Ο Σάντλερ και η σιωπή στο «Μπερναμπέου»
Η φετινή μάχη με τη Ρεάλ Μαδρίτης για τους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ, «ξυπνάει» μνήμες από τους ημιτελικούς του 1968. Τότε, που η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ χρειάστηκε να ξεπεράσει το εμπόδιο της «βασίλισσας» στα ημιτελικά, με τον Ντέιβιντ Σάντλερ να προκαλεί… εκκωφαντική σιωπή στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου»!
Δέκα χρόνια μετά την τραγωδία του Μονάχου, όπου χάθηκε η αρμάδα με τα «μωρά» του Σερ Ματ Μπάσμπι στο αεροπορικό δυστύχημα της 6ηε Φεβρουαρίου 1958, άπαντες εμφανίζονταν αποφασισμένοι να κατακτήσουν την κορυφή της Ευρώπης για τους αδικοχαμένους ποδοσφαιριστές.
Το τρόπαιο θα σήμαινε πάρα πολλά για την ομάδα, αφού «η τραγωδία του Μονάχου συνέβη λόγω της παρουσίας της ομάδας στην ευρωπαϊκή διοργάνωση, κόντρα σε όλους όσοι θεωρούσαν τον σύλλογο αδύναμο. Ήταν η μεγάλη επιθυμία του Ματ Μπάσμπι» εξήγησε ο 22χρονος - τότε - Ντέιβιντ Σάντλερ.
Στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1968, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κλήθηκε να αντιμετωπίσει τη Ρεάλ Μαδρίτης, με τον αγγλικό σύλλογο να έχει ένα ελαφρύ προβάδισμα ελέω του 1-0 από το πρώτο ματς. Η ρεβάνς στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», φάνηκε να «στραβώνει» πολύ νωρίς, με τη «βασίλισσα» να πετυχαίνει τρία γκολ στο πρώτο ημίχρονο (3-1) και να ρίχνει τη Γιουνάιτεντ στο… καναβάτσο.
«Κανείς δεν είπε στα αποδυτήρια “πάμε να γυρίσουμε την κατάσταση και να πάμε στον τελικό για να διεκδικήσουμε το ευρωπαϊκό για τα παιδιά που μας άφησαν στο Μόναχο”. Αλλά όλοι μέσα μας ξέραμε ότι έπρεπε να το κάνουμε γι’ αυτούς» θυμάται ο Ντέιβιντ Σάντλερ, που μαζί με τον Μπιλ Φουλκς – διασωθέντα της τραγωδίας του Μονάχου – θα πρωταγωνιστούσαν σε μια επική πρόκριση στην έδρα της Ρεάλ, με το τελικό 3-3 της ρεβάνς.
Λίγες μέρες πριν το ταξίδι στη Μαδρίτη για τον επαναληπτικό, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε χάσει τον τίτλο στην Αγγλία, από τη μισητή συμπολίτισσα, Σίτι. «Είχαμε το πρωτάθλημα στα χέρια μας και το χάσαμε» σημειώνει ο Σάντλερ.
Τη νύχτα της 15ης Μαΐου 1968, οι «κόκκινοι διάβολοι» μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο του «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» με έναν σκοπό. Την επιτυχία. Μόνο που κανείς από τους ποδοσφαιριστές της ομάδας δεν ήξερε πού… πατούσε και πού βρισκόταν στα πρώτα 45 λεπτά. Ο Ντέιβιντ Σάντλερ, αφηγείται:
«Ευτυχώς ήταν τρία γκολ και όχι… πέντε στο ημίχρονο. Στα αποδυτήρια επικρατούσε απόλυτη ησυχία, αφού στο πρώτο μέρος απλά κυνηγούσαμε… σκιές στον αγωνιστικό χώρο χωρίς να καταφέρουμε κάτι. Πριν βγούμε στο γήπεδο για το δεύτερο ημίχρονο, ο Ματ (σ.σ. Μπάσμπι), φώναξε: “Παιδιά, περιμένετε. Ό,τι έγινε, έγινε στο πρώτο ημίχρονο. Αυτή δεν ήταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που ξέρουμε. Δεν μπορώ να βλέπω την ομάδα να παίζει έτσι. Πάμε να παλέψουμε και κρατήσουμε ψηλά το κεφάλι μας”.
Στο δεύτερο ημίχρονο πιέσαμε τη Ρεάλ, παίξαμε καλύτερα και σκόραρα κι εγώ. Δεν θυμάμαι πολλά από εκείνο το γκολ. Ένα φάουλ εκτελέστηκε με γέμισμα στη μεγάλη περιοχή, ο Μπεστ έκανε μια κεφαλιά κι εγώ βρέθηκα στην πορεία της μπάλας για να τη στείλω στα δίχτυα. Ήταν πολύ περίεργο. Έτρεχα πίσω από την εστία και δεν ακουγόταν το παραμικρό. Τίποτα. Εκκωφαντική σιωπή στις εξέδρες. Πέτυχα περίπου 25-30 γκολ στην καριέρα μου στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά εκείνο ήταν το πιο σημαντικό για τον σύλλογο. Έπειτα από 45 χρόνια, βλέπετε ότι ακόμα γι’ αυτό μιλάμε. Αργότερα, ήρθε και το γκολ του Φουλκς για να πάρουμε την πρόκριση στον μεγάλο τελικό…».
