένη μπάλα στην ιστορία του ποδοσφαίρου περιγράφεται από τον Πίτερ Αλαν σε ένα βιβλίο 90.000 λέξεων! Ετσι, για να μην ξαναπεί κανείς πως η μπάλα του ποδοσφαίρου είναι μονάχα ένα πανί γεμάτο αέρα.
