Η εικόνα ενός σύγχρονου ήρωα...
Πέρασαν τέσσερα χρόνια. Πολλά από τα πράγματα που είχε αφήσει τότε, πίσω του, έχουν αλλάξει. Εκείνος όμως, επέστρεψε. Ο Στίλιαν Πετρόφ, έκανε ένα... μεγάλο διάλειμμα από το ποδόσφαιρο, επανήλθε, έπαιξε σε φιλικό της Άστον Βίλα κι έβαλε σε σκέψεις όσους πιστεύουν πως τα προβλήματά τους είναι απροσπέλαστα...
Όταν αναρωτηθεί κανείς αν υπάρχουν ήρωες εν έτει 2016, στους ρυθμούς της σύγχρονης ζωής, τότε θα πρέπει να σκεφτεί ανθρώπους όπως ο Βούλγαρος άσος των «χωριατών».
Και ορθά μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι όπως εκείνος, υπάρχουν άλλοι τόσοι που έχουν δώσει τη μάχη τους με την αρρώστια, πολλά παιδιά που έχουν υποφέρει από αυτή και ασφαλώς να έχουν υπάρξει πηγές δύναμης για τον καθένα, όμως πλέον, ο Πετρόφ μπαίνει σε μια λίστα από τους ανθρώπους που μπορούν ν' αποτελέσουν αφορμή γι' ακόμα μεγαλύτερη μάχη.
Το ποδόσφαιρο αποδεικνύει ξανά πως είναι κάτι παραπάνω από ένα άθλημα...
Το παράδειγμα της Λέστερ που επέτρεψε στον κόσμο να ονειρεύεται, το σθένος και το πάθος των Ισλανδών στο Euro που έδειξε πως όταν στηρίζεσαι δυνατά στα πόδια σου μπορείς να πετύχεις κάτι καλό αλλά και το παράδειγμα του Βούλγαρου της Άστον Βίλα, συνεχίζουν να δίνουν ιστορίες γεμάτες μαθήματα...
Ο Πετρόφ, το 2012, ενημερώθηκε ότι πάσχει από λευχαιμία. Αναγκάστηκε ν' αποσυρθεί από την ενεργό δράση, τον Μάρτιο εκείνου του έτους για να δώσει τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του. Μια μάχη στην οποία είχε μαζί του, τόσο τον σύλλογο του Μπέρμιγχαμ, όσο και τη Σέλτικ, με τους οπαδούς των δύο ομάδων να τον τιμούν και να τον σκέφτονται συνεχώς, δείχνοντάς του πως πίστευαν σ' εκείνον κι έπρεπε κι αυτός να πιστέψει στον εαυτό του.
«Όταν ξεκίνησα τη θεραπεία, πίστευα ότι είχα μπροστά μου απλά έξι δύσκολους μήνες κι έπειτα θα μπορούσα να επιστρέψω για να παίξω επαγγελματικά ποδόσφαιρο. Η σύζυγός μου, δεν με πίστευε. Έκανα έξι μήνες θεραπεία κι όλα πήγαιναν καλά. Όμως, η χημειοθεραπεία έρχεται και σε ταλαιπωρεί αλύπητα.
Ο γιατρός που με φρόντιζε, τότε, μου είπε πως θα έρχονταν άλλοι έξι – εφτά μήνες πολύ πιο δύσκολοι από τους πρώτους που είχα περάσει... Κι εγώ επέμενα να τον ρωτάω πότε θα μπορούσα να παίξω μπάλα. Μου απαντούσε ότι θα έπρεπε να σκεφτώ πλέον την οριστική απόσυρση γιατί δεν θα μπορούσα...» εκμυστηρεύτηκε ο Στίλιαν Πετρόφ κι αυτό δείχνει από πόσα στάδια περνάει η ψυχολογία του ανθρώπου που παλεύει απέναντι στην αρρώστια αλλά έχει κάτι να πιστεύει και να περιμένει για να παραμείνει δυνατός, έχοντας γύρω του τα σωστά άτομα να τον κρατούν «όρθιο» και τον ίδιο ν' αρνείται πεισματικά να παρατήσει την ελπίδα, την οποία ουδείς μπορεί να στερήσει από κάποιον, σε οποιοδήποτε κομμάτι της ζωής.
Όλα τα άσχημα είχαν ξεκινήσει από έναν πυρετό, έπειτα από ήττα (3-0) από την Άρσεναλ, τον Μάρτιο του 2012. Λίγες μέρες αργότερα ενημερώθηκε για τη λευχαιμία, έπειτα από 218 συμμετοχές με τη φανέλα της Βίλα και περισσότερες από 500 εμφανίσεις στο αγγλικό ποδόσφαιρο.
Τέσσερις μήνες αργότερα ανακοίνωσε πως σταματάει το ποδόσφαιρο βάζοντας την υγεία του πάνω απ' όλα και μένει δακρυσμένος να παρακολουθεί την τρομερή στήριξη των οπαδών των «χωριατών» αλλά και να λαμβάνει συνεχώς μηνύματα συμπαράστασης και ενθάρρυνσης από αυτούς της Σέλτικ, τη φανέλα της οποίας έχει επίσης τιμήσει στο παρελθόν.
Έχοντας αντιληφθεί πολύ καλά τι σημαίνει να παλεύεις δίχως να ξέρεις που θα βγάλει, σε κάτι που αφορά την ίδια τη ζωή κι όχι απλά μια διοργάνωση, ένα πρωτάθλημα, ένα τουρνουά, ο Στίλιαν Πετρόφ αποφάσισε να ιδρύσει κι έναν οργανισμό για να βοηθάει όσους πάσχουν από λευχαιμία.
Τη σεζόν 2014-2015 αγωνίστηκε με την ερασιτεχνική Wychall Wanderers, βοηθώντας τη να κατακτήσει το πρωτάθλημα του Central Warwickshire.
Πλέον, βρίσκεται στην Άστον Βίλα δίχως να έχει υπογράψει συμβόλαιο. Ουδείς γνωρίζει αν θα γίνει κάτι τέτοιο, όμως η ομάδα του Μπέργμιγχαμ στεκόταν συνεχώς στο πλευρό του. Κι αυτή ήταν τεράστια υπόθεση για τον Βούλγαρο, σε αντίθεση με τη συμπεριφορά που έτυχε ο Γιόνας Γκουτιέρεζ από τη Νιούκαστλ, όταν εκείνος είχε διαγνωστεί με καρκίνο των όρχεων και κλήθηκε να πολεμήσει ολομόναχος, με τις «καρακάξες» να μη δείχνουν το παραμικρό ενδιαφέρον για εκείνον...
Η φυσική του κατάσταση δεν είναι όπως παλιά. Λογικό. Όσο κι αν η μπάλα δεν ξεχνιέται, ο οργανισμός του δεν είναι σίγουρο ότι θα του επιτρέψει να παίξει επαγγελματικά σε επίπεδο Τσάμπιονσιπ και να μπορέσει να βοηθήσει ουσιαστικά την Άστον Βίλα στην προσπάθεια επαναφοράς στην Πρέμιερ Λιγκ.
Θα κάνει ένα βήμα κάθε φορά. Θα πιεστεί γιατί το θέλει. Θα ξεχνάει κάθε φορά που πατάει χορτάρι. Κι όταν έρθει κάποια στιγμή που ίσως σκεφτεί ότι δεν μπορεί, τότε θα θυμηθεί όλα εκείνα που εξ αρχής τον έκαναν να παλέψει. Και θα συνεχίσει... Γιατί οι μοναδικές μάχες που χάθηκαν, είναι εκείνες που δεν δόθηκαν ποτέ...
Το ημερολόγιο έγραφε 9 Ιουλίου του 2016. Έπαιξε 45 λεπτά στο φιλικό προετοιμασίας με την GAK 1902, στη νίκη (8-0) των «χωριατών». Οι μνήμες ξύπνησαν. Είναι ξανά δυνατός!
