Η πρεμιέρα κρύβει κινδύνους!
Η πρεμιέρα έχει πάντα την μαγεία της. Ανεξάρτητα αν αφορά κινηματογραφική ταινία, έκθεση ζωγραφικής ή, κυρίως, Παγκόσμιο Κύπελλο, για το οποίο αδημονούμε κάθε τέσσερα χρόνια. Και, όπως κάθε πρεμιέρα, κρύβει και αυτή τους κινδύνους της, όπως μπορούν να επιβεβαιώσουν ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και ο Ζινεντίν Ζιντάν!
1982: Στην σκιά των Φόκλαντ
Ο Χόρχε Βαλντάνο αφηγείται: «Φύγαμε από την Αργεντινή πεπεισμένοι ότι ο πόλεμος είχε κερδηθεί. Όταν το αεροπλάνο έκανε στάση στην Βραζιλία, συνειδητοποιήσαμε ότι ο πόλεμος είχε χαθεί».
Ο άλλοτε σπουδαίος επιθετικός αναφέρεται στον πόλεμο για τα νησιά Φόκλαντ, ο οποίος ολοκληρώθηκε στις 14 Ιουνίου του 1982, με απολογισμό 649 νεκρούς Αργεντινούς, 255 Βρετανούς και τρεις ντόπιους. Μια ημέρα πριν από την οριστική παύση πυρός, η «Αλμπισελέστε» έμπαινε στο «Καμπ Νόου» της Βαρκελώνης ως η παγκόσμια πρωταθλήτρια του 1978, για την πρεμιέρα με το Βέλγιο.
Η σάρκα πρόθυμη, το πνεύμα λόγω πένθους εξαιρετικά ασθενές, στο πρώτο μεγάλο ραντεβού του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, σε επίπεδο Ανδρών. Οι «Κόκκινοι Διάβολοι», με παίκτες που σημάδεψαν εκείνη την γενιά (Πφαφ, Γκέρετς, Κέλεμανς και Βερκότερεν ή. Βερκάουτερεν, όπως θέλει να το πει κανείς), αιφνιδιάζουν τους 95 χιλιάδες παρευρισκόμενους θεατές και, πρωτίστως, την ομάδα του Σέζαρ Λουίς Μενότι, του Φιλιόλ, του Πασαρέλα, του Αρντίλες, του Κέμπες. Ο Ερβιν Βάντενμπεργκ, με κοντινό πλασέ, σφραγίζει το πρώτο μεγάλο «μπαμ» σε πρεμιέρα. Η ώρα του «Ντιεγκίτο» δεν είχε φτάσει ακόμα.
1990: Ντιέγκο, την πάτησες ξανά!
Οκτώ χρόνια μετά το «κάζο» κόντρα στο Βέλγιο, η Αργεντινή εμφανίζεται και πάλι σε Μουντιάλ ως κάτοχος. Είχε προηγηθεί το «one man show» του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα στα γήπεδα του Μεξικό και η «Αλμπισελέστε», στα ιταλικά γήπεδα, φιλοδοξούσε να κάνει το «ριπίτ».
Δεν έμεινε μακριά από αυτό, αλλά το ξεκίνημα της επεφύλαξε ένα μεγάλο σοκ. Στις 8 Ιουνίου του 1990, στο «Τζουσέπε Μεάτσα» του Μιλάνο και παρουσία 73.780 θεατών (και εκατομμυρίων από τις τηλεοράσεις, βεβαίως), το απίθανο Καμερούν του Ροζέ Μιλά σοκάρει τον Ντιέγκο, τον Ρουγκέρι, τον Κανίγια, τον Μπουρουσάγκα.
Ο Φρανσουά Ομάμ Μπιγίκ, λίγο πριν το ματς μπει στο τελευταίο του 20λεπτο, πηδάει στον. Θεό, πιάνει την κεφαλιά, η μπάλα μπαίνει βασανιστικά στο βάθος της εστίας του Νέρι Πουμπίντο και τα «αδάμαστα λιοντάρια», παρ' ότι έπαιζαν με δέκα και θα τελείωναν με εννέα, πραγματοποιούσαν μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και η Αργεντινή την. πατούσε για δεύτερη φορά σε πρεμιέρα.
2002: Πάπα Μπούμπα.. Σοκ!
Οκτώ χρόνια μετά από εκείνο το ιστορικό βράδυ, η μοίρα επρόκειτο να τον φέρει στα μέρη μας, για λογαριασμό της ΑΕΚ. Στις 31 Μαΐου του 2002, όμως, ο Πάπα Μπούμπα Ντιόπ ένιωθε (και ήταν) εθνικός ήρωας της Σενεγάλης, χαρίζοντας στην αφρικανική ομάδα την πρώτη της νίκη, στην «παρθενική» της παρουσία σε Μουντιάλ.
Και όχι, μάλιστα, κόντρα σε όποια και όποια αντίπαλο! Η Γαλλία, Παγκόσμια Πρωταθλήτρια το 1998 και Πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2000, έφτανε στα γήπεδα Νοτίου Κορέας και Ιαπωνίας, με στόχο να κάνει το «τρεμπλ», έστω και αν ο Ζινεντίν Ζιντάν ήταν τραυματίας και μπόρεσε να παίξει μόνο στο τελευταίο παιχνίδι.
Στο γήπεδο της Σεούλ, η Σενεγάλη κοιτάει στα μάτια τους «τρικολόρ» των Μπαρτέζ, Λιζαραζού, Τιράμ, Βιεϊρά, Τζορκαέφ, Ντεσαγί, Ανρί και Τρεζεγκέ, στο ημίωρο ανοίγει το σκορ με διπλή προσπάθεια του Ντιόπ, αντέχει στην πίεση και, μπροστά στα έκπληκτα μάτια 62.561 θεατών, σφραγίζει την αρχή του τέλους της κορυφαίας εθνικής ομάδας που γέννησε το γαλλικό ποδόσφαιρο.
Μια νίκη που σημάδεψε τις ζωές πολλών και μεταξύ αυτών του προπονητή των «λιονταριών της Τεράνγκα», Μπρούνο Μετσού, ο οποίος έντεκα χρόνια αργότερα, στα 59 του, έσβησε νικημένος από τον καρκίνο.
