Και τα είκοσι είναι υπέροχα
23.04.2013 | 10.14
Μετά την επικράτηση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ επί της Άστον Βίλα, οι «κόκκινοι διάβολοι» στέφθηκαν πρωταθλητές Αγγλίας για 20η φορά στην ιστορία τους. Το england365.gr θυμάται όλα τα πρωταθλήματα του συλλόγου και σας τα παρουσιάζει.
Λένε πως η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα. Το ίδιο και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Οι «κόκκινοι διάβολοι» χρειάστηκαν κάτι περισσότερο από έναν αιώνια για να φτάσουν στην κατάκτηση των 20 πρωταθλημάτων τους, όμως αυτό που μετράει πλέον είναι πως όλα ανήκουν στην ένδοξη ιστορία του συλλόγου.
Του Γιώργου Σιάφα
Το δεύτερο αστέρι είναι γεγονός και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η Γιουνάιτεντ είναι η καλύτερη ομάδα στην πρώτη κατηγορία των πρωταθλημάτων της Αγγλίας.
Η αρχή το ήμισυ του παντός (1908)
Η αρχή έγινε το μακρινό 1908, όταν μια νέα ομάδα έκανε ένα σερί δέκα νικών και κατάφερε να τερματίσει στην πρώτη θέση της Πρώτης Κατηγορίας με 52 βαθμούς. Αν και καμία ομάδα δε φαινόταν πως μπορούσε να ανταγωνιστεί τη Γιουνάιτεντ, οι παίκτες του Έρνεστ Μάνγκναλ κινδύνεψαν όταν στην τελική φάση έκαναν τρεις ήττες σε τέσσερα παιχνίδια. Αλλά με μονάδες όπως ο πρώτος σκόρερ Σάντι Τέρνμπουλ (25 τέρματα) και ο Μπίλι Μέρεντιθ, ο τίτλος δεν μπορούσε να χαθεί.
Να είναι καλά η Άστον Βίλα (1911)
Κάνοντας ένα διάλειμμα δύο χρόνων (1911), η Γιουνάιτεντ ανέβηκε και πάλι στην κορυφή. Ο προπονητής ήταν ο ίδιος με τη χρονιά της πρώτης κατάκτησης, απλώς άλλαξαν λίγο οι πρωταγωνιστές και το γήπεδο. Στο ολοκαίνουργιο «Ολντ Τράφορντ», ο σύλλογος πανηγύρισε το δεύτερο πρωτάθλημά του και πάλι με 52 βαθμούς, με την Άστον Βίλα να τερματίζει δεύτερη με 51! Μάλιστα, οι «χωριάτες» είχαν πάρει παλικαρίσια νίκη επί των «κόκκινων διαβόλων» με σκορ 4-2, όμως η… αυτοκτονία τους στα τελευταία δύο παιχνίδια (σ.σ κατάφεραν να πάρουν μόνο έναν βαθμό) οδήγησε τον Έρνεστ Μάνγκναλ και τους ποδοσφαιριστές τους για δεύτερη φορά στην κορυφή. Ποιος είπε ότι η τύχη δεν χρειάζεται στον αθλητισμό άλλωστε;
Σαράντα και ένα χρόνια μετά (1952) με τον Ματ Μπάσμπι στον πάγκο
Το τρίτο πρωτάθλημα ήρθε χάρις στις προπονητικές ικανότητες και τη διορατικότητα του Ματ Μπάσμπι. Αν και η Γιουνάιτεντ ήταν μπροστά στον βαθμολογικό πίνακα, δύο ήττες από τις Χάντερσφιλντ και Πόρτσμουθ, ήρθαν να αναστατώσουν το σύνολο του Άγγλου τεχνικού. Όμως η νίκη απέναντι στην Τσέλσι άφηνε ελάχιστες ελπίδες στην Άρσεναλ που διεκδικούσε επίσης τον τίτλο. Έτσι κι αλλιώς, οι «κανονιέρηδες» ηττήθηκαν με το βαρύ 6-1 την τελευταία αγωνιστική στο «Ολντ Τράφορντ» και όλα τελείωσαν. Αποτέλεσμα; Το κοντέρ να γράψει 3!
Το πήρε με τους… δεύτερους (1956)
Με μέσο όρο ηλικίας που δεν ξεπερνούσε τα 22 έτη, ο καθένας θα μπορούσε να πει πως το 1956 η Μάντσεστερ έφτασε στον τέταρτο τίτλο της με τα… δεύτερα. Έχοντας ως οδηγό το αήττητο στα εντός έδρας παιχνίδια, η Μπλάκπουλ δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Παρά το γεγονός πως ήταν αυτή που κυνηγούσε τη Γιουνάιτεντ, ηττήθηκε με σκορ 2-1 στο «Ολντ Τράφορντ» και έμεινε οριστικά δεύτερη. Σε σύγκριση με τα τρία πρώτα πρωταθλήματα, αυτό ήρθε με ρεκόρ συγκομιδής βαθμών(60).
Το πρώτο… δεύτερο διαδοχικό (1957)
Για πρώτη φορά στην ιστορία τους, οι «κόκκινοι διάβολοι» έφταναν σε δεύτερη διαδοχική κατάκτηση. Μετά από 56 ολόκληρα παιχνίδια για όλες τις διοργανώσεις, τα «Μωρά του Μπάσμπι» ήταν και πάλι πρωταθλητές. Μια μεγάλη ομάδα είχε γεννηθεί, η οποία πέρα από το πρωτάθλημα έφτασε και μέχρι τους ημιτελικούς του Πρωταθλητριών, αλλά αποκλείστηκε από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Παρ’ όλα αυτά το πέμπτο πρωτάθλημα ήταν γεγονός. Σημείωση: Έναν χρόνο μετά ήρθε το τραγικό τέλος αυτής της ομάδας, στο γνωστό αεροπορικό στο Μόναχο. Και ποιος ξέρει. Σήμερα ίσως μιλούσαμε για μεγαλύτερο αριθμό πρωταθλημάτων.
Και από τις στάχτες της… αναγεννήθηκε (1965)
Είναι λογικό πως μετά από την τραγωδία του Μονάχου η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να κάνει αναγκαστικό… διάλειμμα με την κορυφή. Ωστόσο, σαν φοίνικας, που η μυθολογία θέλει να ξαναγεννιέται από τις στάχτες του, το 1965 ήταν ακόμη μια επιτυχημένη χρονιά, που όμως έκρυβε πολύ δράμα και αγωνία. Ενώ το 1963 παραλίγο να υποβιβαστεί, δύο χρόνια μετά ήταν πρωταθλήτρια στην ισοβαθμία με τη Λιντς. Αμφότερες οι ομάδες είχαν φτάσει τους 61 βαθμούς, όμως η Γιουνάιτεντ ξεπέρασε την αντίπαλό της στη διαφορά τερμάτων, σκοράροντας τρία και δεχούμενη ένα κόντρα στην Άρσεναλ την τελευταία αγωνιστική, με του Ντένις Λο (2 γκολ) και τον Τζορτζ Μπεστ (1 γκολ).
Τριάδα – φωτιά (1967)
Με τους Μπόμπι Τσάρλτον, Ντένις Λο και (last but not least που λένε και οι Αμερικανοί) Τζορτζ Μπεστ, να «τρομοκρατούν» τις αντίπαλες άμυνες, η Μάντσεστερ ξεπέρασε το εμπόδιο της Νότινγχαμ Φόρεστ με τέσσερις βαθμούς στον βαθμολογικό πίνακα και σήκωσε ξανά την κούπα. Καθοριστικό ρόλο στο κυνήγι του τίτλου, έπαιξε η εντός έδρας νίκη επί της δεύτερης Νότινγχαμ, μεσούσης της χρονιάς, με σκορ 1-0. Έτσι, ο καλύτερος παίκτης εκείνης της σεζόν, Μπόμπι Τσάρλτον, είδε εαυτόν και τους συμπαίκτες του να πανηγυρίζουν με το έβδομο… παρέα. Όμως αυτό ήταν το τελευταίο πρωτάθλημα μιας άλλης εποχής.
Κεφάλαιο που δεν λέει να κλείσει (1993)
Το 1993 ήταν η αλλαγή της σελίδας του βιβλίου που είχε μείνει στην έβδομη σελίδα για 26 ολόκληρα χρόνια. Ο τίτλος του νέου κεφαλαίου: «Άλεξ Φέργκιουσον». Ένα κεφάλαιο που δεν λέει να κλείσει. Με παίκτες όπως ο Ερίκ Καντονά, ο Πίτερ Σμάιχελ, ο Πολ Ινς, ο Ρόι Κιν και πολλοί άλλοι, το πρωτάθλημα δεν χανόταν. Δεν γινόταν να χαθεί. Συγκεντρώνοντας τους περισσότερους βαθμούς της ιστορίας της στην πρώτη κατηγορία (84), σπάζοντας το προσωπικό της ρεκόρ, που κρατούσε από το 1956, η Γιουνάιτεντ έφτασε στο όγδοο τρόπαιό της.
Η αυτοκρατορία τώρα ξεκινά (1994)
Όλα φαινόταν διαφορετικά. Η ομάδα έμοιαζε να αφήνει μεγάλη παρακαταθήκη για το μέλλον, κάτι το οποίο σφραγίστηκε με το ένατο πρωτάθλημα. Το σύνολο του Φέργκιουσον, το οποίο ακόμη και σήμερα χαρακτηρίζεται –αν όχι το καλύτερο- ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών στην ιστορία του συλλόγου, δεν δυσκολεύτηκε να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια που του παρουσιάστηκαν και να φτάσει στην κορυφή. Και πάλι ρεκόρ συγκομιδής βαθμών (92, κρατά μέχρι και σήμερα) και πάλι πρωταθλήτρια.
Το πρώτο αστέρι (1996)
Αν και βρισκόταν με 10 βαθμούς πίσω από την πολύ δυνατή –εκείνη την εποχή- Νιούκαστλ, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατάφερε να ανατρέψει τα δεδομένα και να βρεθεί στην κορυφή. Σε αυτή την ανατροπή βοήθησαν τα μάλλα και οι δύο νίκες απέναντι στις «καρακάξες». Η μία ήταν αυτή του «Ολντ Τράφορντ» με σκορ 2-0, ενώ η άλλη ήταν μέσα στο «Σεντ Τζέιμς Παρκ» με σκορ 1-0. Σε εκείνο το παιχνίδι ο Πίτερ Σμάιχελ είχε κάνει ίσως το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του, ενώ ο Ερίκ Καντονά με το τέρμα που πέτυχε «έκαψε» κάθε ελπίδα των γηπεδούχων για νίκη, αλλά και για πρωτάθλημα, καθώς όπως αποδείχθηκε από την τελική βαθμολογία (82 η πρώτη Γιουνάιτεντ 78 η δεύτερη Νιούκαστλ) αυτοί οι έξι βαθμοί ήταν καθοριστικοί. Έτσι ράφτηκε το πρώτο αστέρι.
Το τελευταίο του Καντονά (1997)
Ο Ντειβιντ Μπέκαμ, χωρίς την αίγλη που ακολουθεί τώρα το όνομά του, πέτυχε ένα από τα πιο εντυπωσιακά τέρματα εκείνης της χρονιάς, αλλά και αυτών που ακολούθησαν. Το γνωστό γκολ πίσω από τη σέντρα κόντρα στη Γουίμπλεντον αποτέλεσε οιωνό πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο και πως το πρωτάθλημα ήταν για ακόμη μία φορά πολύ κοντά. Και έτσι έγινε. Με τους Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ να λάμπει την πρώτη του χρονιά στον σύλλογο, τον Ερίκ Καντονά να δίνει τον τσαμπουκά, το ταλέντο και το πνεύμα του αρχηγού για τελευταία χρονιά με τη φανέλα του συλλόγου και όλους τους υπόλοιπους εκείνης της ομάδας, η Γιουνάιτεντ έφτασε στο ενδέκατο πρωτάθλημα της ιστορίας της. Βέβαια, εκείνη η χρονιά είχε τα σκαμπανεβάσματά της, αλλά με το σερί των 16 αήττητων αγώνων, η κούπα δεν χανόταν.
Τρεμπλ, τρεμπλ, ΤΡΕΜΠΛ (1999)
Για τη Γιουνάιτεντ το 1999 ήταν μία χρονιά μαγείας. Το Κύπελλο Αγγλίας ήρθε σχετικά εύκολα στον τελικό κόντρα στη Νιούκαστλ με σκορ 2-0, αλλά πρώτα χρειάστηκε να περάσει τις προηγούμενες φάσεις με αντιπάλους όπως η Λίβερπουλ (2-1 στον τέταρτο γύρο), η Τσέλσι (0-0 και 0-2 στον έκτο γύρο) και η Άρσεναλ (0-0 και 2-1 στην παράταση στα ημιτελικά) . Το Τσάμπιονς Λιγκ ήρθε και αυτό με μοναδικό τρόπο, στον αξέχαστο τελικό κόντρα στη Μπάγερν Μονάχου στη Βαρκελώνη. 0-1 στις καθυστερήσεις, 2-1 στο τέλος του αγώνα με τα γκολ των Σέρινγχαμ και Σόλσκιερ. Θα μπορούσε ο τίτλος του πρωταθλητή Αγγλίας να έχει έρθει με διαφορετικό τρόπο; Φυσικά και όχι. Τελευταία αγωνιστική στην Πρέμιερ και οι «κόκκινοι διάβολοι» θέλουν νίκη επί της Τότεναμ την τελευταία αγωνιστική για να τερματίσουν πάνω από την Άρσεναλ και να κατακτήσουν το δωδέκατο πρωτάθλημα. Το 17ο τέρμα του Άντι Κόουλ εξασφάλισε τη νίκη επί των «σπιρουνιών» με σκορ 2-1και ταυτόχρονα την κούπα. «I can’t believe it. I can’t believe it. Football. Bloody hell!» που είχε πει και ο Σερ Άλεξ μετά τον τελικό στο «Καμπ Νόου».
Εύκολα. Πολύ εύκολα, παρά τις αποχωρήσεις (2000)
Πίτερ Σμάιχελ και Μαρκ Μπόσνιτς αποτελούσαν παρελθόν από τον σύλλογο, ενώ ο Ρόι Κιν δεν είχε ανανεώσει μέχρι την τελευταία στιγμή της μεταγραφικής περιόδου του Δεκεμβρίου. Παρ’ όλα αυτά ο σύλλογος δεν δυσκολεύτηκε να πάρει ακόμη μία κούπα. Έχοντας επικρατήσει με χαρακτηριστική άνεση σε ντέρμπι όπως αυτά με την Τσέλσι (4-1 στο «Στάμφορντ Μπριτς), τη Λίβερπουλ (3-2 στο «Άνφιλντ») και την Άρσεναλ (2-1στο «Χάιμπουρι») τερμάτισε με 18 βαθμούς διαφορά από τη δεύτερη θέση.
Τρία πρωταθλήματα στη σειρά (2001)
Μέχρι τη σεζόν 2000-2001 μόλις τρεις ομάδες είχαν καταφέρει να πάρουν τρία πρωταθλήματα στη σειρά, με τη Γιουνάιτεντ να γίνεται η τέταρτη. Στην πρώτη χρονιά των Φαμπιάν Μπαρτέζ και Ρουντ φαν Νιστελρόι, η ομάδα του Φέργκιουσον δεν χρειάστηκε να αγχωθεί, καθώς τα καλά διαστήματα μέσα στη χρονιά διασφάλισαν μια διαφορά 16 βαθμών από τη δεύτερη Άρσεναλ, η οποία τελικά «έκλεισε» στους δέκα. Αξίζει να σημειωθεί πως εκείνη τη χρονιά, ο Ντουάιτ Γιόρκ σκόραρε χατ – τρικ σε 19 λεπτά.
Την άγχωσε η Άρσεναλ (2003)
Εκείνη τη σεζόν τα πράγματα δεν έδειχναν καλά, με ενδεικτικό παράδειγμα τα πρώτα έξι παιχνίδια, κατά τα οποία η Γιουνάιτεντ μετρούσε δύο νίκες, δύο ισοπαλίες και δύο ήττες, τη στιγμή που η Άρσεναλ είχε επτά νίκες και μόλις δύο ισοπαλίες στα πρώτα εννέα της παιχνίδια. Όμως, η κατάσταση αντιστράφηκε από έναν μελλοντικό… διάβολο. Τον Γουέιν Ρούνεϊ. Ο νέος, τότε, Άγγλος, «έσπασε» το σερί της Άρσεναλ αγωνιζόμενος με τη φανέλα της Έβερτον και έδωσε έμμεσο έναυσμα στη Γιουνάιτεντ για την αντεπίθεση. Οι νίκες απέναντι στη Νιούκαστλ, τη Λίβερπουλ και την Άρσεναλ, μείωσαν τη διαφορά των εννέα βαθμών από την κορυφή στους τρεις, με το πρωτάθλημα να ξαναξεκινά. Αν και η διαφορά αυξήθηκε στους πέντε, οι παίκτες του Σερ Άλεξ έκαναν το εννέα στα δέκα στα τελευταία παιχνίδια και την Άρσενλα να «γκελάρει» απέναντι σε Μπόλτον και Λιντς, το πρωτάθλημα κατέληξε και πάλι στο «Ολντ Τράφορντ».
Τα χρόνια της… ξηρασίας ανήκαν και πάλι στο παρελθόν (2007)
Όπως συνήθιζε να κάνει ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, η ομάδα του 2007 ήταν βασισμένη σε εντελώς διαφορετικές μονάδες. Παίκτες όπως ο Ντέιβιντ Μπέκαμ και ο Ρουντ φαν Νιστελρόι ανήκαν στο παρελθόν, αλλά άλλοι όπως ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο Μάικλ Κάρικ και ο Γουέιν Ρούνεϊ, αποτελούσαν το ένδοξο μέλλον. Και αν πολλοί αναρωτηθείτε γιατί ανήκει και ο Κάρικ στην τριάδα, πρέπει να σημειώσουμε ότι συμμετείχε στα 34 από τα 38 παιχνίδια του πρωταθλήματος, αποτελώντας σημαντικό γρανάζι στην… κόκκινη μηχανή. Το πρωτάθλημα ήρθε στις τελευταίες αγωνιστικές απέναντι στην Τσέλσι, ωστόσο στην ουσία οι «κόκκινοι διάβολοι» δεν κινδύνεψαν ποτέ μέσα στη χρονιά. Και πώς να το κάνουν τη στιγμή που η επιθετική τους γραμμή θύμιζε εκείνη του 1994;
Επόμενος στόχος η Λίβερπουλ (2008)
Εκείνη τη χρονιά ο μεγάλος αντίπαλος της Γιουνάιτεντ ήταν η Τσέλσι, που είχε αλλάξει κεφάλαιο μετά την απόλυση του Ζοσέ Μουρίνιο από την τεχνική της ηγεσία. Πρώτα ήρθε το πρωτάθλημα, απέναντι στους «μπλε», με τις δύο ομάδες να έχουν από μία νίκη στα μεταξύ τους παιχνίδια για την Πρέμιερ και αργότερα ακολούθησε ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ στη Μόσχα, όπου το σύνολο του Φέργκιουσον πήρε το τρόπαιο στα πέναλτι. Τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες την έκανε το «μυστικό όπλο» της Γιουνάιτεντ, το οποίο δεν ήταν άλλο από τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Ο Πορτογάλος με 12 γκολ σε 12 συνεχόμενα παιχνίδια έδινε λύσεις εκεί που οι συμπαίκτες του αδυνατούσαν, βοηθώντας έτσι τα μέγιστα στον δρόμο προς την κορυφή. Αποτέλεσμα στο τέλος της χρονιάς;Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 87, Τσέλσι 85. Η 17η κούπα προστέθηκε μαζί με τις υπόλοιπες στο «Ολντ Τράφορντ» και ο επόμενος στόχος πλέον ήταν να ισοφαριστεί το ρεκόρ των 18 κατακτήσεων της Λίβερπουλ.
Repeat του 2003 με ονειρεμένη κατάληξη (2009)
Η έναρξη της πιο κρίσιμης χρονιάς θύμιζε έντονα εκείνο του 2003. Αλλά στη χειρότερη μορφή του. Στο τέλος του Σεπτεμβρίου η Γιουνάιτεντ ήταν στη 15η θέση της βαθμολογίας, ενώ είχε χάσει και το Σούπερ Καπ στο Μονακό από τη Ζενίτ. Με κάποιες αλλαγές στην τακτική, και την μεταγραφή του Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ, από τον Σεπτέμβριο και μέχρι τα Χριστούγεννα, η ομάδα του Σερ Άλεξ μετρούσε μόλις μία ήττα και αυτή στο εκτός έδρας ντέρμπι με την Άρσεναλ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να βρεθεί στην τέταρτη θέση, πίσω από Άστον Βίλα, Τσέλσι και Λίβερπουλ, η οποία ήταν πρώτη και βάδιζε ολοταχώς για το 19ο πρωτάθλημα της ιστορίας της. Μετά την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων στην Ιαπωνία, έκαναν ένα απίστευτο σερί έντεκα συνεχόμενων νικών, τη στιγμή που ο Έντγουιν φαν ντερ Σάαρ σημείωνε το δικό του ρεκόρ των 1.113 λεπτών χωρίς να δεχθεί τέρμα, το οποίο αποτελούσε τόσο αγγλικό, όσο βρετανικό και ευρωπαϊκό ρεκόρ. Έτσι, το -6 από τη Λίβερπουλ έγινε +7 και παρά την οδυνηρή ήταν από τους «κόκκινους» με σκορ 4-1 στο «Ολντ Τράφορντ», η… ισοφάριση ήταν γεγονός. Οι νίκες απέναντι σε Τότεναμ και Μάντσεστερ Σίτι, που ακολούθησαν των ηττών απέναντι σε Λίβερπουλ και Φούλαμ, έδωσαν το 18ο πρωτάθλημα στη Γιουνάιτεντ.
«Να ρίξω τη Λίβερπουλ από τη γαμ…η κορυφή» (2011)
Όταν ο Άλαν Χάνσεν είχε γράψει στη «Guardian» για το μέλλον του Σερ Άλεξ Φέργκιουσοντον Σεπτέμβριο του 2002, πήρε μια… πληρωμένη απάντηση από τον Σκωτσέζο. «Η μεγαλύτερη πρόκριση για εμένα δεν είναι αυτό που γίνεται τώρα. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι ρίξω τη Λίβερπουλ από τη γαμ…η κορυφή. Και μπορείτε να το τυπώσετε αυτό», είχε πει ο κατά έντεκα χρόνια νεότερος σε σχέση με σήμερα, Σερ Άλεξ. Στα τέλη του 2011 τα κατάφερε. Η όρεξη καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς ήταν εμφανής. Οι δεκαεπτά εντός έδρας νίκες σε δεκαοκτώ αγώνες και η μία ισοπαλία, ήταν ο οδηγός. Η πρώτη ήττα της σεζόν ήρθε τον Φεβρουάριο από τη Γουλβς, ενώ ακολούθησαν αυτές απέναντι σε Τσέλσι, Λίβερπουλ και Άρσεναλ, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να ακουστούν οι πρώτες, έντονες, γκρίνιες. Όμως ο Σερ Άλεξ ήθελε να κάνει την επιθυμία του πραγματικότητα και σιγά μην άφηνε την ευκαιρία να φύγει. Με εννέα βαθμούς διαφορά από τις Τσέλσι και Μάντσεστερ Σίτι (80 έναντι 71 βαθμών) η Γιουνάιτεντ έγινε στο τέλος της χρονιάς η ομάδα με τα
περισσότερα πρωταθλήματα στην ιστορία της αρχικά Πρώτης Κατηγορίας και μετέπειτα Πρέμιερ Λιγκ.
Λίγο πιο εύκολα απ’ ότι στο μιλένιουμ (2013)
Το 2000, όπως αναγράφεται πιο πάνω, η Γιουνάιτεντ κατέκτησε το τρόπαιο του πρωταθλητή πολύ εύκολα, με 18 βαθμούς διαφορά. Φέτος, το έκανε με 16 βαθμούς τέσσερις αγωνιστικές πριν το τέλος. Το «φράγμα» των 20 τροπαίων έσπασε και το δεύτερο αστέρι είναι γεγονός ακριβώς στα 20 χρόνια από την αλλαγή της Πρώτης Κατηγορίας σε Πρέμιερ Λιγκ.
