Από σερβιτόρος, αρχηγός και… πενηντάρης
Υπάρχουν κάποιοι ποδοσφαιριστές, οι οποίοι σε λίγα χρόνια που θα έχουν αφήσει πίσω τους τον χώρο θα έχουν να μοιράζονται ιστορίες από αυτές που θέλεις να ακούς. Ο Άσλεϊ Γουίλιαμς είναι ένας από αυτούς. Από σερβιτόρος στα 16 του για να μπορεί να αυτοσυντηρείται και να παίζει ποδόσφαιρο, έφτασε να γίνει αρχηγός των Σουόνσι-εθνικής Ουαλίας, με την οποία συμπληρώνει τις 50 συμμετοχές. Το england365.gr έχει το θέμα.
Στα 30 του, ο σταθερός κεντρικός αμυντικός που έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον αρκετών μεγάλων ομάδων στην Αγγλία, θα ταξιδέψει στην Χάιφα μαζί με το υπόλοιπο σύνολο της εθνικής Ουαλίας και θα αγωνιστεί με την φανέλα της για 50η φορά (κόντρα στο Ισραήλ για τα προκριματικά του Euro 2016), πετυχαίνοντας ένα επίτευγμα που πολλοί ονειρεύονται.
Ο καλός του φίλος, Ρίο Φέρντιναντ, λέει γι’ αυτό: «Είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος και ένας που είναι αυτοδημιούργητος. Είναι στην καλύτερη ηλικία από άποψη εμπειρίας. Αγωνίζεται με το κεφάλι του παρά με την καρδιά του. Το να συμπληρώνει 50 συμμετοχές είναι ένα τεράστιο επίτευγμα και είμαι σίγουρος πως δεν το είχε φανταστεί όταν ήταν στην Στόκπορτ».
Η καριέρα του δεν ξεκίνησε από εκεί, αλλά από την Χάντνεσφορντ. Σε ηλικία 16 ετών είδε την Γουέστ Μπρομ να τον αφήνει ελεύθερο γιατί προφανώς δεν έμεινε ικανοποιημένη μαζί του, κάτι που όπως φαίνεται στην πορεία τον πείσμωσε. Το πάθος του για το άθλημα ήταν ευδιάκριτο. Δεν είναι εύκολο άλλωστε να επικεντρώνεσαι σε κάτι που θες πολύ και παράλληλα να κάνεις και κάτι άλλο. Για τον Γουίλιαμς αυτό το κάτι άλλο ήταν η ημιαπασχόληση ως σερβιτόρος.
«Ήμουν ο χειρότερος σερβιτόρος που υπήρξε. Θα περίμενες πέντε λεπτά το ποτό σου αν είχα εγώ βάρδια» θυμάται και συνεχίζει: «Οπότε ήξερα πως δεν κάνει αυτό για μένα. Στόχος μου ήταν να μπω στο πρωτάθλημα, που ήταν και η κανονική μου δουλειά».
Οι εμφανίσεις του δεν πέρασαν απαρατήρητες από τον κόουτς της Στόκπορτ, Σάμι ΜακΙλρόι, υπό τις οδηγίες του οποίου έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο τον Μάρτιο του 2004 σε μια ισοπαλία 2-2 απέναντι στην Χάρτλπουλ. «Τότε ένιωσα για πρώτη φορά επαγγελματίας ποδοσφαιριστής» αναφέρει ο ίδιος.
Η αρχηγική φυσιογνωμία του και ο δυνατός χαρακτήρας του γενικότερα δεν άργησαν να φανούν, κάτι που του έδωσε το πρώτο σημαντικό περιβραχιόνιο της καριέρας του. Έτσι, δεν άργησε να έρθει και η πρώτη κλήση στην εθνική (Μάρτιος 2008).
«Δεν αποτελεί καμία έκπληξη που ο Ας έχει κάνει ό,τι έχει κάνει. Είναι ένα φανταστικό επίτευγμα για κάποιον που έχει αναρριχηθεί στο ποδοσφαιρικό στερέωμα όπως εκείνος. Αποτελεί παράδειγμα για τους νέους ποδοσφαιριστές, οι οποίοι μάλλον δεν παίρνουν τέτοιες ευκαιρίες. Είμαι πραγματικά χαρούμενος γι’ αυτόν. Αν μιλήσετε σε όλους τους προπονητές του, νομίζω ότι θα σας μιλήσουν με τα ίδια θερμά λόγια» σχολιάζει ο Τζον Τόσακ, πρώην προπονητής της Ουαλίας που τον έφερε στην ομάδα, και τον έκανε αρχηγό το 2009.
Ένα χρόνο νωρίτερα, μία ημέρα μετά το ντεμπούτο του με την Ουαλία, ο Ρομπέρτο Μαρτίνεθ τον απέκτησε ως δανεικό για λογαριασμό της Σουόνσι. Με την άνοδο στην Τσάμπιονσιπ, κατακτώντας τον τίτλο στην League One, οι «κύκνοι» αποφάσισαν να τον αποκτήσουν με κανονική μεταγραφή έναντι του… ελάχιστου ποσού (με βάση που έχει φτάσει σήμερα η αξία του) των 400 χιλιάδων λιρών.
Το έτερόν του ήμισυ στην άμυνα ήταν ο Γκάρι Μονκ. Ο μετέπειτα προπονητής του στην ομάδα τονίζει: «Έχουμε εξαιρετική σχέση. Είναι ηγέτης εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Είμαστε φίλοι εκτός δουλειάς, κάτι που βοηθάει, αλλά ξέρει πως όταν δουλεύουμε κάποια πράγματα είναι διαφορετικά για να πετύχουμε τον στόχο μας». Και ο Γουίλιαμς δεν διαφωνεί καθόλου σε αυτό. Έστω κι αν του ξεφεύγουν γέλια…
«Ως αρχηγός πρέπει να δείχνω ότι είναι ο προπονητής. Αλλά μας πήρε λίγο διάστημα να το συνηθίσουμε. Για παράδειγμα έλεγα, Γκάρι... Μονκς…. ε, κόουτς. Δεν ήξερα πώς να τον πω. Αλλά πλέον το λύσαμε».
Κι έτσι έρχεται το σήμερα, με το περιβραχιόνιο στο δικό του χέρι -όχι σε αυτό του ακριβοπληρωμένου Γκάρεθ Μπέιλ της Ρεάλ Μαδρίτης- και τις 50 συμμετοχές… almost checked.
«Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι τα πράγματα θα έπαιρναν αυτήν την τροπή. Τα πρώτα χρόνια στην Στόκπορτ μου θυμίζουν πόσο δύσκολα ήταν. Πήγαινα στο κρεβάτι νωρίς, τα πόδια μου πονούσαν. Ήταν σαν να έκανα κάθε ημέρα καλοκαιρινή προετοιμασία.
Αλλά έχω κάνει ακριβώς ό,τι ήθελα πάντα στην καριέρα μου. Ακόμη και περισσότερα από όσα ήθελα να πετύχω. Το να φτάσω τις 50 συμμετοχές είναι τεράστιο. Υπάρχουν και καλύτεροι παίκτες από μένα που δεν τις έχουν φτάσει ακόμη» δηλώνει για το όμορφο ταξίδι του.
