Λιγνέ, πότε θα ’ρθει ο Χοντρός;

Λίγο φτωχή σε ιδέες και προσωπικότητες, αλλά τουλάχιστον πολύ συγκεκριμένη και με ξεκάθαρη αγωνιστική ταυτότητα.  Κυρίως είδα μια ομάδα την οποία ο προπονητής της δεν την έχει υπερεκτιμήσει –πράγμα που αποτελεί βήμα μπροστά.

Του Αντώνη Καρπετόπουλου

Μετά τη φυγή του Σβεν Γκόραν Ερικσον που -παρά τη μουρμούρα- οδήγησε την Αγγλία σε τρεις προημιτελικούς (με δυο οδυνηρούς αποκλεισμούς στα πέναλτι), τα «λιοντάρια» έπεσαν θύματα ιδεοληψιών: οι ιδεοληψίες, δηλαδή η ανικανότητα να εκτιμήσεις σωστά την πραγματικότητα, είναι χειρότερο πράγμα και από τις αγωνιστικές αδυναμίες. Πάνω στις αγωνιστικές αδυναμίες δουλεύεις: οι ιδεοληψίες δεν σ' αφήνουν ούτε να τις δεις.

Ιδεοληψίες

Οι ιδεοληψίες αυτές ήταν βασικά δύο. Την πρώτη την είχε η αγγλική ομοσπονδία, που εκτιμώντας λανθασμένα ότι το υλικό της ομάδας είναι κάτι σπουδαίο, παρέδωσε τα κλειδιά της μετά τον Ερικσον στον βοηθό του κ. Μακ Λάρεν, τον οποίο οι Αγγλοι δημοσιογράφοι εκτιμούσαν τόσο πολύ ώστε τον αποκαλούσαν «Μακ Κλόουν». Η ομοσπονδία πίστευε ότι αρκούσε στον πάγκο ένας λιγότερο δογματικός από τον Ερικσον προπονητής ώστε να «απελευθερωθούν» οι παίκτες και να κάνουν τη διαφορά: η συμβολή του Μακ Λάρεν ήταν να φέρει ξανά στην εθνική διάφορους κομμένους από τον Σουηδό –παίκτες όπως ο Μπάρι, ο Χέσκεϊ κ.λπ. Στα προκριματικά του Euro του 2008 οι Αγγλοι έχασαν στην Κροατία και στη Ρωσία και δεν κατάφεραν να κερδίσουν το Ισραήλ και τα Σκόπια του Κάτανετς! Είδαν τα τελικά από το σπίτι και κατάλαβαν ότι όσο πιο ακριβοπληρωμένες φίρμες έχει μια ομάδα τόσο πιο καλό προπονητή χρειάζεται. Και φώναξαν τον Φάμπιο Καπέλο, που εξίσου ιδεοληπτικά πιστεύει πως είναι ο καλύτερος του κόσμου! Οι καλύτεροι και ο καλύτερος φτιάξανε μια «ομάδα σαλάτα» που στο Μουντιάλ του 2010 αποκλείστηκε μετρώντας μια «τεσσάρα» από τη Γερμανία.

Λιγνός

Δεν ξέρω αν οι Αγγλοι παράγοντες διάλεξαν τον Χότζον, γιατί κατάλαβαν ότι χρειάζεται ένας προπονητής που να γνωρίζει από διαχείριση φιλόδοξων αλλά προβληματικών ομάδων. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο πρακτικός Ρόι δεν πρόκειται να υπερεκτιμήσει ούτε το υλικό του, ούτε τις δυνατότητές του. Τον Χότζον τον θυμάμαι να κάνει σπουδαία πράγματα με την Ελβετία του Σαπουιζά το '93-'94: δεν ήταν μια ομάδα ωραία να τη βλέπεις, αλλά σου έβγαζε τα συκώτια για να την κερδίσεις. Τον θυμάμαι επίσης με την Ιντερ να «κλέβει» ματς από Ιταλούς προπονητές, κερδίζοντας στην κόντρα. Οι Ιταλοί δημοσιογράφοι τον κορόιδευαν και τον ρωτούσαν «πότε θα ρθει ο Χοντρός;», υπογραμμίζοντας έτσι ότι μοιάζει με τον Λιγνό –τον έτερο πρωταγωνιστή του κωμικού διδύμου Σταν Λόρελ και Ολιβερ Χάρντι, αλλά ο καλός Ρόι μόνο κουτός δεν ήταν και ας  παρίστανε τον κουτό με ευκολία. Οι καλές του χρονιές στην Πρέμιερ Λιγκ απέδειξαν ότι ο γύρος που έκανε στην Ευρώπη τον έχει κάνει σοφό –κι ας λένε ό,τι θέλουν στο Λίβερπουλ.  

Απλά 

Η Αγγλία της πρεμιέρας δεν ήταν ελκυστική, αλλά ήταν συμβατή με τα θέλω του προπονητή της. Ο οποίος προπονητής τη φτιάχνει ποντάροντας σε κάποια κλασικά αξιώματα. Πρώτον στο 4-4-2 (γιατί κατά βάθος μόνο αυτό ξέρουμε καλά). Δεύτερον στη χρησιμοποίηση ενός καλού παίκτη σε κάθε γραμμή και πάντα στον άξονα (Χαρτ – Τέρι – Τζέραρντ και προσεχώς Ρούνεϊ) και τρίτον στη λογική που λέει πως όταν δεν μπορείς να πάρεις την πρωτοβουλία, δεν είναι κακό να περιμένεις τη στιγμή. Ολα αυτά τα απλά για τους επηρμένους Αγγλους του κάποτε επηρμένου Καπέλο, μόνο εύκολα δεν ήταν. 

Να κλαις

Προφανώς αυτές οι επιλογές δεν αρέσουν σε όσους μπερδεύουν την εθνική Αγγλίας με το αγγλικό πρωτάθλημα. Η Πρέμιερ Λιγκ είναι μια τρομερή μπίζνα –το ακριβότερο και το πιο προσοδοφόρο πρωτάθλημα στην Ευρώπη. Ομως ένα πρωτάθλημα που γεννά χρήμα δεν είναι απαραίτητο ότι παράγει και μια καλή εθνική ομάδα. Αν αύριο π.χ. τρελαθούν οι σεΐχηδες και αγοράσουν στο Κατάρ όλους τους παίκτες του κόσμου, θα φτιάξουν μια σούπερ ακριβή λίγκα, αλλά η εθνική τους δεν θα κερδίσει τίποτα. Η εθνική Αγγλίας προέρχεται από ένα περιβάλλον, στο οποίο το χρήμα διαμορφώνει απαιτήσεις και συνειδήσεις: οι Αγγλοι βλέποντας το καλύτερο ίσως πρωτάθλημα, μπορεί να νομίζουν ότι με χρήματα φτιάχνεις και εθνικές ομάδες: δεν είναι έτσι. Τις εθνικές ομάδες τις δημιουργούν οι παραδόσεις, ο ιδρώτας, οι φιλοδοξίες, τα μεγάλα θέλω, που καμιά φορά μεταμορφώνουν ασήμαντους σε ήρωες. Ο Χότζον προσπαθεί να φτιάξει μια ομάδα εργατική, φιλότιμη, προσγειωμένη. Μπορεί να χάσει απόψε από τους Σουηδούς και να αποκλειστεί μεθαύριο από τον πρώτο γύρο, γιατί το υλικό του δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Αλλά η δική του ομάδα, για μένα, έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να διακριθεί, από εκείνη του «Μακ Κλόουν» με την οποία γελούσα και από εκείνη του Καπέλο με την οποία έκλαιγα… 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο σημερινό (15/6) φύλλο της SportDay...