Οι… σπατάλες τώρα δικαιώνονται!
Αν τελικά η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ βρει μια θέση από αυτές που οδηγούν στο Τσάμπιονς Λιγκ, αυτό θα το οφείλει στις στιγμές που «έβγαλε» προσωπικότητα και μέταλλο, χάρις στην ατομική κλάση κάποιων παικτών της. Γράφει ο Γιάννης Μπίλιος
Αναζητώντας τις νίκες που έκαναν τη διαφορά και που κρατούν τη Γιουνάιτεντ σε… εκλόγιμη θέση, βρίσκω πέντε: τις δύο με τη Λίβερπουλ, τα 2-1 στις έδρες της Αρσεναλ και της Σαουθάμπτον και το 3-0 επί της Τότεναμ. Μιλάμε για νίκες απέναντι σε αντιπάλους με ίδιους στόχους ή που έστω βρίσκονταν κοντά στην ομάδα του Φαν Χάαλ στη βαθμολογία τη στιγμή που επετεύχθησαν.
Σε καμία από αυτές τις νίκες δεν είδαμε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να μας καθηλώνει με το ποδόσφαιρό της. Όμως:
-
έκανε ένα έξυπνο παιχνίδι με την Αρσεναλ και το «καθάρισε» στην κόντρα με τον Ρούνεϊ
-
αξιοποίησε 100% τις ελάχιστες ευκαιρίες με ήρωα τον Φαν Πέρσι σε ένα συνολικά κακό ματς στο Σαουθάμπτον
-
πήρε μια τεράστια νίκη με 3-0 επί της Λίβερπουλ με τη μεγαλύτερη εμφάνιση του Ντε Χέα που κυριολεκτικά άλλαξε την ιστορία εκείνου του απογεύματος με τις αποκρούσεις του
-
στο 3-0 με την Τότεναμ ήταν αρκετό ένα απολύτως αποτελεσματικό πρώτο ημίχρονο με κεντρικό πρόσωπο τον Κάρικ
-
στο Ανφιλντ έκανε τη διαφορά ο Μάτα, συνεπικουρούμενος από τους Φελαϊνί και Ερέρα, τη στιγμή που άλλα μεγάλα αστέρια τύπου Ρούνεϊ και Ντι Μαρία… αγνοούνταν.
Ειδικά η Λίβερπουλ θα πρέπει να νιώθει πολύ… αδικημένη από τα ίδια της τα αστέρια, για το γεγονός ότι κλείνει τη σεζόν με δύο ήττες από την ιστορική αντίπαλό της και με συνολικό σκορ 1-5: από τον Ραχίμ Στέρλινγκ που δεν μπορούσε με τίποτα να «τρυπήσει» τον Ντε Χέα στο Ολντ Τράφορντ τον Δεκέμβριο και από τον Στίβεν Τζέραρντ που εγκλημάτισε με το πάτημα στον Αντερ Ερέρα, στο 36ο δευτερόλεπτο του δεύτερου ημιχρόνου στο Ανφιλντ. Ο αρχηγός ήθελε να κάνει το… κομμάτι του στο τελευταίο του ντέρμπι και κρέμασε την ομάδα του. Κάτι σαν τον Ζινεντίν Ζιντάν στον Τελικό του Μουντιάλ του 2006, με την κουτουλιά στον Ματεράτσι…
Ακόμα κι έτσι, όμως, είδαμε τη Λίβερπουλ να παλεύει το ματς, να καταθέτει όλες τις αρετές που διαθέτει ως ομάδα, να μειώνει παίζοντας με δέκα παίκτες (και με τον Ντε Χέα αυτή τη φορά να «τρώει» ίσως το πρώτο… φάβα γκολ στο πρωτάθλημα) και να στριμώχνει την αντίπαλό της που θεωρητικά είχε όλα τα ατού στα χέρια της. Αλλά με τον δέκα παίκτες για ένα ημίχρονο και με την κατάσταση εις βάρος της από το πρώτο 45λεπτο κυριαρχίας της Γιουνάιτεντ (ένα από τα λίγα… ολόκληρα ημίχρονα που μας θύμισε για ποια ομάδα μιλάμε) αναζητούσε πια κάτι που έμοιαζε με άθλο.
Ο γαλαξίας αστέρων της Γιουνάιτεντ είναι κοντά στο να επαναφέρει τον σύλλογο στο Τσάμπιονς Λιγκ. Έχουμε πολλές κόντρες μεταξύ των μνηστήρων των προνομιούχων θέσεων στις οκτώ αγωνιστικές που απομένουν, γι’ αυτό και θεωρώ ότι είναι πολύ νωρίς για να… μοιράσουμε σε κάποιες ομάδες τη δεύτερη, την τρίτη και την τέταρτη θέση. Η μόνη θέση που δείχνει να ξεκαθαρίζει, μετά και την επίδειξη χαρακτήρα της Τσέλσι στο Χαλ, είναι η πρώτη. Ολοι οι από κάτω της θα… φάνε τα μουστάκια τους.
