Οποιος μπορεί, προχωρεί...

Προσωπικά επέλεξα τους αγώνες Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Εβερτον, Σάντερλαντ- Τσέλσι και Γουέστ Μπρομ- Μάντσεστερ Σίτι.

 

Αλλά και από όσα δεν είδα, κατάλαβα με αυτά που διάβασα. Η Αρσεναλ έκανε άλλη μία «επαγγελματική» νίκη, από αυτές που σε πείθουν ότι μπορεί. Δύο γκολ στο δεύτερο λεπτό κάθε ημιχρόνου εναντίον της Χαλ (το πρώτο μάλιστα ο ξεχασμένος Μπέντνερ) και… καληνύχτα. Εγώ επιμένω ότι ξέρει και μπορεί να διαχειριστεί την ευκαιρία, αρκεί να μη… σωριαστεί όταν έρθουν τα δύσκολα.

 

Για τη Λίβερπουλ, επιβεβαιώθηκε ότι στο καλό φεγγάρι του Σουάρες, του σούπερ σταρ αυτών των πρώτων 14 αγωνιστικών, είναι η πιο θεαματική –η καλύτερη ίσως- ομάδα του νησιού. Αλλά με «φεγγάρια» δεν χτίστηκε καμία αυτοκρατορία. Θα είναι, ωστόσο, τεράστιο άλμα για την απούσα εδώ και τέσσερα χρόνια από το Τσάμπιονς Λιγκ και εντελώς απούσα από την Ευρώπη φέτος Λίβερπουλ να κουνάει σεντόνια με αστέρια τον ερχόμενο Σεπτέβρη.

 

Προς το παρόν, πάντως, δεν είναι ούτε καν η πρώτη της πόλης. Αυτό που έκανε η Εβερτον στο Ολντ Τράφορντ, επιβεβαιώνει ότι έχει δυνάμεις, ψυχολογία, ποιότητα, ακόμα και βάθος στο ρόστερ της για να πάει μακριά. Δεν ήταν ένα τυχαίο αποτέλεσμα -όσο και αν η Γιουνάιτεντ έχασε κραυγαλέες ευκαιρίες- και βασίστηκε στην πίστη που από την πρώτη στιγμή έδειξαν οι «τόφις» ότι μπορούν να πάρουν αποτέλεσμα. Μια πίστη που απορρέει από την εμπιστοσύνη στη δουλειά και στην ομάδα τους, αλλά και από τον φόβο που δεν εμπνέει πια η θωριά της παρακμάζουσας χθεσινής αντιπάλου. Αλλά γι’ αυτήν θα τα πούμε πιο κάτω…

 

Η Τσέλσι και η Σίτι έδειξαν και αυτή τη φορά ότι συνέρχονται. Τα περάσματα από Σάντερλαντ και Χόθορνς δεν ήταν τόσο δύσκολα όσο δείχνουν τα τελικά σκορ (3-4 και 2-3 αντίστοιχα) και το μήνυμα για τη συνέχεια είναι σαφές: ο Πελεγκρίνι και ο Μουρίνιο έχουν αξιοποιήσει το χρόνο προσαρμογής που χρειάζονταν σε νέο περιβάλλον και πλέον οι δύο ποιοτικότερες ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ θα αρχίσουν να βάζουν τα πράγματα στη θέση τους.

 

Οσο για τη Γιουνάιτεντ, είναι θλιβερό να φεύγει ηττημένη από το Ολντ Τράφορντ και μάλιστα σε μια βραδιά που δεν ήταν ούτε καν κακή! Πίεσε, έχασε ευκαιρίες, είχε δύο δοκάρια και συνολικά 18 τελικές (6 εντός εστίας) αλλά δεν σκόραρε. Όταν πλησίαζε ή έμπαινε στην περιοχή, το σταυρόλεξο παραήταν δύσκολο. Ναι, ο Ρούνεϊ κάνει τα πάντα και σέρνει το κάρο, αλλά η σφραγίδα ποιότητας λέγεται Ρόμπιν Φαν Πέρσι. Τέσσερα ματς έχει χάσει, δύο πόντους έχει σε αυτά η ομάδα του.

 

Θα λείψει μάλιστα και το Σάββατο, στο εντός έδρας με τη Νιούκαστλ, όπως θα  λείψει και ο Ρούνεϊ, επειδή συμπλήρωσε κάρτες με μία ακόμα ηλίθια κίτρινη, σαν κι αυτή στο Κάρντιφ: κλωτσιά εκτός φάσης μετά από χαμένη μονομαχία. Κανονικός δωδεκάχρονος στην αλάνα! Ευχή και κατάρα για όποια ομάδα τον πληρώνει. Την προηγούμενη φορά τον είπα υπερ(εκ)τιμημένο. Αυτή τη φορά θα τον πω ανεγκέφαλο. Τόσο απλά. Και ένας ανεγκέφαλος δεν μπορεί ποτέ να είναι ηγέτης της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που ήδη νιώθει... παγωνιά στους -12.

 

Μέσα σε όλα αυτά, περνούν απαρατήρητα και αδικούνται τα «διπλά» της Τότεναμ (με ανατροπή στο τελευταίο εικοσάλεπτο) και της Αστον Βίλα στις έδρες των Φούλαμ και Σαουθάμπτον αντίστοιχα, αλλά και το 3-0 της Σουόνσι επί της απρόβλεπτης Νιούκαστλ. Για μια ακόμα αγωνιστική αποδείχθηκε ότι σε αυτό το πρωτάθλημα μπορείς να τα δεις όλα. Η συνέχεια το Σάββατο, την Κυριακή και τη Δευτέρα. Χωρίς ανάσα…

 

ΥΓ Βλέποντας στη μια οθόνη τι έκαναν ο Λουκάκου και ο Μιραλάς και στην άλλη (κυρίως σε αυτήν) τα καμώματα του Αζάρ, έκανα μια τρελή σκέψη για το Μουντιάλ που έρχεται. Δεν τη λέω, θα με κοροϊδεύετε...