«Αυτό ξέρω, αυτό θα παίξω κι ό,τι γίνει…»

Εδώ και ενάμιση χρόνο είναι εμφανές ότι η αποχώρηση Φέργκιουσον ήταν πολύ πιο δύσκολα διαχειρίσιμη από όσο θα περιμέναμε. Η αγωνιστική καθίζηση –δεδομένων των ελλείψεων πέρσι και της ανομοιογένειας φέτος- φαίνεται πλέον απολύτως φυσιολογική και δύσκολα αναστρέψιμη. Μπορεί να δικαιολογηθεί, δεδομένου του βαθμού δυσκολίας του συγκεκριμένου πρωταθλήματος. Στην Πρέμιερ Λιγκ, για να επιβιώσεις, πρέπει να είσαι πολύ καλός.

Στο Κύπελλο Αγγλίας, όμως, το οποίο μας απασχολεί αυτό το Σαββατοκύριακο, δεν αρκεί να είσαι πολύ καλός. Βασικά, δεν χρειάζεται να είσαι καλός και να ξεδιπλώσεις όλες τις αρετές σου. Η δουλειά σου, σε έδρες σαν αυτές της Γιόβιλ και της Κέμπριτζ (τις οποίες ήδη έχει επισκεφθεί η Γιουνάιτεντ) είναι να αντέξεις στο πάθος και στη δύναμη των ντόπιων ημιεπαγγελματιών, να απαντήσεις με δύναμη στη δύναμη και από εκεί και μετά, έχοντας εξουδετερώσει ή έστω ελέγξει τον δυναμισμό των αντιπάλων, να κάνεις ένα-δύο απλά πραγματάκια και μετά να κάτσεις να περιμένεις την κλήρωση του επόμενου γύρου.

Στο Γιόβιλ , η δουλειά έγινε, έστω και δύσκολα. Στο Κέμπριτζ δεν έγινε και τώρα οι «κίτρινοι» ετοιμάζουν εκστρατεία ονείρου στο Ολντ Τράφορντ. Και πώς να γίνει η δουλειά, όταν η δεδομένη αδυναμία μιας ομάδας να επιβληθεί με στρωτό και ορθόδοξο ποδόσφαιρο συνδυάζεται και με αδυναμία… επιβίωσης στο physical game;

Κάπου εδώ λοιπόν, αρχίζει  η κουβέντα περί επίγνωσης του που είσαι, του τι εκπροσωπείς και του τι φανέλα φοράς. Βλέποντας τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να πασχίζει επί 90 λεπτά, να ασθμαίνει να κρατήσει το μηδέν στην άμυνα και, κυρίως, να αδυνατεί να γίνει απειλητική στην επίθεση, το συμπέρασμα που έβγαλα ήταν ότι αυτά που της λείπουν είναι πολύ περισσότερα  από όσα νομίζαμε ως τώρα.

Βλέπεις μια ομάδα που δεν αισθάνεται υπέρτερη ούτε απέναντι σε σύλλογο της τέταρτης κατηγορίας, με διαφορά 76 θέσεων από αυτήν. Βλέπεις μια ομάδα που δεν… εκνευρίζεται όταν βρεθεί απέναντι σε έναν σκληροτράχηλο αντίπαλο και σε μια ενθουσιώδη εξέδρα οκτώ χιλιάδων θέσεων που ζει ένα ιστορικό βράδυ και αλαλάζει εκστασιασμένη. Βλέπεις μια ομάδα απονευρωμένη, χαμένη, απρογραμμάτιστη στο να αντιδρά στα δύσκολα και να ανεβάζει την ένταση. Βλέπεις μια ομάδα που νιώθεις ότι σου μιλάει και σου λέει «αυτό ξέρω να παίξω, αυτό θα παίξω κι ό,τι θέλει ας γίνει»…

Η διαφορά του Κυπέλλου Αγγλίας με τα άλλα Κύπελλα είναι ότι ο μικρός έχει δικαίωμα στο όνειρο. Στην Ισπανία, ας πούμε, δεν έχει. Η Οσπιταλέτ, για παράδειγμα, ακόμα και αν φέρει 1-1 με την Μπαρτελόνα, στη ρεβάνς θα φάει εφτά γκολ. ΓιΆ αυτό και η επίσκεψη της Μπάρτσα, της Ρεάλ ή της Ατλέτικο στην έδρα της Οσπιταλέτ, της Μπανταχόθ ή της Λογκρονιές είναι απλώς ένα ευχάριστο διάλειμμα στη ζωή και των μεν και των δε.

Ο Ντι Μαρία και ο Φαλκάο κάπως έτσι είδαν την Κέμπριτζ. Σαν.. .Οσπιταλέτ. Ο Ρόχο σαν Ουνιάο Λεϊρία, ο Μπλιντ σαν Ναϊμέγκεν. Ο,τι ήξερε ο καθένας. Αλλά τα πράγματα δεν ήταν έτσι όπως τα νόμισαν.

Εβλεπα τον αγώνα και σκεφτόμουν τι έχουν δει κατά καιρούς τα μάτια μας από όλους αυτούς τα προηγούμενα χρόνια, είτε με τους μεγάλους συλλόγους που υπηρετούσαν, είτε με τις εθνικές στις οποίες ανήκουν. Μου ήταν αδιανόητο να μην μπορούν να βάλουν όλοι αυτοί έστω … μισό γκολ (με κεφαλιά, με φάουλ, με καραμπόλα, με ο,τιδήποτε) σε ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές που μπορεί να τελειώνουν την προπόνηση και να πηγαίνουν για μπίρες στην παμπ της γωνίας.

Έχω δει φέτος τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να τρώει πέντε γκολ από την ουραγό της Πρέμιερ Λιγκ, τη Λέστερ. Αλλά η εικόνα και το αποτέλεσμα του Αμπεϊ Ρόουντ ήταν, κατΆ αναλογία, πολύ πιο προσβλητικά για την εικόνα αυτής της ομάδας. Κι όταν ακούς στο τέλος τον Λουίς Φαν Χάαλ να λέει ότι «ο αγωνιστικός χώρος και ο διαιτητής ήταν εναντίον μας», τότε καταλαβαίνεις πολλά…