Πώς θα κάνει στρατηγούς να συμπεριφέρονται σαν στρατιώτες!
15.05.2013 | 15.17
Στο Μάντσεστερ πάντα υπήρχε διαφορετική αντιμετώπιση στους προπονητές. Και δεν μιλάω μόνο για τα 27 χρόνια του σερ Αλεξ στον πάγκο της Γιουνάιτεντ, διάστημα στο οποίο η Σίτι άλλαξε 18 τεχνικούς, αλλά και πιο πριν. Ακόμη και τη δεκαετία του '70, που η Γιουνάιτεντ υποβιβαζόταν (με την ήττα από τη Σίτι με 1-0 εξαιτίας του διαβόητου γκολ με τακουνάκι του Ντένις Λόου), δεν έκανε βιαστικές κινήσεις ποτέ.
Τότε μάλιστα κράτησε τον προπονητή που την υποβίβασε, τον ιδιόρρυθμο Σκωτσέζο Τόμι Ντόχερτι για να τον απομακρύνει τελικά, αν και πήρε το Κύπελλο το 1977, επειδή είχε συνάψει σχέση με τη γυναίκα του φυσιοθεραπευτή! Ομως οι «σίτιζενς» την ίδια εποχή άλλαζαν τους προπονητές σαν τα πουκάμισα! Από τον Τζο Μέρσερ στον Μάλκολμ Αλισον, από αυτόν στον Ρον Σόντερς και μετά στον Τόνι Μπουκ για να επανέλθει ο Αλισον και να απολυθεί ξανά, το γαϊτανάκι είχε συνολικά 27 αλλαγές σε τέσσερις δεκαετίες! Κάτι που φυσικά ποτέ δεν βοήθησε, με την ομάδα να φτάνει ακόμη και στην τρίτη κατηγορία, στη League One το 1999. Πόσο αλληγορικό ήταν μάλιστα, αφού εκείνη τη σεζόν η Γιουνάιτεντ βίωνε την κορυφαία στιγμή της με το τρεμπλ; Η πικρή αλήθεια είναι πως το χάσμα των επιτυχιών ανάμεσα στις δύο φυλές του Μάντσεστερ είναι τεράστιο και δεν είναι μόνο αυτό η εξήγηση, αλλά είναι ένας σοβαρός λόγος.
Η Γιουνάιτεντ, κακά τα ψέματα, έζησε τις καλύτερες περιόδους της κάτω από την πατρική φιγούρα ενός προπονητή. Ο σερ Ματ Μπάσμπι για 25 χρόνια και ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον για 27 ήταν οι δύο φυσιογνωμίες που άλλαξαν τα πάντα σε ένα κλαμπ που γιγάντωσε πέρα από κάθε προσδοκία. Σε αντιδιαστολή αυτού του μοντέλου υπάρχει η ομάδα των λεφτάδων προέδρων. Είτε είναι η Τσέλσι με τον Αμπράμοβιτς είτε τώρα η Σίτι με τους σεΐχηδες, η λογική τους είναι διαφορετική. Κι εξηγεί τα πάντα με το χρήμα. Συνεπώς δεν αποτελεί έκπληξη, υπό αυτό πρίσμα, η απομάκρυνση του Ρομπέρτο Μαντσίνι. Τι και αν έδωσε στη Σίτι το πρώτο της τίτλο από το 1976, το Κύπελλο Αγγλίας το 2011 και φυσικά το πρώτο πρωτάθλημα από το 1968, οι απαιτήσεις των αφεντικών ήταν μεγαλύτερες. Πόσο πιο μεγάλες; Οπως και του Αμπράμοβιτς, που ήθελε πάση θυσία το Τσάμπιονς Λιγκ. Μόνο που και αυτός έδιωξε τον Ντι Ματέο, μόλις πέντε μήνες έπειτα από τη μαγική νύχτα του Μονάχου κι ας τον οδήγησε εκεί όπου απέτυχαν ο Μουρίνιο και ο Αντσελότι! Φαύλος κύκλος, αν μπλέξεις σε αυτή την παράλογη λογική, που λέει πως μπροστά στο τσεκ των επιταγών δεν υπάρχει αντίπαλος!
Ομάδα του προπονητή δεν σημαίνει πως αγνοούνται οι σταρ. Στη Γιουνάιτεντ του σερ Αλεξ, κατά καιρούς (συν)υπήρχαν από τον Ρόμπσον, τον Καντονά, τον Κιν, τον Σμάιχελ και τον διαχρονικό Γκιγκς έως τον Ρονάλντο τον Ρούνεϊ, τον Σκόουλς, τον Φέρντιναντ και τον Φαν Πέρσι. Απλώς οι σταρ τίθενται (αυτονόητα) στη διάθεση του αδιαφιλονίκητου αφεντικού, που είναι ο προπονητής. Και αυτός ύστερα απολαμβάνει το credit της επιτυχίας, γιατί όλο το σύστημα ξέρει να δουλέψει.
ΑντΙθετα στα «φλου» οικοσυστήματα, όπου ο σταρ είναι μεγαλύτερος από την ομάδα και νιώθει πάντα μεγαλύτερος από τους άλλους, κάποιες φορές θα εισπράξεις κέρδη ωστόσο πιο συχνά θα πάθεις κάζο! Ο Μπαλοτέλι, ο Τέβες, ο Αγουέρο, ο Μίλνερ, ο Χαρτ, ο Τζέκο, ο Μπάρι, ο Τουρέ έκαναν του κεφαλιού τους και μερικές φορές τους βγήκε. Η ομάδα πήρε τον τίτλο από το πουθενά πέρυσι, όμως μακροχρόνια αυτή η ροπή προς την αγωνιστική αναρχία οδηγεί στον γκρεμό. Το εργατικό ήθος πολύ γρήγορα με τόσες πριμαντόνες εκλείπει και έρχεται το χάος που δημιουργείται όταν το κάθε βιλαέτι επιθυμεί να επιβάλει τους δικούς του κανόνες. Ο Μαντσίνι σε αυτό απέτυχε. Στο να κάνει, δηλαδή, τους στρατηγούς να νιώθουν και να συμπεριφέρονται σαν στρατιώτες. Εκεί όπου ο σερ Αλεξ πήρε άριστα όλα τα προηγούμενα χρόνια. Κι αυτή θα είναι και η πιο δύσκολη δουλειά που θα έχει να κάνει ο διάδοχός του, ο Ντέιβιντ Μόγες. Ομως αυτό είναι παρωνυχίδα μπροστά στη δουλειά που θα έχει να κάνει ο επόμενος που θα κάτσει στον πάγκο της Σίτι. Ο (όποιος) Πελεγκρίνι θα πρέπει να καταλάβει από την πρώτη μέρα πως αυτή είναι μία ομάδα που ζει με ψύχωση για άμεση επιτυχία. Οχι μόνο γιατί με τη βούλα είναι η πιο πλούσια στον πλανήτη, με βάση τα περιουσιακά στοιχεία των ιδιοκτητών της, και πως αυτή η διετία των τίτλων άνοιξε την όρεξη.
Φυσικά αυτό που κυρίως πλήρωσε ο Μαντσίνι ήταν η αποτυχία στην Ευρώπη και ο διάδοχός του δεν έχει περιθώρια παρά να κάνει άμεση βελτίωση σε αυτόν τον τομέα. Πάντα όμως με την πίεση για επιτυχία, που τη μεταβάλλει σε ακόμη πιο επιτακτική η μόνιμη σύγκριση με τον γίγαντα που υπάρχει στην ίδια πόλη!
Η Γιουνάιτεντ, κακά τα ψέματα, έζησε τις καλύτερες περιόδους της κάτω από την πατρική φιγούρα ενός προπονητή. Ο σερ Ματ Μπάσμπι για 25 χρόνια και ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον για 27 ήταν οι δύο φυσιογνωμίες που άλλαξαν τα πάντα σε ένα κλαμπ που γιγάντωσε πέρα από κάθε προσδοκία. Σε αντιδιαστολή αυτού του μοντέλου υπάρχει η ομάδα των λεφτάδων προέδρων. Είτε είναι η Τσέλσι με τον Αμπράμοβιτς είτε τώρα η Σίτι με τους σεΐχηδες, η λογική τους είναι διαφορετική. Κι εξηγεί τα πάντα με το χρήμα. Συνεπώς δεν αποτελεί έκπληξη, υπό αυτό πρίσμα, η απομάκρυνση του Ρομπέρτο Μαντσίνι. Τι και αν έδωσε στη Σίτι το πρώτο της τίτλο από το 1976, το Κύπελλο Αγγλίας το 2011 και φυσικά το πρώτο πρωτάθλημα από το 1968, οι απαιτήσεις των αφεντικών ήταν μεγαλύτερες. Πόσο πιο μεγάλες; Οπως και του Αμπράμοβιτς, που ήθελε πάση θυσία το Τσάμπιονς Λιγκ. Μόνο που και αυτός έδιωξε τον Ντι Ματέο, μόλις πέντε μήνες έπειτα από τη μαγική νύχτα του Μονάχου κι ας τον οδήγησε εκεί όπου απέτυχαν ο Μουρίνιο και ο Αντσελότι! Φαύλος κύκλος, αν μπλέξεις σε αυτή την παράλογη λογική, που λέει πως μπροστά στο τσεκ των επιταγών δεν υπάρχει αντίπαλος!
Ομάδα του προπονητή δεν σημαίνει πως αγνοούνται οι σταρ. Στη Γιουνάιτεντ του σερ Αλεξ, κατά καιρούς (συν)υπήρχαν από τον Ρόμπσον, τον Καντονά, τον Κιν, τον Σμάιχελ και τον διαχρονικό Γκιγκς έως τον Ρονάλντο τον Ρούνεϊ, τον Σκόουλς, τον Φέρντιναντ και τον Φαν Πέρσι. Απλώς οι σταρ τίθενται (αυτονόητα) στη διάθεση του αδιαφιλονίκητου αφεντικού, που είναι ο προπονητής. Και αυτός ύστερα απολαμβάνει το credit της επιτυχίας, γιατί όλο το σύστημα ξέρει να δουλέψει.
ΑντΙθετα στα «φλου» οικοσυστήματα, όπου ο σταρ είναι μεγαλύτερος από την ομάδα και νιώθει πάντα μεγαλύτερος από τους άλλους, κάποιες φορές θα εισπράξεις κέρδη ωστόσο πιο συχνά θα πάθεις κάζο! Ο Μπαλοτέλι, ο Τέβες, ο Αγουέρο, ο Μίλνερ, ο Χαρτ, ο Τζέκο, ο Μπάρι, ο Τουρέ έκαναν του κεφαλιού τους και μερικές φορές τους βγήκε. Η ομάδα πήρε τον τίτλο από το πουθενά πέρυσι, όμως μακροχρόνια αυτή η ροπή προς την αγωνιστική αναρχία οδηγεί στον γκρεμό. Το εργατικό ήθος πολύ γρήγορα με τόσες πριμαντόνες εκλείπει και έρχεται το χάος που δημιουργείται όταν το κάθε βιλαέτι επιθυμεί να επιβάλει τους δικούς του κανόνες. Ο Μαντσίνι σε αυτό απέτυχε. Στο να κάνει, δηλαδή, τους στρατηγούς να νιώθουν και να συμπεριφέρονται σαν στρατιώτες. Εκεί όπου ο σερ Αλεξ πήρε άριστα όλα τα προηγούμενα χρόνια. Κι αυτή θα είναι και η πιο δύσκολη δουλειά που θα έχει να κάνει ο διάδοχός του, ο Ντέιβιντ Μόγες. Ομως αυτό είναι παρωνυχίδα μπροστά στη δουλειά που θα έχει να κάνει ο επόμενος που θα κάτσει στον πάγκο της Σίτι. Ο (όποιος) Πελεγκρίνι θα πρέπει να καταλάβει από την πρώτη μέρα πως αυτή είναι μία ομάδα που ζει με ψύχωση για άμεση επιτυχία. Οχι μόνο γιατί με τη βούλα είναι η πιο πλούσια στον πλανήτη, με βάση τα περιουσιακά στοιχεία των ιδιοκτητών της, και πως αυτή η διετία των τίτλων άνοιξε την όρεξη.
Φυσικά αυτό που κυρίως πλήρωσε ο Μαντσίνι ήταν η αποτυχία στην Ευρώπη και ο διάδοχός του δεν έχει περιθώρια παρά να κάνει άμεση βελτίωση σε αυτόν τον τομέα. Πάντα όμως με την πίεση για επιτυχία, που τη μεταβάλλει σε ακόμη πιο επιτακτική η μόνιμη σύγκριση με τον γίγαντα που υπάρχει στην ίδια πόλη!
