Γιατί τόσο... άγχος;

Αφορμή για να πω κάτι τέτοιο, είναι οι δηλώσεις των Αρσέν Βενγκέρ και Μανουέλ Πελεγκρίνι για τη μεταγραφή του Χουάν Μάτα από την Τσέλσι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και για το πόσο σωστό είναι δεοντολογικά να πουλάει ένας σύλλογος έναν κορυφαίο παίκτη του σε κάποιον ανταγωνιστή.

 

Είπε ο Βενγκέρ: «Είμαι έκπληκτος, διότι ο Μάτα είναι εξαιρετικός ποδοσφαιριστής και η Τσέλσι πούλησε έναν τόσο σπουδαίο παίκτη σε έναν βασικό αντίπαλο. Το ότι έγινε η μεταγραφή οφείλεται επίσης και στο ότι έχουν ήδη παίξει δύο φορές μεταξύ τους, άρα για φέτος δεν θα κοντραριστούν ξανά».

 

Και υπερθεμάτισε ο Πελεγκρίνι: «Προσωπικά δεν συμφωνώ με το να μπορεί ένας παίκτης να φύγει τον χειμώνα από μια ομάδα και να πάει σε μια άλλη στο ίδιο πρωτάθλημα, αλλά επιτρέπεται από τον κανονισμό… Προφανώς και πρέπει να έχει μια ομάδα την δυνατότητα να πάρει παίκτες τον Γενάρη, όμως είναι άλλο να πάρει έναν παίκτη με λίγες συμμετοχές στην και άλλο έναν τόσο σημαντικό ποδοσφαιριστή. Μιλάω για fair play… Για το κατά πόσο μια ομάδα πρέπει να μπορεί να πάρει έναν πρωταγωνιστή από μια άλλη ομάδα που έχει ίδιο στόχο. Θεωρώ ότι παίκτες που έχουν πάνω από πέντε-έξι συμμετοχές με την ομάδα τους δεν θα έπρεπε να μπορούν να πάνε τον Γενάρη σε άλλη ομάδα από το ίδιο πρωτάθλημα».

 

Ομολογώ κι εγώ ότι δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να υπάρχει ένας τέτοιος περιορισμός και γιατί ενίστανται οι μάνατζερ των Αρσεναλ και Μάντσεστερ Σίτι αντίστοιχα. Δεν θυμάμαι τον Βενγκέρ να διαμαρτυρήθηκε όταν ο Τόρες και ο Μεϊρέλες το 2011 έπειθαν τη διοίκηση της Λίβερπουλ, με τη μέθοδο του transfer request (γραπτό και επίσημο αίτημα για μεταγραφή που στην Αγγλία είναι πολύ ισχυρό υπέρ του παίκτη, αν βέβαια συνοδεύεται από μια σημαντική οικονομική προσφορά από τον έναν σύλλογο στον άλλον) να τους πουλήσει στην Τσέλσι. Ούτε ενοχλεί τον Πελεγκρίνι που έχει στη διάθεσή του ένα ρόστερ παγκοσμίου κλάσεως, αγορασμένο και πληρωμένο με τα χρήματα ενός ουρανοκατέβατου σεϊχη που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα μπορούσε να δαπανήσει (και δεν είχε δαπανήσει ποτέ) ένας σύλλογος μεσαίου, για τα αγγλικά δεδομένα, επιπέδου όπως η Μάντσεστερ Σίτι.

 

Η Τσέλσι εισέπραξε χρήματα που δεν τα διώχνεις όταν έρχονται Γενάρη μήνα για έναν παίκτη που έχεις λόγους, καλώς ή κακώς, να μην τον κρίνεις απολύτως απαραίτητο, όπως ο Μουρίνιο τον Μάτα. Και αν η Γιουνάιτεντ ενισχύεται, θα έπρεπε να έχει πρόβλημα περισσότερο ο σύλλογος που πούλησε τον παίκτη και που παραχώρησε ένα τόσο μεγάλο όπλο και λιγότερο οι... απ’ έξω. Επιπλέον, αν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έδωσε πάνω από σαράντα εκατομμύρια ευρώ για να πάρει έναν παίκτη που δεν μπορεί να παίξει στη μοναδική διοργάνωση που της απέμεινε για να κυνηγάει κάτι σημαντικό, δηλαδή στο Τσάμπιονς Λιγκ, μπορείς να την πεις (από μία κοντόφθαλμη και εντελώς λάθος άποψη) ακόμα και... θύμα. Και όχι θύτη.

 

Η Γιουνάιτεντ, ακόμα και τώρα που τρώει τα χαστούκια από τον κάθε πικραμένο, παραμένει στη συνείδηση του ποδοσφαιρόκοσμου της Αγγλίας το μεγάλο αφεντικό του νησιού. Μπορεί να κοιμάται, αλλά ακόμα και το... ροχαλητό της προκαλεί τρόμο. Καταρρίπτοντας το ρεκόρ της για αγορά ποδοσφαιριστή και μάλιστα στα μισά μιας σεζόν, απέδειξε ότι δεν πρόκειται να παραδώσει τον... θρόνο της έτσι εύκολα και ότι δεν έχει ξεχάσει πώς είναι να ανοίγεις το χρηματοκιβώτιο για να διορθώσεις τα κακώς κείμενα στην ομάδα σου, έστω και αν χρειάζεται να δώσεις κάτι παραπάνω. Ακόμα και αυτό το “κάτι παραπάνω”, έχει τη γοητεία του και τη σημειολογία του. Είναι σαν να λες στους εχθρούς σου αλλά και στην πελατεία σου “είμαι εδώ, έχω κι εγώ τα όπλα μου, μπορώ να ξοδέψω και να... αρματωθώ, αν χρειαστεί”.

 

Σε αγωνιστικό επίπεδο, μιλάμε για μια προσθήκη που θα κάνει τη Γιουνάιτεντ ξανά ελκυστική στο μάτι στο μάτι και σίγουρα πιο αποτελεσματική, ειδικά όταν ο Ισπανός θα βρεθεί στην ενδεκάδα με Ρούνεϊ και Φαν Πέρσι. Μιλάμε για έναν τεράστιο μπαλαδόρο, τον καλύτερο ίσως πλέι-μέικερ της Πρέμιερ, μαζί με τον Νταβίντ Σίλβα, που θα βοηθήσει τη Γιουνάιτεντ να ξαναπαίξει ποδόσφαιρο κατοχής και πίεσης και που θα ευεργετήσει τους συμπαίκτες του.

 

Είδαμε πολλές φορές ως τώρα την ομάδα του Μόιες να μην έχει την υπεροχή στην  κατοχή της μπάλας ούτε σε σε ματς με ομάδες τύπου Σουόνσι. Και πώς να την έχει, όταν λείπουν πια από την ενδεκάδα της παίκτες όπως ο Σκόουλς; Ο Μάτα θα λύσει αυτό το πρόβλημα κι έτσι θα μπορεί ο Ρούνεϊ να μένει κοντά στην περιοχή και να μην παριστάνει το δεκάρι. Ο Βαλένσια θα μπορεί να παίρνει την μπάλα πολύ ψηλά, εκεί  όπου όλο και κάτι μπορεί να κάνει, και δεν θα αναγκάζεται να την κουβαλάει (και να την χάνει) από τη σέντρα ως την αντίπαλη περιοχή. Και, με τα ποσοστά κατοχής να αναμένονται πια πολύ πιο ανεβασμένα, η μεσαία γραμμή και εν συνεχεία η άμυνα δεν θα δέχονται την πίεση που δέχονται από τον Αύγουστο και μετά ακόμα και από ομάδες που υπό άλλες συνθήκες θα έπαιζαν τη Γιουνάιτεντ πίσω από τη σέντρα. Με τον Μάτα μπροστά του, ο Κάρικ και ο όποιος παρτενέρ του δεν θα είναι αναγκασμένοι να ζουν διαρκώς σε κόκκινο συναγερμό και να εκτίθενται.

 

Περιττό, βέβαια, να πούμε πόσο θα βοηθήσει ο Μάτα με τα στημένα του και τα σουτ από μέση και μεγάλη απόσταση, πόσο εύκολα μπορεί να διεισδύσει και να παίξει κάθετα, πόσο μπορεί να αξιοποιήσει τους γύρω του με τα “ένα-δύο” και με τις κάθετες  μπαλιές του. Μεγάλη μεταγραφή που μπορεί να αλλάξει πολλά δεδομένα στο πρωτάθλημα. Δεκάξι ματς έμειναν και ο Ισπανός θα έχει δυνατότητα συμμετοχής μόνο σε αυτά.