My name is Joe
Έχει αμφισβητηθεί αρκετές φορές στην καριέρα του. Όχι για το ταλέντο του και την ποιότητά του, αλλά για την ικανότητά του να γίνει μέλος στο… κλαμπ των κορυφαίων. Ο ίδιος πιστεύει στον εαυτό του και κοιτάζει μόνο ψηλά. Ο εγωισμός του δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από την κορυφή και κάθε φορά καταφέρνει να αποδεικνύει το όνομά του.
Στις πρώτες του δηλώσεις ως παίκτης της Λίβερπουλ, τόνισε πως υπέγραψε στην μεγαλύτερη ομάδα του Νησιού. Θα μπορούσε να έχει επιλέξει την Τότεναμ του πρώην προπονητή του, Χάρι Ρέντναπ και του Τσάμπιονς Λιγκ ή την παλιά του ομάδα τη Γουέστ Χαμ και να γίνει πρώτος στο… χωριό, όμως αυτό θα ήταν πισωγύρισμα και ο Τζο Κοόουλ, περί ου ο λόγος, κάνει μόνο βήματα προς τα εμπρός. Για αυτόν η Λίβερπουλ δεν είναι η περσινή έβδομη του πρωταθλήματος, αλλά ένα κορυφαίο κλαμπ αντάξιο ενός κορυφαίου παίκτη, που τον λένε Τζo. To «england365.gr», σας τον παρουσιάζει:
Το ταλέντο της Γουέστ Χαμ
Ο Κόουλ ξεκινά την καριέρα του από τις ακαδημίες της ομάδας και στα 16 του χρόνια έχει ήδη στα… πόδια του, προσφορά ύψους 10 εκατομμυρίων λιρών από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η Γουέστ Χαμ την απορρίπτει ως ανεπαρκή και ο Τζο αποδεικνύει άμεσα το γιατί, παίρνοντας από το χέρι την ομάδα των Νέων και οδηγώντας την στην κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Την επόμενη κιόλας σεζόν θεωρεί τον εαυτό του έτοιμο για το πρώτο… βήμα. Αφήνει τους Νέους, κάνει το ντεμπούτο του στην Πρέμιερ Λιγκ και δεν ξανακοιτά πίσω. Μέχρι τα 21 του έχει καταφέρει να κάνει το «Άπτον Παρκ» να μοιάζει πολύ μικρό για να χωρέσει τις φιλοδοξίες του. Ξεπερνά τις 100 συμμετοχές με τη φανέλα των "σφυριών" (126 αγώνες πρωταθλήματος και 10 γκολ), ψηφίζεται καλύτερος παίκτης τη ομάδας (2003) και αναγκάζει τον προπονητή του, Γκλεν Ρόντερ, να τον χρίσει αρχηγό του συλλόγου.
Η Τσέλσι και το Plan B
Το καλοκαίρι του 2003 ο Ρώσος μεγιστάνας, Ρομάν Αμπράμοβιτς, αγοράζει την Τσέλσι και ετοιμάζεται να την μετατρέψει σε μεγαθήριο, χάρη στην οικονομική του ευρωστία. Παρά το γεγονός όμως , ότι προσφέρει δεκάδες εκατομμύρια, κανένα από τα μεγάλα αστέρια της εποχής δεν δελεάζεται για να τον ακολουθήσει στο -ως τότε- μέτριο κλαμπ του Λονδίνου. Το plan Β του βαθύπλουτου επιχειρηματία περιλαμβάνει την απόκτηση όλων των νέων ταλέντων του Νησιού και όχι μόνο. Έτσι στο Στάφορντ Μπριτζ, καταφθάνουν μεταξύ άλλων, οι Γκλεν Τζόνσον, Γουέιν Μπριτζ, Ντάμιεν Νταφ, Αντριαν Μούτου, Σκοτ Πάρκερ και Τζο Κόουλ.
Ο πρωταγωνιστής μας φυσικά δεν μπορεί να… ανεχτεί ούτε το «Β» στο πλάνο, ούτε πως είναι ο πιο φθηνός ανάμεσα στην ταλαντούχα παροικία (κόστισε μόνο 6,6 εκ. λίρες, την ώρα που Νταφ, Πάρκερ και Μούτου υπερέβησαν τα 10). Αρχίζει να ξεδιπλώνει το ταλέντο του στο γήπεδο και γίνεται αναντικατάστατο κομμάτι (50 συμμετοχές!) της ομάδας του Κλαούντιο Ρανιέρι, η οποία κατακτά τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα.
Ο Αμπράμοβιτς έχει αποδείξει ότι δεν… αστειεύεται και πλέον μπορεί να παίρνει στο Λονδίνο όποιον επιθυμεί. Την αρχή κάνει ο Ζοζέ Μουρίνιο και τον ακολουθούν όλοι οι παίκτες που αυτός υποδεικνύει. Τα νέα μεταγραφικά αποκτήματα αρχίζουν να… εκτοπίζουν τους παλιούς και ο συνωστισμός στις θέσεις πίσω από τον φορ, (Γκούντιονσεν, Ρομπεν, Γκρόνκιερ, Νταφ, Πάρκερ, Κέζμαν), θέτουν για πρώτη φορά τη θέση του Κόουλ σε αμφισβήτηση. Ο Άγγλος όμως απαντά άμεσα, δείχνοντας ποιος είναι. Πετυχαίνει 10 γκολ -εκ των οποίων ένα φανταστικό από τα 20 μέτρα που αναδεικνύεται ως ένα από τα καλύτερα δέκα της χρονιάς- σε 46 εμφανίσεις, ψηφίζεται στην καλύτερη ενδεκάδα του πρωταθλήματος και βάζει την… υπογραφή του στον πρώτο τίτλο της Τσέλσι έπειτα από 50 χρόνια.
To πάνω ράφι, η πτώση και η επάνοδος
Την επόμενη σεζόν αφήνει… πίσω του και τον νεοεισελθών, Σον Ράιτ Φίλιπς και σημειώνει ρεκόρ τερμάτων(11) με τους «μπλε», κερδίζοντας ένα ακόμα πρωτάθλημα. Οι φήμες για ενδιαφέρον της Ρεάλ Μαδρίτης, απλώς αποδεικνύουν ότι ο Τζο έχει αρχίσει να κάθεται στο πάνω πάνω… ράφι. Ένας τραυματισμός όμως, σε αγώνα της εθνικής, του καταστρέφει τη χρονιά. Αγωνίζεται μόνο σε 10 ματς της Πρέμιερσιπ, η ομάδα χάνει το πρωτάθλημα, ο Μουρίνιο φεύγει και ήδη κάποιοι μιλούν για τέλος εποχής.
Ο Κόουλ καλείται πάλι να αποδείξει την αξία του, αλλά και πως δεν έχει γίνει πλέον ευάλωτος. Η απάντησή του είναι ακόμα μια φορά αποστομωτική. Πραγματοποιεί ένα απίστευτο ρεκόρ συμμετοχών (56 σε όλες τις διοργανώσεις), πετυχαίνει 10 γκολ και επιστρέφει δριμύτερος. Ακολουθούν μιάμιση άχρωμες σεζόν που καταλήγουν όμως σε ένα εξαιρετικό φίνις τόσο για τον ίδιο, όσο και για την ομάδα, η οποία επανέρχεται στους τίτλους.
Οι τίτλοι τέλους και το ΚΟΡ
Ο 28χρονος πια ποδοσφαιριστής, έχοντας γίνει και ο τρίτος αρχηγός της ομάδας -πίσω από Τέρι και Λάμπαρντ- απαιτεί νέο συμβόλαιο με αποδοχές παρόμοιες των προαναφερθέντων. Ο Αμπράμοβιτς αρνείται να του δώσει αυτά τα χρήματα, αλλά του επισημαίνει πως επιθυμεί την παραμονή του. Ο Τζο φυσικά δεν δέχεται μια τέτοια υποβάθμιση και αναζητεί το νέο σταθμό στην καριέρα του. Άρσεναλ, Τότεναμ και Γουέστ Χαμ του προσφέρουν αρκετά χρήματα, όχι όμως την ευκαιρία να… γιατρέψει στον πληγωμένο του εγωισμό.
Τότε έρχεται η Λίβερπουλ και ο Χότζον. Η πρόταση τους είναι η πιο μικρή από όλες, αλλά το όνομα της ομάδας παραμένει τεράστιο, παρά την αγωνιστική «κατρακύλα». Ο Κόουλ θυμάται τους αγώνες του εκεί, «Στον ημιτελικό του Champions League το 2005, όταν μπήκα στο ''Anfield'' ανατρίχιασα από την ατμόσφαιρα που είχε δημιουργήσει ο κόσμος. Σκεφτόμουν εκείνη την ώρα ότι θα ήθελα να παίξω μπροστά σε μια τέτοια ατμόσφαιρα» και υπογράφει στους «κόκκινους». Η απόφασή του πάρθηκε και η εξήγησή της είναι απλή. Ο -πιθανότατα- τελευταίος στόχος της καριέρας του, θα είναι να κατορθώσει να κάνει το «Άνφιλντ» και το κορυφαίο κοινό στον πλανήτη, να φωνάζει το όνομα ενός εκ των κορυφαίων, το όνομα του Τζο…
