Η «υπογραφή» του Σουάρες στην Πρέμιερ Λιγκ
Η Πρέμιερ Λιγκ, αναμφίβολα, ήταν διαφορετική μαζί του. Πανέμορφη στο αγωνιστικό της κομμάτι, όμως κάθε φορά που «θόλωνε», οι συνέπειες δεν ήταν καταστροφικές μόνο για εκείνον, αλλά και για τη Λίβερπουλ και το πρωτάθλημα. Το england365.gr σκιαγραφεί τα 3,5 χρόνια της παρουσίας του Λουίς Σουάρες στο αγγλικό ποδόσφαιρο...
Στην καλή του μέρα, δεν πίστευε... ούτε ο ίδιος τους τρόπους που εφεύρισκε μέσα στο γήπεδο για να διαλύει τις αντίπαλες άμυνες και να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα.
Η καλύτερη απόδειξη ήταν η περσινή, που παρά το γεγονός ότι έχασε το ξεκίνημα της αγωνιστικής περιόδου, σκόραρε 31 φορές στην Πρέμιερ Λιγκ και ήταν εκ των πρωταγωνιστών στη διεκδίκηση του τίτλου από τη Λίβερπουλ για πρώτη φορά έπειτα από 24 χρόνια.
Όταν, όμως, το μυαλό του «θόλωνε», έχανε τον εαυτό του. Ήταν ικανός για τα πάντα. Αντιδρούσε χωρίς να σκεφτεί. Πίστευε πως αυτό που έκανε, την κακιά στιγμή, ήταν το σωστό... Δεν ήταν και του κόστισε. Όπως του κοστίζει αυτή την περίοδο η τετράμηνη απαγόρευση συμμετοχής σε ποδοσφαιρική δραστηριότητα, έχοντας γίνει μέσα σε λίγα βράδια από ήρωας του Μουντιάλ, η ντροπή της διοργάνωσης της Βραζιλίας.
Μεγάλη αδικία ο ένας τίτλος
Με αγωνιστικά – αποκλειστικά – κριτήρια, το γεγονός πως ο Λουίς Σουάρες αποχωρεί από τη Λίβερπουλ έχοντας κατακτήσει μονάχα έναν τίτλο, είναι παντελώς άδικο. Το Λιγκ Καπ του 2012, με τη νίκη στον τελικό απέναντι στην Κάρντιφ (3-2 στα πέναλτι, 1-1κ.α., 2-2 παρ.) σε ένα ματς όπου μάλιστα δεν βρήκε δίχτυα, δεν λέει τίποτα. Ούτε στον ίδιο προφανώς, αλλά ούτε και στους «κόκκινους» του Μέρσεϊσαϊντ. Φέτος, πήγε να γίνει το μεγάλο «μπαμ» και να γραφτεί ένα από τα πιο όμορφα ποδοσφαιρικά παραμύθια με την ομάδα του Μπρένταν Ρότζερς να διεκδικεί τον τίτλο στα ίσια μέχρι το φινάλε, αλλά δεν ήταν γραφτό.
Ο Λουίς Σουάρες έμεινε να κλαίει στον αγωνιστικό χώρο του «Selhurst Park» έπειτα από την απροσδόκητη ισοπαλία (3-3) με την Κρίσταλ Πάλας, στις τελευταίες «στροφές» του πρωταθλήματος, έχοντας ουσιαστικά καταλάβει ότι το όνειρο γκρεμίστηκε... Τα 31 γκολ που πέτυχε, παρά το γεγονός ότι έχασε πέντε ματς της περσινής Πρέμιερ, λόγω της τιμωρίας των 10 αγωνιστικών για τη δαγκωματιά στον Μπράνισλαβ Ιβάνοβιτς, απέδειξαν γιατί ήταν ο καλύτερος φορ του πρωταθλήματος.
Έμοιαζε αναγεννημένος. Ασταμάτητος. Ήταν ο φόβος και ο τρόμος κάθε αντιπάλου. Ήταν ένας άλλος Λουίς Σουάρες. Το έβλεπαν καθημερινά οι συμπαίκτες του στις προπονήσεις. Σε κάθε του κίνηση, κάθε προσπάθεια. Διψούσε να παίξει και να βοηθήσει την ομάδα του. Το χαμόγελό του, ήταν πιο πλατύ από ποτέ. Όλα έδειχναν ότι είχε... διώξει το «διαβολάκι» πάνω απ΄ τον αριστερό του ώμο. Ακολουθούσε μόνο τις σωστές εντολές. Ήταν χάρμα οφθαλμών. Ένας παίκτης που θαύμαζαν άπαντες. Μέχρι τη στιγμή που... όλα θόλωναν. Που το μυαλό του «κυριευόταν»...
Ένας άλλος, επικίνδυνος Σουάρες...
Πολλοί είπαν ότι χρειάζεται ψυχανάλυση. Ότι μπορεί στο μυαλό του, το μεγαλύτερο λάθος, να είναι το απόλυτα σωστό τη στιγμή που αποφασίζει να το κάνει. Σε πλήρη αντίθεση με τον ήρεμο χαρακτήρα του στις καλές στιγμές, αλλά και την πραότητα που τον διέκρινε κάθε φορά που βρισκόταν δίπλα στη σύζυγο και τα δύο του παιδιά, όποτε κάτι του «στράβωνε» μέσα στο γήπεδο...ήταν ικανό να τον καταστρέψει. Κι εννοείται, ότι τίποτα δεν τον γλίτωνε από τα πυρά του αγγλικού Τύπου.
Αν βγάλουμε εκτός τη δαγκωματιά στον Ότμαν Μπακάλ, το 2010, σε παιχνίδι του Άγιαξ απέναντι στην Αϊντχόφεν, λόγω του ότι... έγινε εκτός Αγγλίας, ο Ουρουγουανός επιθετικός πάντα «έβρισκε» τρόπο να χαλάει τη φήμη του, να προκαλεί αντιδράσεις, να χωρίζει τους υποστηρικτές του σε «στρατόπεδα» και να αναγκάζει τη Λίβερπουλ να... τρέχει για να τον σώσει. Από τη ρατσιστική επίθεση προς τον Πατρίς Εβρά σε παιχνίδι κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τον Οκτώβριο του 2011, στη δαγκωματιά στην άσεμνη χειρονομία προς τους οπαδούς της Φούλαμ, έναν μήνα αργότερα, την άρνησή του να δώσει το χέρι στον Εβρά τον Φεβρουάριο του 2012 και τη δαγκωματιά στον Μπράνισλαβ Ιβάνοβιτς, τον Απρίλιο του 2013.
Συνολικά 19 αγωνιστικές τιμωρίας. Πολλοί λόγοι για να κάνει τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου να τον μισήσουν και να υποστηρίξουν ότι όση ποιότητα κι αν έχει ποδοσφαιρικά, άλλη τόση του λείπει σε ανθρωπιά. Η Λίβερπουλ, να προσπαθεί να τον «σώσει» κάθε φορά και να... παλεύει με τα κύματα κόντρα σε όσους επιζητούσαν τιμωρίες και στις αρμόδιες αρχές που τις επέβαλαν. Χώρια η απαράδεκτη συμπεριφορά του καλοκαιριού του 2013, όταν ήθελε να φύγει για να παίξει στη Ρεάλ Μαδρίτης κι εμφανιζόταν παντελώς αδιάφορος. Τον περασμένο Δεκέμβρη, είχε υπογράψει νέο συμβόλαιο. Πρόλαβε να τιμήσει μονάχα τους εφτά μήνες του. Πλέον, ετοιμάζεται για νέες προκλήσεις επί ισπανικού εδάφους. Αν και αυτές, θα αρχίσουν... καλώς εχόντων των πραγμάτων από Οκτώβριο, λόγω της τετράμηνης απαγόρευσης της συμμετοχής σε οποιαδήποτε ποδοσφαιρική δραστηριότητα για το δάγκωμα στον Κιελίνι.
Με τα καλά, αλλά και τα άσχημά του, θα λείψει από την Πρέμιερ...
