Μακάρι να έβγαιναν και άλλοι Λάμπαρντ!
Ο Μανουέλ Πελεγκρίνι ήδη άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να τον κρατήσει μερικούς μήνες παραπάνω, μετά τον Δεκέμβριο που ο δανεισμός του τελειώνει. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Ο Φράνκι Λάμπαρντ εν τω μεταξύ μετά το γκολ εναντίον της μεγάλης του αγάπης, της Τσέλσι που κράτησε την Σίτι όρθια την Κυριακή και το ενδιαφέρον ζωντανό για την φετινή Πρέμιερ Λιγκ, σκόραρε ακόμη δύο φορές στο 7-0 με την Σέφιλντ Γουένσντει για το Λιγκ Καπ. Είναι η μεγαλύτερη νίκη που έχει πετύχει ποτέ η Σίτι σε αυτή την διοργάνωση και ο κορυφαίος παίκτης της δεν ήταν άλλο από αυτό τον χαρισματικό ποδοσφαιριστή που παραμένει τόσο σημαντικός σε αυτή την ηλικία που απορείς γιατί η Τσέλσι δεν του ανανέωσε μία ακόμη σεζόν το συμβόλαιο!
Ο εγωιστής Μουρίνιο δεν θα το παραδεχτεί αλλά η απομάκρυνση του Λάμπαρντ από την ομάδα που κατόρθωσε αν και χαφ να γίνει ο πρώτος σκόρερ της, ήταν ένα μεγάλο λάθος. Οχι γιατί πια ο Λάμπαρντ είναι αυτός που θα σου δώσει τον τίτλο αλλά γιατί η παρουσία του επειδή είναι 100% επαγγελματίας θα σου χαρίσει ισορροπία στα αποδυτήρια!
Έχω ξαναγράψει για το πόσο τον εκτιμώ αλλά επειδή η επανάληψη είναι μητέρα κάθε μάθησης, καλό είναι να θυμούνται όλοι πως αυτό το παιδί πήγε κόντρα στο ρεύμα για χρόνια! στην Γουέστ Χαμ ο πατέρας του ήταν βοηθός προπονητή και ο θείος του, o Χάρι Ρέντναπ ο μάνατζερ της ομάδας. Και οι δύο κατηγορήθηκαν για νεποτισμό, επειδή ο Φρανκ δεν έβγαινε από την ομάδα με τίποτα. Οχι όμως γιατί ήταν συγγενής τους αλλά επειδή έπιναν νερό στο όνομα του, όπως και κάθε προπονητής που τον είχε στην συνέχεια: Ο Ερικσον, ο Ρανιέρι, ο Μουρίνιο, ο Γκραντ, ο Σκολάρι, ο ΜακΛάρεν, ο Καπέλο, ο Αντσελότι, ο Ντι Ματέο και ο Χότζον που τον αποθέωσε για την επαγγελματική του εικόνα πριν ένα χρόνο και τον πήρε στο Μουντιάλ στην αποστολή ξαφνιάζοντας πολλούς. Τώρα τον αποθεώνει και ο Πελεγκρίνι!
Αν λοιπόν κάποιοι κατηγορήθηκαν για τη συγγενική σχέση τους μαζί του, όλοι οι άλλοι ( με εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα τον Αντρέ Βίλας Μπόας) αυτόματα τον επέλεγαν για βασικό με την εγγύηση πως θα πάρουν το μάξιμουμ στο γήπεδο.
Ο Λάμπαρντ μεγάλωσε μέσα στο «Απτον Παρκ» την έδρα της Γουέστ Χαμ. Ο πατέρας του με το ίδιο όνομα, ήταν αριστερός μπακ στην εξαιρετική ομάδα των «σφυριών» της δεκαετίας του 80. Το 1975 η ομάδα πήρε το Κύπελλο Αγγλίας και την επόμενη χρονιά έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Η ισοφάριση της Αντερλεχτ εκείνη την νύχτα ήρθε από το λάθος του μπαμπά Λάμπαρντ ο οποίος ουσιαστικά έδωσε πάσα στον Ρόμπι Ρέζενμπρινκ. Το τελικό 4-2 άφησε πίκρα στην ομάδα και ιδιαίτερα στον Λαμπάρντ. Το μετάλλιο του φιναλίστ το έβαλε δίπλα στην κούνια του μικρού Φρανκ μόλις γεννήθηκε. Τελικά ο γιος του κατάφερε να τον ξεπεράσει, όταν πήρε τον Μάη του 2012 το Τσάμπιονς Λιγκ βελτιώνοντας την οικογενειακή επίδοση!
Όταν το 1980 η Γουέστ Χαμ πήρε ξανά το Κύπελλο Αγγλίας (λυγίζοντας την Αρσεναλ με 1-0) το έκανε ως ομάδα της δεύτερης κατηγορίας , της σημερινής Τσάμπιονσιπ και παραμένει η τελευταία που κατάφερε κάτι ανάλογο μέχρι τις μέρες μας.
Για πολλά χρόνια, όταν ξεκινούσε τη καριέρα του ο μικρός Φρανκ έλεγαν πως δεν θα έφτανε ποτέ την ποιότητα του πατέρα του. Σήμερα όλοι έχουν καταλάβει πως έκαναν λάθος. Το ρεκόρ του Μπόμπι Τάμπλινγκ στην Τσέλσι, στοιχειωμένο από τη δεκαετία του 50 έμοιαζε καταδικασμένο να μείνει αιώνια εκεί μέχρι που εμφανίστηκε ο Λάμπαρντ. Η μοίρα τον διαλέγει συχνά γιατί όπως όλες οι περιπτώσεις των ανθρώπων που είναι χαρισματικοί δεν χρειάζεται να απαντάς στους επικριτές διαρκώς αλλά το κάνουν για σένα τα έργα σου!
Δεν θυμάμαι παίκτη στην καριέρα μου που να τον παρακολουθώ και να τον περιγράφω για σχεδόν μία δεκαετία και κάθε μήνα να γίνεται όλο και καλύτερος! Από το 2001 μέχρι το 2011 ήταν κάθε σεζόν και καλύτερος και ακόμη και τώρα πια που τα πόδια τπυ δεν τον κρατάνε για ενενήντα λεπτα ξέρει σε όσο διάστημα αγωνιστεί τι ακριβώς να κάνει και πότε! Σε κάθε τομέα του παιχνιδιού του προσέθετε πάντα και κάτι. Το αριστερό του πόδι για παράδειγμα δεν ήταν και κάτι το εξαιρετικό στην Γουέστ Χαμ. Δούλεψε πολύ και όχι μόνο έμαθε να το χρησιμοποιεί αλλά και να σκοράρει. Και ήταν πάντα ο αγαπημένος παίκτης για κάθε προπονητή, πράγμα από τη φύση του εξαιρετικά δύσκολο! Οσο για τον χαρακτήρα του, εκεί είναι που έμοιασε στον πατέρα του ο οποίος δεν αποβλήθηκε ποτέ!
Και τώρα σε μία ομάδα με σούπερσταρ όπως η Σίτι με απλές κινήσεις αποδεικνύει σε όλους πόσο σημαντικός είναι. Και όσο και αν ο Μουρίνιο λέει πως δεν ήταν λάθος το να τον αφήσει να φύγει, όλοι αντιλαμβανόμαστε πως αυτό απλά δεν ισχύει! Και μακάρι για το αγγλικό ποδόσφαιρο να έβγαιναν και άλλοι Λάμπαρντ αλλά τα έργα τέχνης είναι μοναδικά!
