Ο «δολοφόνος» με το αγγελικό πρόσωπο
Συστήθηκε στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο με τον καλύτερο τρόπο. Η συνέχεια ανάλογη των προσδοκιών. Τουλάχιστον μέχρι κάποιο σημείο. Ο Μάικλ Όουεν βάζει τέλος στο ποδοσφαιρικό του ταξίδι και το england365.gr αναπολεί τις παλιές καλές στιγμές, όταν ένας καστανόξανθος νέος σκορπούσε ενθουσιασμό στο Νησί.
Τότε που κέρδιζε τη Χρυσή Μπάλα το 2001, τότε που άφηνε άφωνους τους πάντες με το μυθικό του γκολ κόντρα στην Αργεντινή, το 1998.
Ο Όουεν αποτέλεσε το πρόσωπο στο οποίο οι οπαδοί της Λίβερπουλ προσπάθησαν να προβάλλουν το διάδοχο του Ρόμπι Φάουλερ. Το είδωλο που θα μπορούσαν να βάλουν δίπλα σε μεγάλες μορφές του συλλόγου.
Ωστόσο, ο ίδιος –είτε με τις επιλογές του, είτε εξαιτίας των τραυματισμών του- δεν μπόρεσε να γίνει ποτέ αυτό που προόριζε το ταλέντο του. Ένα ταλέντο που φώναζε από μακριά πως πρόκειται για κάτι ξεχωριστό, για κάτι που το Νησί είχε χρόνια να δει.
Γυρίστε το χρόνο πίσω και θυμηθείτε πως ήταν τα πράγματα κάποτε:
Τα 150 γκολ του στην Πρέμιερ Λιγκ τον φέρνουν στην 7η θέση της ιστορίας της λίγκας, αλλά περισσότερο προκαλούν μελαγχολία. Βλέπετε, η φόρμα του μεταξύ 1998 και 2002 ήταν πραγματικά μοναδική. Εξάλλου, κανείς άλλος στην ιστορία της Πρέμιερ δεν έχει ξεπεράσει τα 100 γκολ σε τόσο μικρή ηλικία. Ο ίδιος το έκανε όντας 23 ετών και 134 ημερών.
Η επιλογή του να ενταχθεί στη Ρεάλ Μαδρίτης, το 2004, αποδείχθηκε εκ των υστέρων λανθασμένη. Τόσο γιατί ποτέ δεν μπόρεσε να πιάσει τα νούμερα και τις επιδόσεις που είχε με τη Λίβερπουλ, όσο και γιατί το προφίλ του τσαλακώθηκε. Η στάμπα πως δεν μπορεί να τα καταφέρει σε ένα τέτοιο επίπεδο έμεινε. Κι ας ήταν μόλις 26 ετών. Επιστροφή στο Νησί και τη Νιούκαστλ. Ο μεγάλος τραυματισμός το 2006 τον καταρρακώνει και τον περιορίζει σε λιγότερες από 100 συμμετοχές σε τέσσερα χρόνια. Συνέχεια στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, συνέχεια στον κατήφορο, Μπορεί ορισμένα γκολ του να είναι ιδιαίτερα κρίσιμα, ωστόσο είναι μετρημένα. Και είναι λίγα. Όλα τα ταξίδια, όταν δεν σταματούν στο καλύτερο σημείο τους, είναι καταδικασμένα σε παρακμή. Μόνο αυτός μπορεί να είναι ο χαρακτηρισμός για την πορεία του στην Στόουκ.
Σε κάθε περίπτωση, ήταν ένα ταξίδι που είχε τα πάντα. Θριάμβους και δόξα, πανηγυρισμούς και αστραφτερά φλας, αλλά και μοναξιά και πόνο στο τέλος. Μια ποδοσφαιρική ιστορία σαν πολλές άλλες, αλλά ταυτόχρονα τόσο ξεχωριστή.
