Τρελή είναι η Ρεάλ που τα δίνει ή η Τότεναμ που λέει όχι;
Ο χορός των εκατομμυρίων που έχει στηθεί γύρω από τα πόδια του Γκάρεθ Μπέιλ προξενεί ίλιγγο. Τα 100 εκατ. ευρώ είναι ένα φράγμα εξωπραγματικό που δύσκολα έμοιαζε πως θα σπάσει όταν ο Κριστιάνο Ρονάλντο στοίχιζε 92 εκατομμύρια (80 εκατ.λίρες) αναχωρώντας από το Μάντσεστερ για τη Μαδρίτη το καλοκαίρι του 2009.
Ωστόσο επειδή η λογική στο ποδόσφαιρο έχει πάει περίπατο εδώ και χρόνια ποιος μπορεί στα αλήθεια να ισχυριστεί πως ένας ποδοσφαιριστής μπορεί πραγματικά να κοστίζει μία τόσο μεγάλη περιουσία; Και για να το προχωρήσω λίγο, με το χέρι στην καρδιά ποιος μπορεί να πει πως ο Μπέιλ αληθινά αξίζει τόσα πολλά χρήματα;
Η κυνική αλήθεια είναι πως κατά καιρούς τα χρήματα που έχουν ξοδευτεί για πανάκριβες μεταγραφές ξεπερνούσαν την κοινή λογική και σπάνια αντικατόπτριζαν την αξία ενός παίκτη. Φυσικά υπάρχουν περιπτώσεις σαν του Ρονάλντο ή του Ζιντάν και παλιότερα του Φίγκο (κατά σύμπτωση όλοι κατέληξαν στην αγκαλιά της Ρεάλ) που τα χρήματα έπιασαν τόπο, ωστόσο συνήθως τα τρελά λεφτά φέρνουν και αλόγιστες απαιτήσεις.
Το 1969 η Γιουβέντους πλήρωσε ένα κάρο χρήματα για να αποκτήσει τον Πιέτρο Αναστάζι από τη Βαρέζε, ταλαντούχο σέντερ φορ που αργότερα φόρεσε και τη φανέλα της Ιντερ. Έπαιξε καλά για αρκετά χρόνια, αλλά ουδέποτε δικαιολόγησε ένα τόσο μεγάλο ποσό (900.000 δολάρια) που ήταν και ρεκόρ κόσμου έως τη μέρα που ο Γιόχαν Κρόιφ το 1973 άφησε τον Αγιαξ για τη Μπαρτσελόνα σπάζοντας το φράγμα του ενός εκατομμυρίου δολαρίων!
Τα χρήματα επίσης που ξόδεψε η Μίλαν για να αποκτήσει τον Λεντίνι από την Τορίνο (10 εκατομμύρια δολάρια) το 1993 δεν αποσβέστηκαν ποτέ, όπως άλλωστε και τα χρήματα (40 εκατομμύρια ευρώ) που έδωσε η Λίβερπουλ στη Νιούκαστλ για τον Αντι Κάρολ, ποσό που παραμένει ρεκόρ ανάμεσα σε αγγλικές ομάδες για Βρετανό παίκτη, ή Τσέλσι στη Λίβερπουλ (60 εκατομμύρια ευρώ) για τον Τόρες που είναι πάντα η μεγαλύτερη μετακίνηση εντός Βρετανίας γενικά!
O Γκάρεθ Μπέιλ δεν αποκλείεται να στοιχίσει περίπου 120 εκατομμύρια ευρώ για να αφήσει το Λονδίνο για τη Μαδρίτη και το ερώτημα ξεκάθαρα είναι, ποιοι είναι πιο τρελοί, αυτοί στη Ρεάλ που τα προσφέρουν ή εκείνοι στο Λονδίνο που δεν τα έχουν ήδη αποδεχτεί; Γιατί ο Ουαλός που έκανε φέτος μία καταπληκτική σεζόν, δεν πρόκειται να είναι ο ίδιος και φέτος αν δεν προχωρήσει στο επόμενο σκαλοπάτι της καριέρας του και το να τον κρατήσει με το ζόρι η Τότεναμ πρόκειται για τεράστιο λάθος. Φυσικά τα γκολ του ήταν καθοριστικά και χωρίς αυτά τα «σπιρούνια» θα ήταν πιθανώς στην έβδομη θέση αντί για την πέμπτη, πλην όμως με τόσα πολλά χρήματα μπορείς να βγεις στην αγορά, ειδικά ακόμη τώρα που είναι αρχές Αυγούστου και να αποκτήσεις τέσσερις με πέντε πολύ καλούς παίκτες που θα αλλάξουν επίπεδο την ομάδα. Η Τότεναμ βρίσκεται στο σταυροδρόμι του να γίνει αληθινά ανταγωνιστική και γιατί όχι ακόμη και διεκδικήτρια του τίτλου, με τα χρήματα που θα της μπουν στα ταμεία από τον Ουαλό σούπερσταρ. Η αίσθηση μου είναι πως η μεταγραφή έχει ήδη γίνει και απλά τυπικά και οι δύο πλευρές εξαντλούν τις πιθανότητες τους για κάτι καλύτερο στο deal!
Όσο για τον Μπέιλ δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα αν αξίζει ή όχι αυτά τα χρήματα. Γιατί, έχω ξαναγράψει πως μόνο το γήπεδο είναι ο καθρέπτης του αν αξίζει ή όχι ένας ποδοσφαιριστής την ταμπέλα του ακριβοπληρωμένου και όχι οι αναλύσεις τη μέρα της μεταγραφής. Τι είναι ή όχι ακριβό αποτιμάται μετά από κάποια χρόνια και με βάση την προσφορά και τους αριθμούς. Ο Ζιντάν, ο Φίγκο, ο Μπουφόν, ο Μαραντόνα, ο Κρόιφ τα χρήματα τους τα άξιζαν και άνετα λες πως στοίχισαν και λίγο, ενώ αντίθετα ο Βιέρι που κάθε χρόνο άλλαζε ομάδα με παγκόσμιο ρεκόρ δύσκολα τολμάς να πεις πως πραγματικά έβγαλε τα λεφτά του, όπως απέτυχαν παταγωδώς ο Τόρες και ο Κάρολ που πρωταγωνίστησαν στο τρελό γαϊτανάκι των μεταγραφών την τελευταία μέρα του Γενάρη του 2011.
