Το ματς που καθορίζει πόσο ψηλά μπαίνει πια ο πήχης
Υπάρχουν βραδιές που σημαδεύουν την εξέλιξη του ποδοσφαίρου κυρίως μέσα από τo Κύπελλο Πρωταθλητριών. Στο ποδόσφαιρο το 7-3 της Ρεάλ Μαδρίτης με την Αϊντραχτ Φρανκφούρτης το 1960 έβαλε τη σφραγίδα του, καθορίζοντας τα πρώτα 15 χρόνια. Το 4-1 της Μίλαν επί του νεανικού και... αυθάδη Αγιαξ το 1969 περισσότερο από αρχή ήταν ένα τέλος εποχής για τη λατινική κυριαρχία.
Του Χρήστου Σωτηρακόπουλου
Το 4-0 του ώριμου πια Αγιαξ το 1973 επί της Μπάγερν πήρε κάποτε τον τίτλο του καλύτερου ματς που παίχτηκε ποτέ στα προημιτελικά της διοργάνωσης, αλλά ήταν παράσταση για ένα ρόλο. Το 3-0 της Λίβερπουλ επί της Γκλάντμπαχ στον ημιτελικό του 1978 ήταν η κορυφαία παράσταση, πιθανώς μαζί με το 4-1 μέσα στη Λισσαβώνα της «κόκκινης στρατιάς» του Μερσεϊσάιντ επί της Μπενφίκα.
Tο 1989 είχαμε τη συγκλονιστική εμφάνιση της Μίλαν του Αρίγκο Σάκι στο 5-0 επί της Ρεάλ Μαδρίτης στον ημιτελικό, ένα ματς, που μαζί με το 4-0 επί της Μπαρτσελόνα του Κρόιφ το 1994 στην Αθήνα, περιείχε όλη την ξεχειλίζουσα ποιότητα των «ροσονέρι». Ο Αγιαξ του Λουίς φαν Χάαλ, με τη νεότερη ομάδα που πήρε ποτέ το τρόπαιο, προσέφερε δύο υψηλότατης ποιότητας ματς: το 5-2 επί της Μπάγερν στα ημιτελικά του 1995 και το 2-0 (με τρία δοκάρια και τρία ακυρωθέντα γκολ από τον Κρουγκ) μέσα στη Μαδρίτη επί της Ρεάλ την επόμενη χρονιά.
Το 5-1 της Μπαρτσελόνα επί της Τσέλσι και το 5-2 της Βαλένθια του Κούπερ επί των Καταλανών σημάδεψαν την αλλαγή του αιώνα, ενώ το 4-3 της Γιουνάινεντ με τη Ρεάλ, η οποία είχε πρωταγωνιστή τον Ρονάλντο με χατ τρικ, ήταν το χαϊλάιτ της δεκαετίας του 2000. Πέρυσι είχαμε το συγκλονιστικό 4-4 της Τσέλσι με τη Λίβερπουλ, το οποίο δεν σε άφηνε να σηκωθείς από τη θέση σου. Δεν αναφέρω το 3-3 της Πόλης, διότι ουσιαστικά εκεί είχαμε ένα εξωπραγματικό εξάλεπτο, που έφερε τα πάνω-κάτω, αλλά όχι μία ολοκληρωμένη ποδοσφαιρική πανδαισία.
Και φτάσαμε στη βραδιά του Λονδίνου. Το 2-2 της Αρσεναλ με την Μπαρτσελόνα, το οποίο σε μια άτυπη λίστα πιστεύω πως θα διεκδικούσε με πολλές πιθανότητες τον τίτλο του ωραιότερου ματς που έχει γίνει ποτέ στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ. Γιατί αυτό που παρακολουθήσαμε στο Βόρειο Λονδίνο άγγιξε την τελειότητα. Σπάνια ένα ματς που περιμένει ανυπόμονα ο κόσμος ανταποκρίνεται στις προσδοκίες.
Ο Βενγκέρ το είχε προαναγγείλει, αλλά επειδή τα αυτιά μας έχουν ακούσει πολλά, κρατάμε μικρό καλάθι. Η Μπαρτσελόνα με την μπάλα στα πόδια είναι η κορυφαία ομάδα που εμφανίστηκε ποτέ από την εποχή του Αγιαξ και της Ολλανδίας του Μίχελς. Κρατάει όση ώρα θέλει την μπάλα. Πριν αρχίσει το ματς κάποιοι είχαν την αγωνία αν θα μπορέσει να την κρατήσει τον ίδιο χρόνο και απέναντι στην ομάδα που επίσης έχει στο DNA της το ίδιο στυλ. Η απάντηση ήρθε εμφατικά στα πρώτα τριάντα λεπτά.
Η Μπάρτσα είχε 72% κατοχή και έκανε ένα μυθικό ματς, που αν δεν υπήρχε κάμερα στο γήπεδο θα αμφισβητούσαν κάποιοι την αφήγηση των αυτοπτών μαρτύρων ως υπερβολική! Η Μπαρτσελόνα μπορούσε να προηγηθεί και με 4-0, αλλά ο Αλμούνια, κάνοντας το παιχνίδι της ζωής του, κράτησε ζωντανή την ομάδα του. Εμοιαζε με πυγμαχικό αγώνα, στον οποίο ο καλύτερος βομβαρδίζει με απανωτά άπερκατ και ντιρέκτ και μοιάζει θέμα χρόνου να τον τελειώσει.
Ο Μοχάμεντ Αλί το έκανε στα περισσότερα παιχνίδια του και όταν άρχιζαν τα νοκ ντάουν έμοιαζε αδύνατο να σταθεί κάποιος απέναντί του. Το κατάφερε μόνο ο Λεόν Σπινκς μία φορά στη Μανίλα, αφού έφαγε το ξύλο της χρονιάς πρώτα, επειδή δεν προσπάθησε να προστατεύσει τον εαυτό του με μία τιμητική ήττα και ρίσκαρε! Επιβραβεύτηκε με μία απρόσμενη νίκη.
Η Αρσεναλ, ακόμα και στο σημείο που πελάγωσε στο πρώτο μέρος, δεν άλλαξε φιλοσοφία. Δεν δοκίμασε να αρχίσει τις κλοτσιές και να χαλάσει το ματς προκειμένου να ανακόψει τον ρυθμό. Δεν έβαλε ο Βενγκέρ ούτε σε μια φάση διπλό μαρκάρισμα στον Μέσι, αλλά επιχείρησε να ισορροπήσει με ποδόσφαιρο στο ποδόσφαιρο. Με ωραία μπάλα στην ωραία μπάλα. Το 0-2 από τα δύο γκολ του Ζλάταν που ήρθαν πανομοιότυπα, αφού ξέφυγε από τον Σονγκ σε μαγικές πάσες του Τσάβι, θα τσάκιζαν κάθε ομάδα.
Ο Βενγκέρ επιχείρησε να επαναφέρει την ομάδα του με τον μόνο τρόπο που ξέρει. Μπάλα κόντρα στην μπάλα. Ο Γουόλκοτ πάνω στον μοναδικό αδύναμο κρίκο αυτής της μηχανής, τον Μάξγουελ, και το 2-2 ήρθε ακριβώς όπως κάποτε ο Σπινκς άντεξε το σφυροκόπημα του Αλί: κοιτώντας τον καλύτερο κατάματα. Κάποιος άλλος προπονητής, που έχει μάθει στην ομάδα του μόνο να «κλέβει» αποτελέσματα, θα είχε αποδεχτεί την ήττα και θα επιχειρούσε να μειώσει τη ζημιά. Αυτό που είδαμε προχθές δεν ήταν απλώς ένα ποδοσφαιρικό ματς. Ηταν μία ανάσα για το ίδιο το σπορ, ένα φιλί της ζωής και μία υπενθύμιση πως παραμένει το ωραιότερο παιχνίδι στον κόσμο, φτάνει να θέλουν και οι δύο να παίξουν.
Μήπως προσέξατε πως δεν είχαμε ούτε ένα τράβηγμα φανέλας σε όλο το ματς; Ούτε ένα αντιαθλητικό φάουλ ή μαρκάρισμα; Αν νομίζετε πως ήταν τυχαίο, πάω πάσο! Ο διαιτητής επίσης βοηθάει σε τέτοιες περιπτώσεις. Ο Μπουζάκα ήταν άψογος, επειδή πρώτο μέλημά του ήταν να αφήσει το παιχνίδι να εξελιχτεί. Σφύριξε ελάχιστα και στο πρώτο μέρος υπήρχαν ολόκληρα δεκάλεπτα που δεν χρειάστηκε να υποδείξει, πλην των αναγκαίων άουτ και πλαγίων, οτιδήποτε!
Το παιχνίδι αυτό καθόρισε πόσο ψηλά μπορεί να μπει ο πήχης για τη δεκαετία που διανύουμε. Θα είναι σημείο αναφοράς και θα είναι πραγματικά δύσκολο να ξεπεραστεί, αλλά σε αυτή την πολυπλουραλιστική εποχή της πληροφορίας αληθινά έμοιαζε αδιανόητο να γίνει ένα ματς που η εικόνα από μόνη της δεν θα μπορούσε να σκιαγραφήσει αυτό που ακριβώς συνέβη: δεν ήταν μόνο ένα ματς, αλλά ολόκληρο κεφάλαιο για την ιστορία του ποδοσφαίρου, αποδεικνύοντας πως η νίκη είναι σημαντική, αλλά όχι σημαντικότερη από τον τρόπο.
