Όταν βιώνεις την ιστορία μπροστά στα μάτια σου…
Ήρθε η ώρα του Χάρι Κέιν να πάρει το βάπτισμα του πυρός, απόψε με την φανέλα της εθνικής Αγγλίας κάνοντας σε χρόνο ρεκόρ τη διαδρομή από το πουθενά στην κορυφή, μέσα σε μόλις 12 μήνες. Ένας παίκτης που η Τότεναμ σκεφτόταν τέτοια εποχή πέρσι, να τον παραχωρήσει μετά από τέσσερις δανεισμούς και που κάποιο αόρατο χέρι τον κράτησε μέσα στο ρόστερ!
Ήδη στην Αγγλία μαλώνουν για το ποιος διέκρινε πρώτος την πιθανότητα να αναδειχτεί αυτό το μειράκιο ως ο ποδοσφαιριστής της χρονιάς. Ο Τζέιμι Ρέντναπ το έγραψε από τις 8 Φλεβάρη στη Daily Mail αλλά ο Μάρτιν Σάμιουελ, ένας από τους κορυφαίους αρθρογράφους, επιμένει πως το είπε από τις 31Γενάρη. Ο Γκλεν Χοντλ το ανέφερε στην τηλεόραση τη μέρα που η Τότεναμ νίκησε την Άρσεναλ, ο Γκάρι Λίνεκερ λέει πως ήταν μέσα Γενάρη όταν το επισήμανε! Λοιπόν, για να μην μαλώνουν άδικα, τους πρόλαβε όλους ο Αλέξης Σπυρόπουλος! Για του λόγου το αληθές, το πρωτόγραψε στη στήλη του, στην ιστοσελίδα SDNA.GR από τις 3 Ιανουαρίου ακόμη. Τότε κατέθετε ξεκάθαρα και τεκμηριωμένα - όπως πάντα- την άποψη πως ο Κέιν είναι πολύ πιθανό να αναδειχτεί τον ερχόμενο Μάιο ο παίκτης της σεζόν!
Αντιγράφω ένα κομμάτι από εκείνο το άρθρο του Αλέξη για να καταλάβουμε όλοι πως μερικές φορές ακόμη και αυτοί που βιώνουν μπροστά στα μάτια τους την ίδια την ιστορία να εξελίσσεται, αργούν να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της!
Έγραφε, μεταξύ άλλων λοιπόν, πριν τρεις μήνες σχεδόν, ο Αλέξης Σπυρόπουλος για τον Κέιν με τίτλο στο κομμάτι «Ο υποψήφιος Player of the year» στο SDNA.GR :
«Η 2α Ιανουαρίου ήταν η ημέρα που το αγγλικό ποδόσφαιρο επικαλύφθηκε ολοκληρωτικά απ' την απόφαση του σπουδαίου Στίβεν Τζέραρντ, ετών 34. Η 1η Ιανουαρίου, όμως, ήταν η ημέρα που το αγγλικό ποδόσφαιρο είχε ήδη βρει μια τόσο πολύ δυνατή, δίκαιη κι ας είναι εκτός mainstream, υποψηφιότητα για τον Player of the Year. Χάρι Κέιν, ετών 21. Πρωτοχρονιά ανήμερα, και παρακολουθείς live την έκρηξη του ηφαιστείου. Δύο γκολ, μία ασίστ, ένα κερδισμένο πέναλτι. Εναντίον των βουνών, του σιδερένιου παραπετάσματος, της Τσέλσι. Ο παίκτης-όνειρο του οπαδού. Το παιδί της γειτονιάς, η ντόπια ψυχή και καρδιά που τον κάνει διαφορετικό απ' τους πανάκριβους (ξένους, κατά κανόνα) συμπαίκτες, μπροστά απ' τους οποίους κερδίζει αξιοκρατικά τη θέση στην ενδεκάδα. Ένα ζωντανό παραμύθι.
Φυσικά, δεν θα κάνει σε κάθε ματς δύο γκολ, μία ασίστ, ένα (κερδισμένο) πέναλτι. Αλλά, αυτό είναι που ο οπαδός λατρεύει και ταυτίζεται, ξέρουν ότι θα κάνει σε κάθε ματς την ίδια προσπάθεια. Με την ομάδα, για την ομάδα. Ένας καταρράκτης, σε ενέργεια. Το σκίζει, δίχως φόβο αλλά με πάθος, το παιγνίδι. Θα γυρίσει πίσω, ως τη σέντρα. Θα βγει, στο πλάι. Θα πάει να κρυφτεί, στην πλάτη των αμυντικών. Θα πάρει τη μπάλα και θα μπουκάρει κατά μέτωπον. Θα πασάρει ή θα εκτελέσει, και τα δύο με αξιοπρόσεκτη ακρίβεια. Θα δημιουργήσει περί τον εαυτό του τέτοια σκιά, όση για να χωράει από κάτω ακόμη και ένας χαρισματικός μπαλαδόρος σαν τον Ερικσεν.
Τον συγκρίνουν με τον Μπερμπάτοφ. Ότι, για την ακρίβεια, είναι ένας Μπερμπάτοφ δίχως την τεμπελιά του Μπερμπάτοφ. Ο Τζέιμι Ρέντναπ, τις προάλλες, σχολίασε πως είναι ο Αγγλος Τόμας Μίλερ. Ο Μάρτιν Κίοουν, ότι του θυμίζει τον Τέντι Σέρινγκαμ. Εκείνο που βλέπει κανείς, είναι ένα γρήγορο μυαλό. Ένα σπίρτο, αναμμένο. Το μυαλό του 100% σκεπτόμενου ποδοσφαιριστή, που διαβάζει τις εκάστοτε καταστάσεις του παιγνιδιού κι ο νους του τρέχει ένα κλικ μπροστά απ' του σέντερ-μπακ.
Ο τέλειος εφιάλτης, δηλαδή, του σέντερ-μπακ. Ο Κέιν με την Τσέλσι δεν είχε τα δύο γκολ, τη μία ασίστ, το ένα κερδισμένο πέναλτι. Είχε και τη μία κερδισμένη αποβολή που, απλώς, δεν την έδωσε ο διαιτητής. Την αποβολή του Κέιχιλ. Ο Κέιχιλ, αφού ο Κέιν του είχε αλλάξει τον αδόξαστο, τον βρήκε πεσμένο δίπλα στην πλάγια γραμμή κάπου στη σέντρα και του 'χωσε από πίσω μια κλωτσιά στη μέση. Η απόδειξη της απελπισίας, στην οποίαν ο Κέιν τον είχε μανιπουλάρει. Η απόδειξη του τέλειου εφιάλτη»...
