Τη διαφορά στην Αγγλία κάνει η ένταση και οι απαιτήσεις!
Στην πιο απρόβλεπτη (στην εξέλιξή της) σεζόν στην ιστορία της Πρεμιερ Λιγκ ήταν άκρως οξύμωρο το να υπάρχει στο πρόγραμμα παιχνίδι μεταξύ της Τσέλσι και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και καμία από τις δύο να μην διεκδικεί τον τίτλο! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Μην ξεχνάμε πως μιλάμε για τις δύο ομάδες που στις τελευταίες 11 σεζόν τις 9 πήρε στο τέλος το πρωτάθλημα ή η μια ή η άλλη! Μόνο τις δύο χρονιές που η Μάντσεστερ Σίτι κατάφερε να κόψει πρώτη το νήμα, το 2012 και το 2014, ο τίτλος δεν κατέληξε στην προθήκη είτε του Ολντ Τράφορντ είτε του Στάμφορντ Μπριτζ. Για αυτό και μόνο τον λόγο ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο ματς αυτό που έγινε την Κυριακή και τελικά έληξε με 1-1, σε ένα απόγευμα που όλοι κατάλαβαν πως δεν είναι κάτι το περίεργο το πόσο πίσω είναι ως σύνολα αυτές οι δυο ομάδες από τη Λέστερ ή τη Τότεναμ!
Φυσικά μιλάμε για αυτά που έχουμε δει σε αυτούς τους μήνες από τον Αύγουστο μέχρι και τώρα. Εννοείται πως διαχρονικά δεν μπορεί ούτε η ομάδα του Κλάουντιο Ρανιέρι, ούτε εκείνη του Μαουρίτσιο Ποκετίνο να συναγωνιστούν το βάρος της φανέλας και τους τίτλους κυρίως της Γιουνάιτεντ αλλά και της Τσέλσι στην εποχή του Αμπράμοβιτς.
Η δημοκρατικότητα του ποδοσφαίρου όμως είναι τέτοια που επιτρέπει ακόμα και σε μία ομάδα που πριν από 365 ημέρες ήταν στην τελευταία θέση της βαθμολογίας να ελπίζει πως μπορεί να φέρει τα πάντα τούμπα μέσα σε αυτόν τον χρόνο. Και επίσης να δίνει το δικαίωμα στο όνειρο σε μία ομάδα που δεν έχει κατακτήσει τον τίτλο από το 1961 να πιστεύει πως μπορεί να τα καταφέρει και να αφήσει πίσω της πολύ πιο ακριβά ρόστερ! Αν υπάρχει κάτι μαγικό που να βρήκε το αγγλικό ποδόσφαιρο και πάλι τα τελευταία χρόνια είναι αυτή η ικανότητα των μικρών ομάδων να κοιτάνε στα μάτια τις μεγαλύτερες. Αυτό που συμβαίνει στη Γηραιά Αλβιόνα δεν είναι εύκολο να γίνει στην Ιταλία ούτε στην Ισπανία, ενώ είναι αδιανόητο να συμβεί στη Γερμανία.
Πάρτε για παράδειγμα τη Γιουβέντους και το άσχημο ξεκίνημα που έκανε στο καμπιονάτο. Ακριβώς ίδιο ήταν και της Τσέλσι στην Αγγλία. Ενώ όμως η Γιουβέντους μπόρεσε και νίκησε 14 παιχνίδια σερί φτάνοντας μία ανάσα από την κορυφή, η Τσέλσι παλεύει να βρεθεί έστω στην πρώτη δεκάδα του πρωταθλήματος. Αυτό σημαίνει βάθος σε ενα πρωτάθλημα και αυτό σημαίνει πραγματική δυσκολία!
Στη Γερμανία γίνεται κουβέντα για την ισοπαλία της Μπάγερν στο Λεβερκούζεν δηλαδή στην έδρα της ομάδας που είναι τέταρτη στη βαθμολογία! Και στην Ισπανία η Μπαρτσελονα η Ρεαλ και η Ατλετικο κερδίζουν σχεδόν πάντα και αν τυχόν φέρουν κάπου ισοπαλία θεωρείται έκπληξη!
Το πόσο δύσκολο είναι ακόμα το αγγλικό πρωτάθλημα το καταλαβαίνει κανείς και από κάτι άλλο: πόσο δύσκολη βρίσκει την προσαρμογή του στο ρυθμό της Πρεμιερ Λιγκ ένας παίκτης που πρωταγωνιστεί σε άλλο πρωτάθλημα! Μερικά κλασσικά παραδείγματα είναι το πόσο δυσκολεύεται ο Οταμέντι που ήταν οι πρώτος αμυντικός πέρσι στη Πριμέρα Ντιβιζιον να προσαρμοστεί στη Σιτι, στο πόσο αργός φαίνεται ο Σβαϊνστάινγκερ στη Γιουναιτεντ με τον ίδιο ρυθμό που ξεχώριζε στη Μπάγερν και στο πόσο αγνώριστος είναι ο Πέδρο που έκανε διαφορά στα ματς της Μπαρτσελόνα αλλά τώρα δεν μπορεί να κάνει ένα καλό ματς με την Τσελσι!
Η ένταση και οι απαιτήσεις της Πρεμιερ Λιγκ ειναι τέτοιες που αναγκάζουν και τους πιο ποιοτικούς παίκτες να δίνουν πολύ παραπάνω στο γήπεδο από αυτά που τους αρκούν στην Ιταλία ή τη Γερμανία για να διακριθούν! Και αυτό κάνει αυτό το πρωτάθλημα το πιο δύσκολο στον πλανήτη και δεν σε κουράζει να το παρακολουθείς αφού το ποιος θα νικήσει είναι σταυρόλεξο!
