Ο Δομάζος ήταν γεννημένος ηγέτης και για τέτοιους ανθρώπους, ο χρόνος θα έπρεπε να σταματάει να «τρέχει»!
Αν κάποιος ρωτούσε ποιος από τους ποδοσφαιριστές θρύλους που γνώρισα από παιδί παρακολουθώντας ποδόσφαιρο, θα έφευγε τελευταίος από τούτο τον μάταιο κόσμο θα έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη το όνομα του Μίμη Δομάζου. Ο αείμνηστος Αλκέτας Παναγούλιας εκείνο το μουντό απόγευμα του Νοεμβρίου του 1980, που του είχε δώσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού στην τελευταία εμφάνιση του «στρατηγού» με την Εθνική ομάδα σε ένα φιλικό με την Αυστραλία, είχε πει συγκινημένος: «Σε περιπτώσεις σαν του Μίμη, ο χρόνος θα έπρεπε να σταματάει να τρέχει!». Αυτό που πάνω απ' όλα νομίζω όλοι μας, έχουμε στο μυαλό μας συνδυασμένο με τον Δομάζο, είναι εκείνο το απαράμιλλο πάθος που έβγαζε μέσα στο γήπεδο για τη νίκη. Υπάρχουν σπουδαίοι παίκτες, αλλά υπάρχουν και εκείνοι οι γεννημένοι αρχηγοί, που ακόμα κι όταν όλα είναι γύρω τους χαμένα, συνεχίζουν να προσπαθούν! Αυτό έκανε και στην τελευταία του «μάχη» σε αυτήν τη ζωή... παλεύοντας, ακόμα και όταν όλα είχαν χαθεί! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
