Τελικά τίποτε δεν είναι τυχαίο!
Για μία ακόμη φορά η εθνική ελπίδων της Αγγλίας απέτυχε σε ένα μεγάλο τουρνουά και τα μαχαίρια «βγήκαν» ξανά. Διάφοροι λόγοι και αιτίες έκαναν τη εμφάνιση τους, αλλά η εξήγηση δεν χρειάζεται ιδιαίτερες ικανότητες. Η Αγγλία δεν μπορεί να πάει καλά σε αυτά τα τουρνουά γιατί απλούστατα οι νέοι Άγγλοι παίκτες δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο!
Φυσικά όπως σε κάθε αποτυχία ακούγονται διάφορα. Η τελευταία (διασκεδαστική είναι αλήθεια) δικαιολογία κάνει λόγο για την απουσία μέχρι και 13 παικτών που θα μπορούσαν να ήταν στην αποστολή ωστόσο δεν περιελήφθησαν. Και φυσικά όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις οι απόντες είναι πάντα οι καλύτεροι! Ναι, ο Τζακ Γουίλσιρ για παράδειγμα θα ήταν μία εξαιρετική προσθήκη, όπως και ο Τσάμπερλεν που όμως ήταν με την εθνική ανδρών στην Βραζιλία. Ακούγεται ανόητο να θέλεις να κρατήσεις καθηλωμένη τη καριέρα ενός παίκτη για να παίξει στην ελπίδων και να μην χαίρεσαι που αποτελεί μέρος της κανονικής εθνικής! Ποιος άλλωστε είναι ο στόχος όλων των μικρότερων εθνικών ομάδων; Το να προετοιμάσουν τους νέους παίκτες για την αληθινή δοκιμασία! Ένας προθάλαμος της εθνικής Ανδρών και τίποτα περισσότερο!
Φυσικά οι Άγγλοι σε τέτοιες δικαιολογίες είναι μετρ! Το ότι για παράδειγμα το 2009 η εθνική τους ομάδα έφτασε στον τελικό των ελπίδων στο Μάλμε, αλλά από εκείνη την ομάδα ελάχιστοι κάνουν αληθινή καριέρα δεν γίνεται κουβέντα! Μάλιστα αν συγκρίνουμε τι συνέβη με τους νικητές εκείνου του τουρνουά τους Γερμανούς η διαφορά είναι καταλυτική! Η ουσία είναι πως ο Στιούαρτ Πιρς πάλεψε με τα κύματα όλα αυτά τα χρόνια για να κρατήσει την εθνική ελπίδων ανταγωνιστική, ωστόσο οι μέτριες γνώσεις του και η έλλειψη φιλοσοφίας και κουλτούρας στην αγωνιστική ταυτότητα που έχει αλλοιωθεί από τους δεκάδες ξένους προπονητές και παίκτες, παραμένει το μεγαλύτερο αγκάθι!
Ας θυμηθούμε λοιπόν, ποιοι από τους παίκτες που χρησιμοποιήθηκαν στον τελικό του Ιουνίου του 2009, πήγαν με την εθνική Γερμανίας ένα χρόνο μετά στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής και στο EURO του 2012. Ο γκολκίπερ Νόιερ (τωρινός πρωταθλητής Ευρώπης με τη Μπάγερν), ο Οζίλ, ο Κεντίρα, ο Ζερόμ Μπόατενγκ, ο Χεβέντες και ο (φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Ντόρτμουντ) Χούμελς. Κάνετε σύγκριση με τους μόλις δύο Άγγλους που είναι στα βασικά πλάνα της εθνικής ομάδας, τον Τζέιμς Μίλνερ και τον Θίο Γουόλκοτ και βγάζετε άμεσα συμπεράσματα.
Κάποιοι άλλοι έκαναν ένα ξεπέταγμα όπως ο ο Ανταμ Τζόνσον, ο Μίκα Ρίτσαρντς, ο Ονουόχα, ο Κάτερμολ και ο ιδίως ο Ρόντγουελ όμως οι επιλογές καριέρας τους ήταν λανθασμένες και μέσα σε αυτή τη τετραετία έκαναν βήματα πίσω αντί για εμπρός. Και πάντως κανείς από όλους εκείνους τους Άγγλους διεθνείς δεν έφτασε να αξίζει τα χρήματα που κοστίζουν ο Οζίλ, ο Χούμελς ή ο Νόιερ!
Για την ιστορία να θυμίσουμε και πόσο είχε έλθει εκείνος ο τελικός στο Μάλμε: 4-0 για τους Γερμανούς! Τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο!
