«Βιάζει» όλο και πιο πολύ τη φύση της
Αν παρακολουθείς από μακριά το αγγλικό ποδόσφαιρο ή ακόμα και αν δηλώνεις φίλαθλος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από την απόσταση των τριών χιλιάδων χιλιομέτρων, είναι πολύ λογικό να μην μπορείς να αντιληφθείς τη σημασία των αποδεσμεύσεων κάποιων παικτών, όπως του Ντάνι Γουέλμπεκ που πουλήθηκε στην Αρσεναλ το περασμένο καλοκαίρι και του Ντάρεν Φλέτσερ που παραχωρήθηκε στη Γουέστ Μπρομ την τελευταία ώρα των χειμερινών μεταγραφών. Γράφει ο Γιάννης Μπίλιος.
Στα μάτια του απλού παρατηρητή, μοιάζουν όλα απλά και εξηγήσιμα: δεν παίζουν, δεν υπολογίζονται, δεν χρειάζονται. Αλλά δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται και ακούγεται...
Όταν το περασμένο καλοκαίρι πουλήθηκε ο Γουέλμπεκ στην Αρσεναλ, ο τοπικός τύπος του Μάντσεστερ επεσήμανε ότι για πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου δεν θα υπάρχει στις βασικές επιλογές του μάνατζερ της ομάδας (στο ρόστερ υπάρχουν ακόμα κάποιοι) παίκτης γεννημένος στο Μάντσεστερ ή στην ευρύτερή του περιοχή. Τώρα πια, με την παραχώρηση του Φλέτσερ, είναι η πρώτη φορά που στα αποδυτήρια του Ολντ Τράφορντ δεν υπάρχει Σκωτσέζος ποδοσφαιριστής ή προπονητής!
«Ε, και τι έγινε;» θα αναρωτηθεί κάποιος από αυτούς που παρακολουθούν από μακριά. Ε πώς; Εγινε... Και για την ακρίβεια, γίνεται: γίνεται αργά αλλά σταθερά μια... αποβρετανοποίηση που δεν μου φαίνεται καθόλου μα καθόλου συμβατή με την ιστορία και τις αρχές αυτού του συλλόγου.
Δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν ισχύει, αλλά κάπου είχα διαβάσει πριν από 3-4 χρόνια ότι από το 1937 και μετά, σε περίπου τρεισήμιση χιλιάδες επίσημους αγώνες, υπήρχε στην ενδεκάδα της πρώτης ομάδας έστω και ένας παίκτης από το σύστημα των ακαδημιών του συλλόγου. Διόλου απίθανο, αν σκεφτεί κανείς ότι ακόμα και στα χρόνια που το αγγλικό ποδόσφαιρο άλλαζε πρόσωπο με την εισβολή κάθε είδους αλλοδαπού, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ βάσιζε την κυριαρχία της στους γηγενείς παίκτες και ειδικά σε αυτούς που δεν είχαν φορέσει άλλη φανέλα πριν ή και μετά από τη δική της: Γκιγκς, Σκόουλς, αδερφοί Νέβιλ, Μπέκαμ, Μπατ. Η λεγόμενη Class of '92...
Ακόμα και στους καιρούς που η Γιουνάιτεντ μετατρεπόταν σε brand με πολυεθνική απήχηση και που γινόταν μόδα, ακόμα και στις εποχές που στο γήπεδό συρρέουν φίλαθλοι-τουρίστες κάθε προέλευσης, η βάση της ενδεκάδας ήταν βρετανική. Ο μάνατζερ ήταν επίσης Βρετανός. Σκωτσέζος για την ακρίβεια, γι'αυτό και θεωρούμε κοσμοϊστορική την εξέλιξη να μην εκπροσωπείται πια στα αποδυτήρια του Ολντ Τράφορντ αυτή η τόσο σημαντική στην ιστορία και στην εξέλιξη του ποδοσφαίρου ράτσα.
Τώρα πια, όλα αυτά είναι υπό αμφισβήτηση. Τα αφεντικά είναι από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, ο μάνατζερ είναι ξένος, το ρόστερ παρουσιάζει μια πρωτοφανή πολυσυλλεκτικότητα, οι παίκτες-τοτέμ είναι λίγοι, οι γηγενείς ελάχιστοι και η εξέδρα γίνεται όλο και πιο ξένη με αυτούς που τρέχουν και κλωτσάνε μέσα στο γρασίδι. Τους συνδέει, βέβαια, το σήμα στη φανέλα, αλλά αυτό δεν αρκεί πάντα. Στο μέλλον, ίσως να αποδειχθεί ακόμα λιγότερο αρκετό.
Ο Ντάρεν Φλέτσερ ήταν κάτι ιδιαίτερο σε αυτή την ομάδα. Βρέθηκε εκεί από μικρός, την υπηρέτησε πιστά και έγινε ένα πολύτιμο εργαλείο στα χέρια του Φέργκιουσον. Διακρίθηκε σε πολύ μεγάλες στιγμές, πανηγύρισε τίτλους, έγινε ακόμα πιο συμπαθής όταν έχασε -για διάφορους λόγους- τη συμμετοχή του σε τρεις τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ και κέρδισε τον απόλυτο σεβασμό όταν βρέθηκε να παλεύει για την υγεία και τη ζωή του με την ελκώδη κολλίτιδα. Είναι ένας παίκτης «ποτισμένος» με το πνεύμα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά δεν ανήκει πια -ούτε αυτός- σε αυτήν...
Το ρόστερ της ομάδας αυτής «λάμπει» πλέον. Είναι γεμάτο πολύτιμα πετράδια που, όμως, δεν κουβαλάνε μέσα τους τίποτα από το πνεύμα αυτού του συλλόγου, τίποτα από την κουλτούρα και τις... μυρωδιές αυτής της πόλης. Θα μπουν σε αυτοκίνητα-άρματα, θα πάνε από το ακριβό προάστιο στο υπερσύγχρονο αθλητικό κέντρο για δουλειά, θα ζήσουν και το διήμερο του αγώνα και μετά θα επιστρέψουν στα... κάστρα όπου τους έχει σπιτώσει ο σύλλογος για να συνεχίσουν τη ζωή τους όπως ξέρουν: ο Ολλανδός παρέα με τον Ολλανδό, ο Ισπανός παρέα με τον Ισπανό, ο Αργεντινός παρέα με τον Αργεντινό, ο Βέλγος παρέα με τον Βέλγο. Κι όταν πια θα επιστρέψουν στο Κάρινγκτον το άλλο πρωί για προπόνηση, δεν θα βρουν κανέναν Γκιγκς, κανένα Σκόουλς, κανέναν Νέβιλ, κανέναν Κιν και κανέναν Εργουιν -ούτε καν τον Γουέλμπεκ ή τον Φλέτσερ- για να τους βοηθήσουν να εγκλιματιστούν στον σύλλογο, στην ομάδα, στην πόλη, στην ποδοσφαιρική σχολή όπου βρέθηκαν να πωλούν την εργατική τους δύναμη.
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αποκλείστηκε στο Λιγκ Καπ με 4-0 από την Μίλτον Κέινς. Ίδρωσε για να αποκλείσει τη Γιόβιλ, χρειάστηκε επαναληπτικό για να αποκλείσει την Κέμπριτζ της Δ' Κατηγορίας και ο Θεός να βάλει το χέρι του την άλλη Δευτέρα στο Πρέστον. Στο πρωτάθλημα, έφτασε τέλη Νοέμβρη για να κάνει διπλό (και αυτό στην Αρσεναλ, αξιοποιώντας την αντεπίθεση) και σε πολλές περιπτώσεις έφτασε να έχει στο χέρι της μία εκτός έδρας νίκη (Αστον Βίλα, Στόουκ, Τότεναμ) αλλά να μην μπορεί να την πάρει. Στην άνεση και στην... άπλα του Ολντ Τράφορντ, γίνεται η δουλειά κουτσά στραβά -και όχι πάντα. Αλλά στις συνθήκες μάχης σε γήπεδα και... γηπεδάκια μακριά από το Μάντσεστερ, καταλαβαίνεις πια πόσο υστερεί αυτή η ομάδα σε δύναμη, σε χαρακτήρα, σε τσαμπουκά, σε επίγνωση του πού βρίσκεται και του πώς πρέπει να παλέψει.
Ο βρετανικός κορμός της ομάδας που την στήριζε όλα αυτά τα χρόνια, εξασφάλιζε ότι η Γιουνάιτεντ θα επιβίωνε σε κάθε συνθήκη ανορθόδοξου πολέμου. Ακόμα και όταν η βιτρίνα ή η σφραγίδα ποιότητας λεγόταν Κριστιάνο ή Φαν Πέρσι, οι μπροστάρηδες σε κάθε δύσκολη αποστολή και σε κάθε... βρώμικη δουλειά ήταν οι ντόπιοι με την «καταγωγή» από αυτόν τον σύλλογο ή με τα πολλά χρόνια σε αυτόν. Τώρα πια, αυτό το είδος... διώκεται, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κάνει αυτά που κάποτε κορόιδευε και συνήθως αυτός ο βιασμός της φύσης σου δεν βγάζει σε καλό. Μακάρι να κάνω λάθος.
