Η «τρελή συμμορία» που πλήγωσε τη Λίβερπουλ
Η σημερινή αναμέτρηση της Λίβερπουλ με τη Γουιμπλεντον φέρνει στη μνήμη τον τελικό του 1988 όταν μια «Τρελή Συμμορία» ταπείνωνε την ομάδα του Κένι Νταλγκλίς.
Είναι η πρώτη φορά που η Γουίμπλεντον AFC, η ομάδα που δημιουργήθηκε από τους οπαδούς το 2002 ως απάντηση στη απόφαση της διοίκησης να μεταφέρει την έδρα του συλλόγου και στην συνέχεια να μετονομάσει τη Γουιμπλεντον FC σε Μιλτον Κινς Ντονς, που φτάνει στον 3ο γύρο του Κυπέλλου Αγγλίας.
Και μάλιστα ήταν τέτοιο το παιχνίδι της κληρωτίδας που επέλεξε ως αντίπαλο της την ομάδα κόντρα στην οποία πέτυχε και τη μεγαλύτερη της επιτυχία στην παλαιότερη ποδοσφαιρική διοργάνωση.
Ήταν 14η Μαΐου του 1988 όταν η «Crazy Gang» από το Νοτιοδυτικό Λονδίνο, ή «Τρελή Συμμορία» κατά το ελληνικότερον, κατάφερνε μέσα σε 90 λεπτά να μπει στο πάνθεον της ποδοσφαιρικής ιστορίας, αναγκάζοντας τους ιστορικούς να σημειώσουν με κόκκινο στυλό το όνομα «Γουίμπλεντον» στην Χρυσή Βίβλο του Κυπέλλου Αγγλίας.
Και αυτό διότι μέσα στο κατάμεστο Γουέμπλεϊ μια ομάδα που είχε «μπουκάρει» μόλις πριν από ένα χρόνο στην πρώτη κατηγορία του «Νησιού» και το μόνο που είχε να επιδείξει στο παλμαρέ της ήταν ένα Κύπελλο Ερασιτεχνών Αγγλίας από το 1963, κοιτούσε στα μάτια τους «κόκκινους» που μεσουρανούσαν εκείνη την εποχή με τον Νταλγκλίς στο τιμόνι και επαναλάμβανε τον πάντα επίκαιρο βιβλικό μύθο του Δαυίδ με τον Γολιάθ.
Χάρη στο τέρμα, του γνωστού μας και από την θητεία του στον Απόλλωνα, Λόρι Σάντσες και την απόκρουση πέναλτι του Ντέιβιντ Μπίσαντ που έγινε ο πρώτος που κάνει κάτι τέτοιο σε τελικό Κυπέλλου Αγγλίας, οι «Ντονς» επικρατούσαν με 1-0 της Λίβερπουλ που εκείνη την χρονιά θα κατακτούσε το πρωτάθλημα, και έφτασαν έτσι στο ζενίθ μιας σπουδαίας δεκαετίας για ένα σχεδόν συνοικιακό σύλλογο.
Η Γουίμπλεντον έμεινε στην ιστορία αφού κατέκτησε τον πρώτο και όπως αποδείχθηκε τελευταίο μεγάλο τίτλο της.
Ο σύλλογος ήταν μια πολυεθνική ομάδα, απόρροια της πληθυσμιακής ποικιλομορφίας του Λονδίνου που παρουσίαζε ένα κράμα ποδοσφαιριστών από τη Βρετανία μαζί με ποδοσφαιριστές από την Τζαμάικα όπως ο Ερλ, ή από την Αφρική όπως ο σπουδαίος επιθετικός Τζον Φάσανου.
Μάλιστα ποδοσφαιριστές όπως ο «κακός» στο σινεμά, αλλά και στο χορτάρι Βίνι Τζόουνς και ο Τζον Φάσανου έχουν καταφέρει να γίνουν θρύλοι για τον τσαμπουκά τους, το πάθος τους και την ποδοσφαιρική «αλητεία» τους, με τον αστικό μύθο να λέει πως πριν από κάθε ματς στη φυσούνα του «Πλάου Λέιν» φοβέριζαν με τσαμπουκά τους αντιπάλους τους, καθιστώντας το μικροσκοπικό γήπεδο της Γουίμπλεντον μια άκρως ανεπιθύμητη έδρα.
Βέβαια όσο όμορφα και αν ακούγονται όλα αυτά στα αυτιά των ρετρολάγνων αποτελούν ξεθωριασμένη ανάμνηση αφού από το μακρινό 1988 έχουν αλλάξει σχεδόν τα πάντα.
Η τελευταία φορά που Λίβερπουλ και Γουίμπλεντον διασταύρωσαν τα ξίφη τους για το Κύπελλο ήταν το 1995 με του «κόκκινους» να παίρνουν μια άτυπη ρεβάνς επικρατώντας με 2-0, ενώ οι δύο ομάδες βρέθηκαν αντιμέτωπες για τελευταία φορά πριν από 15 χρόνια σε ένα παιχνίδι πρωταθλήματος, πριν αποχαιρετήσει οριστικά η ομάδα του Λονδίνου τα μεγάλα ποδοσφαιρικά σαλόνια.
Σήμερα η Γουίμπλεντον μετά από πολλές περιπέτειες βρίσκεται στις επαγγελματικές κατηγορίες πάντα όμως με το φυζίκ της συνοικιακής ομάδας, αφού ακόμα και στο ποδοσφαιρικό ζενίθ της, στα 80s, ήταν και λειτουργούσε ως τέτοια.
Πλέον αποτελεί ένα κλαμπ με συνέπεια και νοικοκυριό το οποίο ζει και επιβιώνει όχι από κάποιον επιχειρηματία, αλλά αποκλειστικά από την βάση των οπαδών της, οι οποίοι αποτελούν τους βασικούς χρηματοδότες της ομάδας τους και συντηρούν το κλαμπ τους.
Το παιχνίδι απέναντι στη Λίβερπουλ έχει ξεκάθαρο φαβορί και σε αντίθεση με όσα μπορούσαν να συμβούν στον ποδοσφαιρικό πλανήτη στα τέλη της δεκαετίας του ’80, Γολιάθ πλέον είναι πανίσχυρος και ο Δαυίδ δεν έχει καμία μα καμία ελπίδα αφού δεν διαθέτει ούτε κάποιον Φάσανου, ούτε Σκέιλς και Βίνι Τζόουνς, αλλά ούτε και κάποιον Ντέιβιντ Μπίσαντ για να κρατήσει ανέπαφη την εστία του.
Ωστόσο θα υπάρχει πάντα σε μια προθήκη εκείνο το τρόπαιο από το 1988, για να θυμίζει σε αυτούς που τους αρέσουν τα παραμύθια και οι αντιήρωες, ότι γίνονται θαύματα και στην πραγματική ποδοσφαιρική μας ζωή.
Γιώργος Σπανομανώλης
