Παίζω με δέκα
Δεν κρύβω ότι χαίρομαι για το επίπεδο των αναγνωστών μου, τον τρόπο που προσεγγίζουν τα πράγματα, τις επιστολές που μου στέλνουν στο karpetshow@yahoo.gr. Μετά το ματς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με τη Ρεάλ κι ενώ όλοι ασχολούνταν με τη διαιτησία του Τσακίρ, το mail μου ήρθαν επιστολές που στάθηκαν μόνο στο παιχνίδι.
Κείμενο του Αντώνη Καρπετόπουλου στην SportDay
Οσοι εξέφρασαν την πίκρα τους για την αποβολή του Νάνι, όπως ο Γιάννης Δημητρίου, ο Φώτης Χαρλαφτής, ο Παναγιώτης Αντρέου και πολλοί άλλοι, στέκονται κυρίως στην αδυναμία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να ανταποκριθεί στην ανάγκη του αγώνα παίζοντας με δέκα. Αλλοι την κατανοούν και τη συγχωρούν, άλλοι λένε ότι κάτι παραπάνω περίμεναν.
Tο «παίζω με δέκα» είναι πάντα μια ενδιαφέρουσα συνθήκη παιχνιδιού -πλέον αρκετά συχνή καθώς την τελευταία δεκαπενταετία, μετά την απόφαση της FIFA για τιμωρία του σκληρού παιχνιδιού, οι κόκκινες πέφτουν σαν χαλάζι. Ο Αρίγκο Σάκι ήταν ο πρώτος προπονητής που έπαιζε συχνά στα διπλά των προπονήσεων με ένα παίκτη λιγότερο, ώστε να έχει η ομάδα του γνώση αυτής της αγωνιστικής δυσκολίας. Ο Σάκι είχε προβλέψει πως ειδικά η αλλαγή στους κανονισμούς που οδηγούν σε (εύκολη πλέον) αποβολή του τερματοφύλακα, θα έχει ως συνέπεια να πληθύνουν τα ματς στα οποία μένεις με δέκα. Στο Μουντιάλ του 1994 στις ΗΠΑ ο Σάκι κατάφερε κάτι απίθανο: να παίξει τελικό η εθνική Ιταλίας έχοντας τελειώσει τέσσερα από τα έξι της ματς (με Ιρλανδία, Νορβηγία, Νιγηρία και Ισπανία) με παίχτη λιγότερο!
Θυμάμαι
Εχω δει καταπληκτικά ματς από ομάδες που παίζουν με δέκα. Κάποτε ο Ολυμπιακός έπαιξε έναν τελικό Κυπέλλου κόντρα στον ΠΑΟ με παίκτη λιγότερο από νωρίς και κέρδισε 2-0. Θυμάμαι και την ήττα της Εθνικής μας στο ΟΑΚΑ από τη Γερμανία με 4-2, όταν ο Δανιήλ είπε «βρεθήκαμε με παίκτη παραπάνω και αποδιοργανωθήκαμε». Η ίδια η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τις προηγούμενες τέσσερις φορές που έπαιξε με δέκα δεν έχασε. Μερικές φορές η ποιότητα που έχεις σαν ομάδα σού επιτρέπει να ανταποκριθείς στη δυσκολία με διάφορους τρόπους -ο συνηθέστερος των οποίων είναι η κατοχή της μπάλας και η αξιοποίηση των κενών χώρων. Καμιά φορά ο χειρότερος ξεθαρρεύει, βγαίνει και το πληρώνει, αφού ο καλύτερος είναι ποιοτικότερος ακόμα και με παίκτη λιγότερο. Φυσικά αυτό δεν μπορούσε να γίνει στο Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – Ρεάλ, γιατί η «Βασίλισσα» ως ομάδα δεν έχει ποιοτικά ελλείμματα και ο Μουρίνιο είχε τρόπους να εκμεταλλευτεί τις λύσεις του πάγκου.
Δυσκολία
Το αληθινό ζήτημα στο «παίζω με δέκα» προκύπτει εκεί που πρέπει να ανταποκριθείς στις ανάγκες του αγώνα με έναν αντίπαλο ισοδύναμο ή και καλύτερο. Σε αυτή την περίπτωση απαιτούνται δυο πράγματα που η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από τη φύση της δεν τα έχει: το πρώτο είναι να έχει βρεθεί σε μια ανάλογη στιγμή δυσκολίας, ώστε να υπάρχει ένας μπούσουλας αντιμετώπισης του προβλήματος και από τον προπονητή και από τους παίκτες. Το δεύτερο είναι να χαίρεται μια ομάδα να παίζει άμυνα -αλλιώς δεν τα βγάζει πέρα. Ο Σάκι έλεγε ότι ένας προπονητής ομάδας που παίζει οποιοδήποτε σύστημα ζώνης, για να μπορεί να ανταποκριθεί στη δυσκολία, πρέπει να κρατά τον αριθμό των αμυντικών και των χαφ που το σχήμα του προβλέπει, θυσιάζοντας επιθετικούς. Ελεγε πως από όπου κι αν χαθεί ένας παίκτης, η τετράδα της άμυνας ειδικά, πρέπει να είναι πάντα τετράδα, και στα χαφ να υπάρχει ο αριθμός των μέσων που το σχήμα προβλέπει (4 ή 3 ή 5). «Μια ομάδα», έλεγε, «μπορεί να παίξει με ένα κυνηγό ή και χωρίς κανένα κυνηγό, αλλά για να το κάνει πρέπει να νιώθει σίγουρη πίσω». Αυτό νομίζω μπέρδεψε τον σερ Αλεξ: η ομάδα του δεν έχασε κάποιο μπακ, ώστε να κλείσει την τρύπα αμέσως, αλλά ένα χαφ. Νομίζω ένας άλλος προπονητής, που θα είχε μια ομάδα με μικρότερη ποιότητα, θα έβγαζε αμέσως έναν κυνηγό για να προσθέσει ένα ακραίο χαφ και να κρατήσει τις δύο τετράδες, όμως αυτό ήταν μια δυσκολία παιχνιδιού στην οποία η μεγάλη ομάδα της Αγγλίας δεν είναι συνηθισμένη.
Αμυνα
Οπως προφανώς δεν είναι συνηθισμένη να παίζει και άμυνα -ειδικά τέτοια που έπαιξε με τη Ρεάλ. Η άμυνα είναι θέμα οργάνωσης, αλλά και νοοτροπίας. Η Ιντερ του Μουρίνιο, που κάποτε άντεξε στο «Καμπ Νόου» κόντρα στην Μπάρτσα για 75 λεπτά με παίκτη λιγότερο, η ίδια η εθνική Ιταλίας που κάποτε απέκλεισε τους Ολλανδούς στο Αμστερνταμ στα πέναλτι παίζοντας 90 λεπτά με δέκα, ήταν ομάδες αποτελούμενες από παίκτες που χαίρονταν με το κατενάτσιο: το αριθμητικό μειονέκτημα ήταν η ευκαιρία να παίξουν μόνο άγρια, σκληρή, μαζική, άμυνα -οι παίκτες τους το γούσταραν με την ψυχή τους. Η Γιουνάιτεντ του σερ Αλεξ δεν είναι τέτοια ομάδα: η προσήλωση στην αμυντική τακτική ήταν ανάγκη -το DNA παραμένει διαφορετικό. Το να αντέχεις με δέκα πρέπει να το έχεις στο DNA σου…
