Το ποδόσφαιρο που μας αξίζει
11.11.2010 | 15.35
Πριν από αρκετά χρόνια, που ταξίδευα συνεχώς, ένας αρχισυντάκτης μου που γνώριζε την τρέλα μου με τη Γιουνάιτεντ και την Μπάρτσα μού είπε: «Μπορείς να πας στο "Ολντ Τράφορντ" ως φίλαθλος και όχι σαν οπαδός; Σαν κάποιος που πάει πρώτη φορά εκεί και βλέπει τη διαφορά στο ποδόσφαιρο που έχουν εκείνοι με εκείνο που έχουμε εμείς;
Του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου
Πηγή:Sportday
Αυτό που θέλω είναι η ατμόσφαιρα σε ένα μικρό κείμενο». Του υποσχέθηκα ότι θα το κάνω. Σχεδόν οκτώ χρόνια πριν είχε γραφεί το κείμενο που ακολουθεί: «Βράδυ Τρίτης, στις 23 Οκτωβρίου, με λίγη παγωνιά. Το ρολόι έδειχνε την ώρα έναρξης της παράστασης, 7:45. Παρ' όλα αυτά, το "Θέατρο των Ονείρων" δεν είχε γεμίσει. Τα άδεια καθίσματα ήταν 430, πράγμα που μαρτυρούσε ότι μόλις 66.570 θεατές θα απολάμβαναν την παράσταση εκείνης της βραδιάς. Δύο ώρες αργότερα, ένας από τους ταξιθέτες θα περιέγραφε ό,τι είχε προηγηθεί στον Ελληνα θεατή ως αγχωτική διασκέδαση (stressful entertainment). Τρεις χιλιάδες θεατές που είχαν έρθει από την Ελλάδα γι' αυτήν ακριβώς την παράσταση δεν θα συναντούσαν την κάθαρση. Η κάθαρση, όμως, δεν είναι αυτοσκοπός για τις παραστάσεις αυτού του θεάτρου.
Για όσους δεν έχουν μυηθεί στα μυστικά της μπάλας, ίσως αποτελεί ιεροσυλία ένα γήπεδο να ονομάζεται "Θέατρο των Ονείρων". Οταν όμως πρόκειται για το "Old Trafford", την έδρα της εμπορικότερης, πλουσιότερης και μίας από τις πλέον ιστορικές ποδοσφαιρικές ομάδες του κόσμου, της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Δραματικά. Ανθρωποι κάθε ηλικίας ΚΑΙ φύλου αρχίζουν να φθάνουν στο γήπεδο δύο ώρες πριν από την έναρξη του αγώνα. Οι πιτσιρικάδες στους ώμους του πατέρα ή κρατώντας το χέρι της μητέρας τους, βιάζονται περισσότερο από τους γονείς τους. Φορούν φανέλες του Μπέκαμ, του Βερόν και του Φαν Νιστελρόι. Των αστέρων. Η μυρωδιά από το κρεμμύδι και τα μπιφτέκια που ξεπηδά από τις αυτοσχέδιες μικρές καντίνες γύρω από το γήπεδο πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα. Αναρωτιέσαι από πού έρχονται όλες αυτές οι σιωπηλές σκιές, που παίρνουν σχήμα ανθρώπων όσο πλησιάζουν το γήπεδο, όπου το φως είναι περισσότερο. Σε ένα απο τα πάρκινγκ, πούλμαν από τις γύρω περιοχές αδειάζουν από τα σωθικά τους ανθρώπους που μιλούν αγγλικά τόσο βαριά όσο τα σύννεφα στον βρετανικό ουρανό.
Στο Megastore, την μπουτίκ της ομάδας, η κατάσταση θυμίζει ελληνικό σούπερ μάρκετ μετά την απειλή κήρυξης πολέμου. Η ομάδα-εταιρεία με περισσότερους από 50 εκατομμύρια φίλους έξω από το νησί φέτος παρουσίασε αύξηση κερδών κατά 30% σε σχέση με πέρυσι. Η αξία των μετοχών της ξεπερνά τα 560 δισ. δρχ. Ετσι, είναι λογικό οι μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου, από εκείνες που σχεδιάζουν την εμπορική τους πολιτική με βάση τα σπορ και το ποδόσφαιρο ιδίως, να ξοδεύουν δισεκατομμύρια, για να μπορούν να ταξιδέψουν μέσα από τις φανέλες της Γιουνάιτεντ σ' εκατομμύρια σπίτια σε όλο τον πλανήτη, με τη βοήθεια της τηλεόρασης.
Η Γιουνάιτεντ γίνεται η ασημένια σφαίρα στο περίστροφο της εμπορικής πολιτικής τους. Και το ποδόσφαιρο, Show Business. Στην πιο πετυχημένη του εκδοχή, όπως αυτή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, εξαιρετικό σόου και αποδοτικότατη επιχείρηση. 9:45. Η παράσταση στο "Θέατρο των Ονείρων" έχει τελειώσει. Εξω από τη θύρα εισόδου των παικτών, 12 άνθρωποι καθισμένοι στα καροτσάκια τους περιμένουν. Σε λίγο, οι δώδεκα φανέλες των παικτών που αγωνίστηκαν θα βρίσκονται στα γόνατά τους. Και οι παίκτες πηγαίνοντας να πάρουν τα αυτοκίνητά τους θα σταματήσουν αμέτρητες φορές για να υπογράψουν, αδιαμαρτύρητα και με χαμόγελο, αυτόγραφα. Σε πιτσιρικάδες, κυρίως, που τους αντιγράφουν κλοτσώντας μία μπάλα στις γειτονιές. Τα φώτα, πλέον, έχουν σβήσει. Το "Θέατρο των Ονείρων" είναι άδειο και σκοτεινό. Τίποτε δεν συγκρίνεται με αυτή τη μοναξιά. Που θα γίνει κομμάτια στην ερχόμενη παράσταση. Το Σάββατο. Αν ποτέ μπορέσετε, να είστε εκεί».
