Το κύπελλο που θέλει οσο τίποτε άλλο
Στη δεκαετία του 70 ο Τζόνι Τζάιλς έγινε ο πρώτος παίκτης και προπονητής ταυτόχρονα σε έναν σύλλογο και μία εθνική! Με τη Γουέστ Μπρόμιτς Αλμπιον και την εθνική Ιρλανδίας έκανε μερικές εξαιρετικές σεζόν, αλλά σε μία εποχή που τα ΜΜΕ δεν είχαν την σημερινή διείσδυση στην κοινωνία δεν έγινε μόδα. Σχεδόν δέκα χρόνια μετά, ο Κένι Νταλγκλίς ανέλαβε τη Λίβερπουλ σαν παίκτης και προπονητής και μονομιάς την οδήγησε σε νταμπλ. Αυτό ήταν! Από το καλοκαίρι του 1986 η νέα μόδα ήταν οι ομάδες να αναθέτουν σε χαρισματικές φυσιογνωμίες που έφταναν στο τέλος της καριέρας τους τον διπλό ρόλο. Πολλοί το έκαναν, λίγοι πέτυχαν και η μόδα πέρασε σχεδόν μία δεκαετία αργότερα.
Η επιτυχία του πειράματος Γκουαρντιόλα δημιούργησε πέρσι νέο τρεντ, αφού νέοι και άφθαρτοι προπονητές χωρίς πείρα που όμως προέρχονται από την ίδια την ομάδα, ή αναδείχτηκαν με αυτή άρχισαν να πιάνουν πόστα.
Έλεγα πέρσι πως η Μίλαν με την αντικατάσταση του Αντσελότι από τον Λεονάρντο απλά έψαχνε τα αποτυπώματα των ποδιών του Γκουαρντιόλα, αλλά η λογική έλεγε πως θα αποτύγχανε! Έτσι και έγινε, αλλά λίγοι σκέφτονται λογικά μόλις γίνεται κάτι μόδα! Ο Γκουαρντιόλα οδήγησε τη Μπαρτσελόνα σε ένα ανεπανάληπτο τρεμπλ για ισπανική ομάδα το 2009 και μετά πήρε και όλους τους άλλους τίτλους αλλά αυτό κακά τα ψέματα ήταν απόρροια των εξαιρετικών παικτών που είχε και δεν σήμαινε επουδενί πως όποιος αναλαμβάνει θα έχει και την ίδια επιτυχία.
Αποδεικνύεται πάντως πως έχει σημασία ποιος δοκιμάζει κάτι. Στην Αγγλία η ομάδα που επιχείρησε σε ολόκληρη τη δεκαετία του 90 να φτιάξει ένα δικό της μοντέλο ήταν η Τσέλσι που πρώτα με τον Χοντλ, ύστερα με τον Γκούλιτ και με τον Βιάλι επιχείρησε να έχει έναν άνθρωπο στον πάγκο που να είναι πρώτα χαρισματικός ποδοσφαιριστής και μετά μάνατζερ. Και κυρίως επικοινωνιακά να είναι ένας πυλώνας πάνω στον οποίο θα χτιζόταν ένα brand name. Όμως αν δεν ερχόταν ο Μουρίνιο το 2004 το πιο πιθανό είναι η Τσέλσι να μην αποτίναζε ποτέ την ταμπέλα του loser.
Έγραφα πέρσι στην SPORTDAY επί λέξει πως «Την ίδια ώρα που στο Μιλάνο επιθυμούν να μοιάσουν στη …Μπαρτελόνα, στο Λονδίνο επέλεξαν έναν προπονητή που μόνο και μόνο το βιογραφικό του απαιτεί σεβασμό. Και όμως είναι να τρελαίνεσαι, με τους εσωστρεφείς Βρετανούς που αναρωτιούνται αν ο Κάρλο Αντσελότι είναι ικανός για την Τσέλσι! Ποιος; Ένας άνθρωπος που πήρε δύο Τσάμπιονς Λιγκ, έπαιξε ακόμη έναν τελικό, που έβγαλε κάποτε την Πάρμα (όταν η Ιταλία είχε δύο θέσεις στη διοργάνωση) στο Τσάμπιονς Λιγκ, μπαίνει σε συζήτηση αν είναι ικανός για την..Τσέλσι! Για όνομα του Θεού. Για μία ομάδα δηλαδή που μόλις μία πενταετία τώρα διεκδικεί τίτλους, που το μάξιμουμ που έχει πετύχει σε αυτά τα χρόνια είναι να φτάσει σε έναν τελικό, τον οποίο και έχασε! Είναι αστείο ακόμη και να το συζητάμε αλλά δείχνει την άγνοια που έχουν στο νησί για οτιδήποτε συμβαίνει πέραν της Μάγχης. Κανείς δεν εγγυάται πως ο Αντσελότι θα πετύχει ειδικά σε μία ομάδα με πολύ «ιδιαίτερο» αγωνιστικό περιβάλλον, αλλά και το να γίνεται κουβέντα αν είναι καλός προπονητής ακουμπά τα όρια της υπερβολής».
Αυτά επαναλαμβάνω έγραφα πριν ένα χρόνο και φυσικά ο Αντσελότι με το νταμπλ που πέτυχε δεν άφησε περιθώρια να αμφισβητηθεί η δουλειά του. Είναι πάντως διασκεδαστικό (αν και μερικές φορές ξεπερνά τα όρια και καταντά εκνευριστικό) το πόσο ελάχιστα ενημερωμένοι είναι οι Άγγλοι οπαδοί σχετικά με το τι γίνεται πέραν της Μάγχης. Αλλά αυτό θα δικαιολογούσε τους οπαδούς ωστόσο το ίδιο λάθος κάνουν και οι δημοσιογράφοι! Και εκεί δεν υπάρχει δικαιολογία.
Τέλος πάντων, ο Αντσελότι ξέρει πως η φετεινή χρονιά με τον τελικό στο Λονδίνο θα είναι καθοριστική και ο Αμπράμοβιτς θέλει να δει κάποια μέρα την ομάδα του πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ίσως λοιπόν φέτος ο πανέξυπνος Ιταλός να μην ρίξει βάρος στην Πρέμιερ Λιγκ αλλά να φυλάξει όλη την ενέργεια της ομάδας του για το Κύπελλο που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο επιθυμεί το αφεντικό της ομάδας να δει στο γραφείο του!
