Ο δρόμος του Άλεξ Φέργκιουσον

Είναι μία εκτίμηση που προκύπτει και από τη στατιστική μελέτη της εικόνας της Γιουνάιτεντ στα προηγούμενα πρωταθλήματα που κατέκτησε αλλά και από την αγωνιστική εικόνα των ομάδων που την κυνηγούν.

Η δεύτερη Σίτι έχει 7 νίκες λιγότερες, 6 ισοπαλίες περισσότερες και μία ήττα παραπάνω. Το κλειδί, ως φαίνεται, βρίσκεται στους 12 χαμένους βαθμούς των ισοπαλιών γεγονός που αποδεικνύει ότι η Σίτι δεν έχει μάθει να κερδίζει παιχνίδια. Αυτού του είδους η γνώση αποκτιέται με τον καιρό κι έχει να κάνει με τον προπονητή αλλά και την παράδοση που χτίζει η ίδια η ομάδα. Η παρουσία του Φέργκιουσον τόσα χρόνια στον πάγκο της ομάδας και οι ιδιαίτερες ικανότητές του στην αξιολόγηση πρώτα και την αξιοποίηση των ποδοσφαιριστών του κατόπιν έχουν διαμορφώσει μία ομάδα που ειδικά στην Αγγλία έχει μάθει να κερδίζει τα παιχνίδια με κατώτερους αντιπάλους και να μην «πετάει» βαθμούς. Ίσως αυτό να είναι ένα από εκείνα τα στοιχεία που μας κάνουν να γράφουμε για τη «Γιουνάιτεντ του Φέργκιουσον».

Στην αρχή αυτής της περιόδου, συζητώντας με δύο φίλους, επίσης οπαδούς της Γιουνάιτεντ, άκουγα το συνηθισμένο παράπονο: «Μα, με μόνη μεταγραφή τον Φαν Πέρσι, τους "γέρους" και πάλι κάτι άχρωμους νέους θα διεκδικήσει το ρωτάθλημα;». Χμμ... τώρα βλέπουμε πως όχι όνο το διεκδίκησε, αλλά το κερδίζει ιόλας. Μου θύμισε αυτό που είχε πει την αρχή της περιόδου 1995/96 ο Αλαν Χάνσεν στην τηλεόραση, ότι «ο Φέργκιουσον με τους νεαρούς δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτε». Ηταν η χρονιά του νταμπλ. Αν πέφτει έξω στις προβλέψεις του κάποιος σαν τον Χάνσεν, πόσω μάλλον εμείς.

Είναι δεδομένο ότι η Γιουνάιτεντ της τελευταίας εικοσαετίας είναι δικό του δημιούργημα, αλλά χωρίς αυτόν αποκλείεται να είχε τόση διάρκεια.

Ο Αλεξ Φέργκιουσον είναι ο άνθρωπος που όλοι αγαπούν να μισούν στην Αγγλία. Για δύο λόγους, κυρίως, νομίζω. Ο πρώτος είναι οι επιτυχίες του. Ο δεύτερος έχει να κάνει με την ίδια την προσωπικότητά του, αφού δύσκολα βρίσκεται κάποιος που θα μπορούσε να τον κοντράρει στα mind games. Γινόταν με τον Βενγκέρ την εποχή της αγωνιστικής δύναμης της Αρσεναλ, θα μπορούσε να γίνει με τον Μουρίνιο, αλλά ο Πορτογάλος κράτησε τις αποστάσεις -από σεβασμό ή από διπλωματία κι αυτό βοήθησε στο «δέσιμο» της σχέσης τους. Ο χρόνος αποκαλύπτει ΤΟ ΚΑΚO είναι πως όσο ο σερ Αλεξ έχει επιτυχίες -και σημειώνει πολλές- είναι δύσκολο να του κάνεις κριτική. Και για ποιο λόγο άλλωστε; Επειδή είναι πετυχημένος; Οι επιλογές του επικρίθηκαν πολλές φορές, όμως τις πιο πολλές είχε δίκιο. Τα ξεσπάσματά του και η γκρίνια του με τους διαιτητές αλλά και η αλαζονεία του επηρεάζουν και την απόδοση της ομάδας του. Αλλοτε θετικά κι άλλοτε αρνητικά. Όταν πήρε τον Καντονά από τη Λιντς, κατηγορήθηκε ότι τον «έκλεψε».

Όταν επέλεξε τον Κιν για αντικαταστάτη του, τον χαρακτήρισαν ανόητο κι όταν επέλεξε τη σύγκρουση με τον Μπέκαμ, πολλοί πρόβλεψαν το τέλος, τόσο το δικό του όσο και της ομάδας. Όταν επέμεινε στην απόκτηση του Νιστελρόι μετά τον σοβαρό του τραυματισμό, τον κατηγόρησαν ότι «παίρνει μίζες» από τις μεταγραφές. Χαρακτηρίστηκε ξεμωραμένος όταν έδωσε τα πολλά λεφτά για την απόκτηση του Φέρντιναντ, το ίδιο κι όταν αγόρασε τον Ρονάλντο και του εμπιστεύτηκε φανέλα βασικού. Βέβαια, είχε ακούσει πολύ χειρότερα τα πρώτα χρόνια που κάθισε στον πάγκο της Γιουνάιτεντ, ιδίως όταν πέρασε από την ομάδα Νέων πέντε ποδοσφαιριστές στην πρώτη ομάδα (τους αδελφούς Νέβιλ, τον Μπατ, τον Γκιγκς και τον Μπέκαμ) στους οποίους θα προστεθεί λίγο αργότερα κι ο Σκόουλς. Αυτή η φουρνιά των πιτσιρικάδων αποδείχτηκε ιδανική βάση για το χτίσιμο μίας ομάδας που κυριάρχησε -και συνεχίζει να πρωταγωνιστεί- σε Αγγλία και Ευρώπη και η παράδοση της εμπιστοσύνης στους νέους είναι ένα από τα πιο γερά θεμέλια στην επίτευξη του στόχου της διάρκειας.