Και στου δρόμου τα μισά...

Με τα ματς της Κυριακής, όμως, συμπληρώθηκε ακριβώς το μισό πρόγραμμα της Πρέμιερ Λιγκ 2013-14 και τώρα πια, έχοντας δει όλους να παίζουνε με όλους τουλάχιστον μια φορά, μπορούμε να προβούμε σε κάποια συμπεράσματα.

Συμπέρασμα πρώτο: επαναλαμβάνω ότι, αν με υποχρέωνες να διαλέξω τώρα ένα φαβορί για τον τίτλο, θα επέλεγα Τσέλσι. Μπορεί να μη σε συναρπάζει με βάση το υλικό που διαθέτει, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό όταν κάνεις πρωταθλητισμό. Δεν κάνει... τρέλες, δεν πετάει βαθμούς και ήδη έχει κάνει δύο εντός έδρας νίκες με αντιπάλους από τα πάνω “ράφια” (Μάντσστερ Σίτι, Λίβερπουλ) ενώ δεν έχει χάσει στις έδρες των Γιουνάιτεντ και Αρσεναλ. Εχει χάσει εκεί όπου θα χάσουν κι άλλοι (Νιούκαστλ και Εβερτον) και έχει μόνο μια “εκτός προγράμματος” ήττα από τη Στόουκ.

Συμπέρασμα δεύτερο: η Αρσεναλ δικαίωσε όσους την πιστεύουν με αυτά τα δύο διπλά σε Απτον Παρκ και Σεντ Τζέιμς Παρκ. Και τους δικαίωσε κυρίως στην πιο πρόσφατη από τις δύο νίκες, επειδή έκανε μια “άσχημη” νίκη, από αυτές που επιβάλλονται όταν κάνεις πρωταθλητισμό. Εκεί που όλοι είπαμε ότι το δύσκολο πρόγραμμα θα λειτουργούσε ως... βελόνα σε μια πορεία-φούσκα, οι παίκτες του Βενγκέρ πήραν έξι βαθμούς που τους κρατούν πρώτους και δρασκελίζουν το κατόφλι του 2014 έχοντας από κάτω τους όλους τους άλλους. Εστω και αν η διαφορά από τρίτη και τέταρτη θέση είναι μικρή. Οταν φτάνεις πρώτος στη στροφή, δικαιούσαι να νιώθεις ότι έχεις (τις πιο πολλλές ίσως;) ελπίδες
Συμπέρασμα τρίτο:  η Λίβερπουλ, με δύο ήττες από ανατροπές μέσα σε τρεις μέρες και μάλιστα σε βαθμολογικά ντέρμπι, έδειξε ότι της λείπει ακόμα το ειδικό βάρος να διαχειριστεί τις απαιτήσεις του πρωταθλητισμού. Με δεδομένο μάλιστα ότι η αντεπίθεση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι ήδη σε εξέλιξη, δεν αποκλείεται να τη δούμε να την προσπερνά και να την βγάζει από την τετράδα, όπου εδώ και τεσσερισήμιση μήνες η θέση των “κόκκινων” ήταν δεδομένη. Και θα έχει τότε μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε αν η ομάδα του Μπρένταν Ρότζερς θα έχει άλλες “απαντήσεις”, πλην της παρουσίας του κορυφαίου ποδοσφαιριστή της εφετινής Πρέμιερ Λιγκ Λουίς Σουάρες –που και αυτός, σαν άνθρωπος, θα έρθει η ώρα που θα κουραστεί και ενδεχομένως θα “μπουκώσει” (ή που θα.... δαγκώσει πάλι κανέναν άνθρωπο).

Συμπέρασμα τέταρτο: η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ακόμα και όταν δε βλέπεται, ακόμα και όταν βγάζει σχεδόν ένα ολόκληρο πρωτάθλημα με τον Φαν Πέρσι να μπαινοβγαίνει στην ενδεκάδα και στα... ιατρεία, έχει τον τρόπο να κάνει τουλάχιστον τα βασικά. Να ξεπερνά δηλαδή τις στενωπούς, να “μαζεύει” τις μεγάλες διαφορές με την κορυφή, να εξασφαλίζει τα απολύτως απαραίτητα, όπως η τετράδα -που αργά ή γρήγορα θα την χωρέσει- και να ασκεί πίεση στους από πάνω. Η νίκη στο Κάροου Ρόοουντ με τόσο άθλια εμφάνιση, ήταν ένα μήνυμα ότι η συγκεκριμένη ομάδα είχε μπολιαστεί όλα αυτά τα χρόνια από τον Σερ Αλεξ με μια μοναδική ικανότητα επιβίωσης. Mέσα σε δύο μέρες ήρθε μια ανατροπή από 2-0 και ένα «διπλό» με μισή ευκαιρία. Σας θυμίζει κάτι;

Και κάτι για το τέλος που έχει να κάνει τις ομάδες της ουράς: τα τηλεοπτικά (για την Αγγλία) ματς του Σαββάτου, δηλαδή το μεσημεριανό ανάμεσα σε Γουέστ Χαμ και Γουέστ Μπρομ και το απογευματινό ανάμεσα σε Κάρντιφ και Σάντερλαντ ήταν από αυτά που δεν σου αλλάζουν το πρόγραμμα. Δε μένεις δηλαδή στο σπίτι για να τα δεις. Εγώ ευτυχώς έμεινα και τα απόλαυσα. Η πιο συναρπαστική και απρόβλεπτη Πρέμιερ Λιγκ όλων των εποχών είναι σε εξέλιξη με καταιγιστική δράση και εντυπωσιακή εξέλιξη και δε σε αφήνει να πας ούτε στην... τουαλέτα. Ευτυχισμένο 2014 να έχουμε και να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε το πρωτάθλημα που αγαπάμε.