Η λέξη είναι υπομονή αλλά ξεχνιέται εύκολα!
Η Γερμανία παραμένει πολύ καλύτερη της τωρινής εθνικής Αγγλίας και δεν περιμέναμε αυτό το φιλικό για να το μάθουμε. Όμως υπάρχει κάτι που μπορεί να μείνει ως μάθημα για τα «λιοντάρια»: η διαφορετική προσέγγιση των δύο χωρών στο πως χειρίζεσαι τους νέους παίκτες! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Οι Γερμανοί, όπως άλλωστε και οι Αγγλοι χρησιμοποιούν αυτά τα φιλικά για να δώσουν την ευκαιρία σε κάποιους παίκτες να ενσωματωθούν στο διεθνές περιβάλλον. Ενώ ωστόσο όταν μιλάμε για συλλόγους, αποδεχόμαστε ένα διάστημα προσαρμογής που θέλει ένας παίκτης για να «βρεθεί» στο ίδιο μήκος κύματος με την ομάδα, στην εθνική Αγγλίας αυτός ο κανόνας φαίνεται να καταργείται στην πράξη! Και μπορεί κάποιος ,όπως ο Αντρος Τάουνσεντ στο ντεμπούτο του να σκόραρε εναντίον του Μαυροβουνίου παίζοντας πολύ καλά αλλά αυτό είναι εξαίρεση!
Η γκρίνια που υπήρξε για τον Λαλάνα και τον Ροντρίγκεζ , καθώς και για τον Φόστερ ύστερα απόν την ήττα από την Χιλή, δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί με πραγματικά γεγονότα αφού το να είναι κάποιος στην Σαουθάμπτον βασικός από το να ξεκινήσει στην εθνική Αγγλίας έχει τεράστια διαφορά. Και ακόμη και αν δεχτούμε πως ο Τάουνσεντ τον περασμένο μήνα, ο Ρούνει σε ηλικία 17 ετών το 2003.ή ο Οουεν 18 χρονών το 1998, άρπαξαν την ευκαιρία από τα μαλλιά ,για αυτό ακριβώς τα θυμόμαστε επειδή δεν συνηθίζεται να είναι τέτοια τα ντεμπούτα που να κάνουν εντύπωση.
Μα η Αγγλία, θα πει κάποιος, πρέπει να πιέζει τους παίκτες γιατί είναι εθνική ομάδα με μεγάλες απαιτήσεις! Σωστά αλλά όχι με μεγαλύτερες από την Γερμανία. Η οποία πάντα δίνει ευκαιρίες και ακόμη και αν κάποιοι δεν κάνουν την καλύτερη πρώτη εντύπωση ξαναπαίρνουν ευκαιρίες. Ο Οζίλ και ο Σβαινστάνγκερ για παράδειγμα ξετρέλαναν κόσμο αμέσως με την πρώτη τους συμμετοχή αλλά ο Κεντίρα, ή ο Χούμελς δεν είχαν και την καλύτερη πρώτη εμπειρία, όπως και ο Μπέντερ ή ο Μερτεζάκερ. Κανείς όμως δεν τους πήρε το κεφάλι απλούστατα γιατί κανείς δεν απορρίπτεται σε τεστ οδήγησης αν σβήσει η μηχανή του πριν ακόμη ξεκινήσει, νικημένος από το άγχος!
Αν στην Αγγλία θέλουν να παραδειγματιστούν από κάτι μετά την 15η ήττα τους από τους Γερμανούς (από τους οποίους έχασαν για πρώτη φορα το 1968 μετά από σερί 38 αήττητων χρόνων) είναι ο τρόπος που οι μεγάλοι τους αντίπαλοι ενεργούν προκειμένου να προφυλάξουν τους νέους ποδοσφαιριστές από την άδικη και εύκολη κριτική των πρώτων ματς. Αν φυσικά κάποιος δεν μπορεί να ανταποκριθεί ύστερα από τρία με τέσσερα ματς , πιθανότατα να χάσει την ευκαιρία του αλλά επουδενί με ένα παιχνίδι και συμμετοχή 55 ή 60 λεπτών, όπως συμβαίνει στην Γηραιά Αλβιόνα!
Και όχι μόνο οι Γερμανοί αλλά και οι Ολλανδοί και οι Ισπανοί ακόμη και οι Ιταλοί έχουν υπομονή σε τέτοιες περιπτώσεις και το έχουν καρπωθεί. Αυτό είναι το καλύτερο μάθημα για την Αγγλία , περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο πήρε η ομάδα του Χότζον από τους καλύτερους της Γερμανούς (που έκαναν πολλές δοκιμές επίσης) σε αυτή την ήττα.
Υπήρχε πάντως και ένα πολύ καλό, η εξαιρετική παρουσία του Τζο Χαρτ που επιβεβαίωσε πως είναι το νούμερο ένα στην χώρα και πως τα τελευταία ματς που δεν αγωνίστηκε ούτε στην εθνική ούτε στην Σίτι τον έκαναν και πάλι αποφασισμένο να αποδείξει την αξία του! Και αυτό είναι το θετικό της βραδιάς.
