«Επιζώντες; Αυτοί είναι, δεν υπάρχουν άλλοι…»
25.11.2013 | 14.46
Το england365 ταξιδεύει πίσω στο χρόνο και αναδημοσιεύει το αφιέρωμα του Γιάννη Μπίλιου στην εφημερίδα Goal News στις 6 Φεβρουαρίου 2003. Πώς βίωσε ο Μπιλ Φουλκς το δράμα του Μονάχου και πώς συνέχισε τη ζωή του μετά από αυτό, μέχρι το πρωινό της Δευτέρας 25 Νοεμβρίου 2013, όπου «πέρασε στη γειτονιά των αγγέλων».
Ο Μπιλ Φουλκς, ο άνθρωπος που αφιέρωσε 17 χρόνια (1952-69) της νιότης του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, έκανε τέσσερις δεκαετίες να μιλήσει για εκείνο το καταραμένο απόγευμα. Δεν θέλησε ποτέ να πει κάτι στα τρία παιδιά του, δεν το κουβέντιασε με δημοσιογράφους, ούτε καν με τους συμπαίκτες που μοιράστηκαν μαζί του εκείνη την εμπειρία. Ίσως επειδή τα λόγια του θα έμοιαζαν με καταγγελία. Έφτασε στα 67 του -τον Φεβρουάριο του 1998- για να βγάλει από μέσα του αυτό που για 40 χρόνια φύλαγε ως βεβαιότητα και ως παράπονο.
«Το δυστύχημα θα μπορούσε να αποφευχθεί» ήταν η πρώτη δημόσια δήλωσή του μετά από τόσα χρόνια. «Αυτή η σκέψη με τυραννά από τότε. Ήταν εμφανές ότι δεν μπορούσαμε να απογειωθούμε, αλλά οι κυβερνήτες πήραν το ρίσκο. Δεν έπρεπε να το κάνουν. Και θυμώνω στη σκέψη ότι έκαναν κάτι που δεν ήταν απαραίτητο. Κόστισε τόσα πολλά στο σύλλογο και στην Αγγλία». Οι στιγμές ξετυλίγονται πιο εύκολα, τώρα πια που ο πόνος έχει ξεθυμάνει στην ψυχή του επιζήσαντα. Τις παραθέτουμε χωρίς σχόλιο…
«Το χιόνι έπεφτε πυκνό και δεν έβλεπα πώς θα μπορούσαμε να απογειωθούμε. Όταν το αεροπλάνο τροχοδρόμησε για τρίτη φορά, ο Ντέιβιντ Πεγκ γύρισε και μου είπε «εγώ δεν κάθομαι εδώ, πάω πίσω που είναι ασφαλέστερα». Και θυμάμαι τον Μπίλι Ουϊλαν που μου είπε «εγώ είμαι προετοιμασμένος, έκανα τη μετάνοιά μου»….
«Το αεροπλάνο συνέχισε την πορεία του, αλλά όχι με την απαιτούμενη ταχύτητα. Ξαφνικά άκουσα τρεις υπόκωφους θορύβους και όλα άρχισαν να γυρίζουν. Σε λίγα δευτερόλεπτα, καθόμουν στη θέση μου με τα πόδια μου μέσα στο χιόνι…».
«Το αεροσκάφος είχε κοπεί στα δύο ακριβώς δίπλα στη θέση μου. Έφυγα τρέχοντας ασυναίσθητα και από μακριά είδα την ουρά του κομμένη. Όταν πια γύρισα, είδα τον Ματ Μπάσμπι, τον Μπόμπι Τσάρλτον, τον Ντένις Βάιολετ και τον Τζάκι Μπλαντσφλάουερ αναίσθητους στις θέσεις τους. Ο Χάρι Γκρεγκ ήρθε από το πίσω μέρος του αεροπλάνου με το πρόσωπό του μέσα στα αίματα, κρατώντας ένα μωρό στην αγκαλιά του».
«Εγώ και ο Γκρεγκ δεν χρειαζόμασταν νοσοκομείο και περάσαμε τη νύχτα σε ξενοδοχείο. Το πρωί πήγαμε να δούμε του συμπαίκτες μας και ο πρώτος που ζήτησα να δω, ήταν ο Ντάνκαν Έντουαρντς. Κάτι μου είπε, αλλά ήταν ακατανόητο, ασυνάρτητο. Ρώτησα μια νοσοκόμα που μου είπε ότι οι πιθανότητές του ήταν 50-50 και ένιωσα ανακούφιση. Μετά είδα τον Τζόνι Μπέρι (σσ: αυτός και ο Μπλαντσφλάουερ δεν ξαναέπαιξαν ποδόσφαιρο). Η νοσοκόμα απλά κούνησε το κεφάλι της. Εκεί άρχισα να ανησυχώ…».
«Στο διπλανό δωμάτιο, ήταν ο Μπλαντσφλάουερ, ο Σκάνλον, ο Βάιολετ, ο Τσάρλτον και ο Γουντ. Όταν τους είδα, σκέφτηκα ότι τελικά τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα. Τότε, ρώτησα που ήταν οι άλλοι Επιζώντες. Η νοσοκόμα, απλά κούνησε το κεφάλι και μου είπε ότι αυτοί ήταν όλοι. Ότι δεν υπήρχαν άλλοι επιζώντες!»
Ο Μπιλ Φουλκς έζησε, αλλά έζησε με τον εφιάλτη. «Ήταν ένα απαίσιο συναίσθημα. Μου πήρε πολύ πολύ καιρό να συνέλθω από αυτή τη στιγμή. Κάθε μέρα ήταν και μια δοκιμασία για μένα. Δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν, έχασα βάρος, έχασα τη φόρμα μου. Πέρασαν πέντε χρόνια για να αρχίσω και πάλι να απολαμβάνω το παιχνίδι, όταν ο Μπάσμπι μού άλλαξε θέση, από τα πλάγια στο κέντρο της άμυνας. Τα επόμενα χρόνια ήταν τα καλύτερα της καριέρας μου και κορυφώθηκαν με την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1968. Όμως δεν πέρασε ούτε μια μέρα να μην θυμηθώ το δυστύχημα. Ακόμα και τώρα, χάνω τον ύπνο μου μέρες πριν από ένα αεροπορικό ταξίδι. Και η σκέψη που με βασανίζει, είναι πάντα η ίδια. Θα μπορούσε να μην έχει συμβεί».
Ο Μπιλι Φουλκς σημειώνει το 3ο γκολ της πρόκρισης στον ημιτελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1968
