Τίποτα πλέον εύκολο, αυτονόητο και δεδομένο

Το κυριακάτικο μεσημέρι στο Θέατρο των Ονείρων ήταν η επιτομή του τι ζουν ήδη και του τι θα ζήσουν για καιρό (ίσως και για χρόνια ακόμα) οι φίλοι της επί 20 φορές πρωταθλήτριας Αγγλίας. Ηταν το απόλυτο πειστήριο ότι η Γιουνάιτεντ πρέπει να ιδρώσει ΠΟΛΥ (όχι για να ξαναγίνει ντε και καλά κυρίαρχος του νησιού, αλλά έστω) για να θεωρεί δεδομένη μια θέση στο Τσάμπιονς Λιγκ. Και θα εξηγήσω το γιατί…

 

Οι μέχρι τώρα διακυμάνσεις στην εικόνα της ομάδας του Λουίς Φαν Χάαλ, είχαν την εξήγησή τους. Πριν βγει ο Αύγουστος ήταν πολλές οι απουσίες και ατελές το ρόστερ της, ενώ στις τρεις αγωνιστικές του Σεπτέμβρη είχαν καταγραφεί δύο νίκες στο Ολντ Τράφορντ με την Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς (που δεν δικαιολόγησε ποτέ την παρουσία της στο γήπεδο και έχασε 4-0 με τα χέρια κάτω) και με τη Γουέστ Χαμ (που βρέθηκε να χάνει με 2-0, αλλά λίγο έλειψε στο τέλος να πάρει το 2-2) καθώς και η εντυπωσιακή ήττα στο Λέστερ με ανατροπή από 1-3 σε 5-3, αλλά και με καθοριστική επιρροή του Μαρκ Κλάτενμπεργκ στο τελικό αποτέλεσμα.

 

Μέχρι τώρα, λοιπόν, κάθε αποτέλεσμα «εξηγούσε» σε κάποιο βαθμό ό,τι είχαμε δει μέσα στο γήπεδο. Οποιος ήθελε να βρει δικαιολογίες, μπορούσε να τις βρει. Αυτή, όμως, η… ηρωική νίκη με σωτήρα τον Νταβίντ Ντε Χέα, πείθει τον καθένα ότι τίποτα πια δεν θα είναι δεδομένο γι’ αυτή την ομάδα, ακόμα και αν το ρόστερ της μοιάζει με μια λαμπερή βιτρίνα ενός πανάκριβου μαγαζιού με σπάνια προϊόντα.

 

Σε αυτή την 7η αγωνιστική, η Γιουνάιτεντ έκανε, παραγωγικά και επιθετικά, την καλύτερη εμφάνισή της: ποικιλία, επινοήσεις, αυτοματισμοί, ατομικές ενέργειες, γκολ ακόμα και από τον… Φαλκάο. Μια Γιουνάιτεντ, τηρουμένων των αναλογιών, από τα παλιά.

 

Κι όμως, η Εβερτον θα μπορούσε να έχει «ακυρώσει» το πολύ καλό πρώτο ημίχρονο των γηπεδούχων, αν ο Μπέινς αξιοποιούσε το πέναλτι που πήρε ο Χίμπερτ από τον Σο στις καθυστερήσεις, στην πρώτη φορά που η άμυνα της Γιουνάιτεντ ένιωσε απειλή. Η ομάδα του Μαρτίνεζ ισοφάρισε με γκολ από αυτά που δεν θα συγχωρούσε ποτέ ο Σερ Αλεξ (κεφαλιά στο δεύτερο δοκάρι), ξαναβρέθηκε πίσω στο σκορ και, παρ’ όλα αυτά, χρειάστηκαν τα θαύματα του Ντε Χέα στο φινάλε, για να μείνει τελικά το 2-1.

 

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στο καλύτερο εφετινό μεσημέρι της, ίδρωσε πολύ. Κι ας είναι ήδη ακτινοβόλα η παρουσία του Ντι Μαρία. Κι ας άνοιξε λογαριασμό ο Φαλκάο. Ιδρωσε πολύ και νομίζω ότι δεν θα άλλαζαν πολλά, αν έπαιζαν ο Ρούνεϊ και ο Ερέρα.

 

Η αμυντική λειτουργία της ομάδας παραμένει τραγική και ακόμα δεν έχει βρει μπροστά της τα… βαρέα όπλα της Πρέμιερ Λιγκ, δηλαδή τις ομάδες που πέρσι συνέθεσαν (μαζί με την Εβερτον) την πρώτη εξάδα. Θέλει δουλειά πολλή για να γυρίσει (όχι ο ήλιος αλλά) η αίσθηση ασφάλειας στα μετόπισθεν και ίσως να μη συμβεί αυτό αν πίσω από τους Μπλιντ, Ερέρα δεν τοποθετηθεί όσο γίνεται πιο γρήγορα ένας σέντερ μπακ παγκόσμιας κλάσης.

 

Ακόμα πιο πολλή δουλειά και υπομονή, θέλει για να επιστρέψει ο φόβος στους αντιπάλους. Αυτός ο φόβος που τους βάραινε όταν πατούσαν το χορτάρι του Ολντ Τράφορντ και ήταν σαν να είχαν φάει ήδη το πρώτο γκολ. Αυτός εξέλιπε μετά την περσινή εφιαλτική σεζόν και αυτός αναζητείται εκ νέου.

 

Η Εβερτον των τελευταίων ετών, στα χέρια του Μόιες και κατόπιν του Μαρτίνεζ, είχε αρχίσει έτσι κι αλλιώς να νικά αυτόν τον φόβο και τώρα πια πάει στο Ολντ Τράφορντ για αποτέλεσμα. Το παίρνει συχνά τα τελευταία χρόνια και θα μπορούσε να το έχει πάρει και χθες. Και δεν είναι μόνο αυτή που νίκησε το φόβο του Ολντ Τράφορντ, αλλά και ομάδες με υλικό και «εκτόπισμα» υποδεέστερο του δικού της. Η Γιουνάιτεντ νίκησε αυτή τη φορά, όμως ουδείς εγγυάται ότι θα το κάνει την μεθεπόμενη Δευτέρα στο «Χόθορνς» με τη Γουέστ Μπρομ και στις 26 του μήνα στο Ολντ Τράφορντ με την Τσέλσι. Τίποτα γι’ αυτήν δεν είναι πλέον εύκολο, αυτονόητο και δεδομένο.

 

ΥΓ. 1 Επιμένω να πιστεύω ότι στατιστικά τύπου 9 γκολ σε 22 τελικές προσπάθειες είναι σε μεγάλο βαθμό προϊόν ρέντας. Και ειδικά όταν μιλάμε για έναν παίκτη πρωτοεμφανιζόμενο σε ένα πρωτάθλημα, όπως ο Ντιέγκο Κόστα στην εφετινή Πρέμιερ Λιγκ. Και ειδικά όταν στα 7 από τα 9 γκολ, την τελική πάσα την έχει δώσει ο ίδιος παίκτης (Φάμπρεγας). Ομως η Τσέλσι αρχίζει να επιδεικνύει πλέον αξιοζήλευτη συνέπεια στη συγκομιδή πόντων με μικρούς και μεγάλους αντιπάλους. Και πέρσι τέτοια εποχή την είχαμε για φαβορί, αλλά είχε αρχίσει ήδη να δίνει τα πρώτα... δικαιώματα, με μια ήττα στο Γκούντισον Παρκ. Αυτή τη φορά, όμως, θυμίζει το τρένο της διετίας 2004-06. Αλλά ας περιμένουμε να δούμε και τι θα μαζέψει ως το τέλος Οκτώβρη στις έδρες της Κρίσταλ Πάλας και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Αυτές οι δύο αγωνιστικές θα δείξουν πολλά...

 

ΥΓ. 2 Τέσσερα ήδη τα «ντέρμπι» της Αρσεναλ με Εβερτον, Σίτι, Τότεναμ και Τσέλσι. Βαθμοί, τρεις όλοι κι όλοι. Και η κορυφή ήδη εννέα πόντους μακριά. Μάλλον βιάστηκα και πάλι να της απονείμω τον τίτλο της διεκδικήτριας υψηλών στόχων...