Ένα επίπεδο μόνη της

Η ομάδα του Πελεγκρίνι έχει όση εμπειρία, όση ποιότητα και όσο φονικό ένστικτο χρειάζεται για να φορτώνει με γκολ μια από τις καλύτερες ομάδες του νησιού. Εν προκειμένω, αυτήν που άφησε οριακά δεύτερη πριν από τρεις μήνες, για να της πάρει το πρωτάθλημα της σεζόν 2013-14. Αν το «διπλό» στο Νιούκαστλ θεωρήθηκε αυτονόητο και φυσιολογικό, αυτό το 3-1 επί της Λίβερπουλ και ο τρόπος με τον οποίον ήρθε, αποτέλεσε ένδειξη, αν όχι απόδειξη, απόλυτης υπεροχής των γαλάζιων ακόμα και έναντι αυτών που (όλοι περιμένουμε ότι) θα τους κοντράρουν.

Συνοψίζω πολύ απλοϊκά την εικόνα του δευτεριάτικου αγώνα, για να σας εξηγήσω τι εννοώ: μια Λίβερπουλ πολύ σίγουρη, με πολύ καλή κυκλοφορία, με κατοχή, με έναν δαιμόνιο Στέρλινγκ, απέναντι σε μια Μάντσεστερ Σίτι που ένιωσε πολύ άβολα για σχεδόν ένα ημίχρονο, αλλά πήγε στα αποδυτήρια με… 1-0 υπέρ της! Γιατί; Μα γιατί έχει όση ποιότητα χρειάζεται για να τιμωρεί το πρώτο λάθος του αντιπάλου, σαν κι αυτό του Μορένο.

 

Δεύτερο ημίχρονο, ξανά  η Λίβερπουλ να κυκλοφορεί μπάλα και να πιέζει, αλλά να δέχεται το 2-0 επειδή έκανε το… αθώο λάθος να χάσει την μπάλα στο κέντρο. Την αρτιότητα της αντεπίθεσης που άρχισε και τελείωσε ο Στέφαν Γιόβετιτς, ίσως να μην μπορεί να παρουσιάσει άλλη ομάδα στην Πρέμιερ Λιγκ. Και στο φινάλε, σηκώνεται από τον πάγκο ο Κουν Αγουέρο (που σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα του νησιού θα ήταν ο πιο αναντικατάστατος) για να κάνει το 3-0 στην πρώτη του επαφή.

Το τελικό 3-1 δεν άλλαξε την αίσθηση που μας άφησε η βραδιά. Βάσει εικόνας και προσπάθειας των δύο ομάδων, η Λίβερπουλ δεν άξιζε τέτοια ήττα. Αλλά ό,τι πληρώνεις παίρνεις… Οι «κόκκινοι», βέβαια, πλήρωσαν και μάλιστα αδρά, αλλά ήταν αρκετό να δεις την ενδεκάδα τους για να καταλάβεις ότι πλήρωσαν για να γεμίσουν τον πάγκο τους εν όψει του διπλού μαραθωνίου σε Πρέμιερ Λιγκ και Τσάμπιονς Λιγκ, και όχι για να ανέβουν  άμεσα επίπεδο.

Από τους έντεκα του «Etihad», μόνο ο Λόβρεν και ο Μορένο ήταν νεοαποκτηθέντες, απόδειξη του ότι ο Μπρένταν Ρότζερς δεν θεωρεί πως έχει κάτι να αλλάξει από τη μέση και μπροστά. Εχω δε μεγάλη περιέργεια να δω πώς θα… βολευτεί ο Μπαλοτέλι ανάμεσα σε Στάριτζ, Στέρλινγκ και Κουτίνιο.

 

Αλλά και ο Λόβρεν με τον Μορένο αποδείχθηκαν πολύ λίγοι για να μας πείσουν ότι, με αυτούς, η νέα τους ομάδα θα φάει λιγότερα από τα 51 γκολ που της στέρησαν τον περσινό τίτλο: ο Ισπανός χάρισε το πρώτο γκολ στον Γιόβετιτς, ενώ ο Κροάτης (που έχει ευθύνη με την αρχική κακή απομάκρυνση στη φάση του πρώτου γκολ) είδε ξαφνικά στην πλάτη του τον Αγουέρο, στη φάση του 3-0, από την τέλεια μπαλιά του Χεσούς Νάβας. Σαν να μην πέρασε μια μέρα…

 

ΥΓ. Μεγάλη μεταγραφή ο Ντι Μαρία, αλλά πού θα παίξει στο 3-5-2 του Φαν Χάαλ; Θα γίνει μπακ-χαφ; Δε νομίζω. Θα γυρίσει σε άμυνα με τέσσερις ο Ολλανδός; Ναι, αυτό το νομίζω και το έχω καταθέσει. Πάντως, με 250 εκατομμύρια ευρώ να έχουν ήδη δαπανηθεί μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο για τους Φελαϊνί, Μάτα, Σο, Ερέρα, Ρόχο και Ντι Μαρία (ο πρώτος απέτυχε, ο δεύτερος δεν ενθουσιάζει, ο τρίτος είναι έτσι κι αλλιώς πανάκριβος για την ηλικία και τη θέση του) φοβάμαι ότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει ξαναγίνει ό,τι ήταν και πριν από τριάντα χρόνια: ο καλοπληρωτής της πιάτσας που ψώνιζε μέσα σε συνθήκες σύγχυσης και πανικού ό,τι γυάλιζε στη βιτρίνα του μεταγραφικού παζαριού, χωρίς απαραίτητα να ξέρει πώς θα αξιοποιήσει τα αποκτήματά του. Αυτές οι μεταγραφικές περίοδοι της μετά Φέργκιουσον εποχής είναι πολύ κρίσιμες. Οσο πιο πολλά λεφτά δαπανηθούν λάθος, τόσο πιο ανεπανόρθωτη θα είναι η ζημιά στην ανταγωνιστικότητα της πάλαι ποτέ κυρίαρχης ομάδας της Αγγλίας