Τη διαφορά κάνει η νοοτροπία και όχι η ποιότητα
Στο εξαιρετικό χθεσινό κείμενο του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου σχετικά με τους ξένους στο αγγλικό ποδόσφαιρο παρατήρησα κάτι εντυπωσιακό. Την τελευταία φορά που υπήρξαν έντεκα Αγγλοι στη σύνθεση μιας ομάδας της Πρέμιερ Λιγκ ήταν το 1999, όταν η Αστον Βίλα έχασε από την Κόβεντρι.
Το αγγλικό ποδόσφαιρο είναι αλήθεια πως έχασε την ταυτότητά του με την είσοδο τόσο πολλών ξένων προπονητών και παικτών, αλλά περιέργως δεν έχασε τα βασικά χαρακτηριστικά του, την ταχύτητα και τον ρυθμό. Και σε αυτό ρόλο παίζει κυρίως η εξέδρα. Η νοοτροπία του never say die έχει μεταλαμπαδευτεί από τον πυρήνα των οπαδών στις ομάδες, αν και πια καμία από αυτές δεν έχει έντονο βρετανικό στοιχείο.
Ούτε η Αρσεναλ, ούτε η Τσέλσι, ούτε η Λίβερπουλ, ούτε η Μάντσεστερ Σίτι. Με ξένους προπονητές, με ελάχιστους Αγγλους στη σύνθεση, αλλά με τη λογική και τη σκέψη να είναι τέτοιες που τις καθιστούν πιο αγγλικές από ποτέ! Μόνο η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κρατά πολλά βρετανικά πρωτογενή στοιχεία με Σκωτσέζο τεχνικό και αρκετούς Αγγλους, Σκωτσέζους, Ιρλανδούς και Ουαλούς στο ρόστερ και μην ξεχνάμε πως αυτή κυρίως πρεσβεύει τη λογική πως κανένα ματς δεν τελειώνει αν δεν σφυρίξει ο διαιτητής, όπως φάνηκε στο πρόσφατο 3-2 επί της Μπλάκπουλ, όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ με 2-0. «Γεμάτη» αγγλική νοοτροπία είναι και η Τότεναμ του Χάρι Ρέντναπ, που μέσα σε δύο χρόνια μεταμορφώθηκε και είναι απολαυστική να τη βλέπεις.
Στην Αγγλία και να θέλει ο προπονητής να συγκρατήσει την ομάδα του, αυτό είναι αδύνατον αν η εξέδρα αποφασίσει να σαλπίσει επίθεση. Η Τσέλσι του Βιάλι και η Τσέλσι του Μουρίνιο, οι επιτομές του προσεκτικού έως ανιαρού ποδοσφαίρου, έκαναν το 2000 και το 2005 την Μπαρτσελόνα να ψάχνεται στο «Στάμφορντ Μπριτζ» με ένα 3-0 στα πρώτα τριάντα λεπτά κατά έναν όμοια σατανικό τρόπο, σε σημείο που νόμιζες πως ήταν ο κόσμος που χειριζόταν τα κουμπιά και έβαζε την ομάδα να παίζει σε fast forward!
Αυτό κάνει και το αγγλικό πρωτάθλημα τόσο καλό. Οχι η ποιότητα, αλλά η νοοτροπία πως πηγαίνω να παίξω οπουδήποτε για τη νίκη. Αν το δούμε βέβαια λίγο κυνικά, όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια όποιοι θέλουν τη νίκη στα τελευταία ματς για να σωθούν την παίρνουν, αλλά στην κορυφή κανείς δεν χαρίζει τίποτε και σε κανέναν.
Εκείνο που είναι, πάντως, μεγάλο στοίχημα για όλες τις ομάδες είναι να βγάλουν δικούς τους παίκτες και κυρίως Βρετανούς. Πριν από λίγες μέρες έγραψα στο England 365.gr για τα νέα φιντάνια που ξεπετάγονται και που οι ομάδες πλέον τα προσέχουν, όπως φάνηκε και από τον Τζος ΜακΙχραν (φωτό), τον πιτσιρικά με το γλυκό αριστερό πόδι που θυμίζει Λίαμ Μπρέιντι και που η Τσέλσι τον χρησιμοποίησε κιόλας στο Τσάμπιονς Λιγκ. Γεννημένος το 1993, δεν είχε έρθει σε αυτόν τον κόσμο την πρώτη χρονιά της μετονομασίας του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και ήταν ό,τι πιο φρέσκο είδαμε από αγγλική ομάδα την τρέχουσα σεζόν. Ηδη με συμμετοχή (λίγο ή πολύ ελάχιστη σημασία έχει) σε 13 ματς με τους πρωταθλητές, αποτελεί απτό παράδειγμα του πόσο καλά λειτουργούν οι ακαδημίες των «μπλε», ώστε να στελεχωθεί η πρώτη ομάδα με πολλά παιδιά, κάτι που αποτελεί όνειρο του Αμπράμοβιτς. Εκεί υπάρχει ακόμα ένα ταλέντο, ο Ναθάνιελ Τσαλόμπα, γεννημένος στη Σιέρα Λεόνε, με αγωνιστικές ομοιότητες με τον Εσιέν στο παιχνίδι του.
Ο Τζακ Γουίλσιρ στην Αρσεναλ, αν και περίπου ίδιας ηλικίας με τον ΜακΙχραν (γεννημένος την Πρωτοχρονιά του '92), δεν λογίζεται πια ταλέντο, αλλά ένας έτοιμος παίκτης, έχοντας την ευτυχία να δουλεύει με τον Αρσέν Βενγκέρ καθημερινά. Ηδη ο Καπέλο τον υπολογίζει για βασικό αμυντικό χαφ στην εθνική! Οι Αγγλοι, αφού είδαν για πάρα πολλά χρόνια τις ομάδες τους να γεμίζουν ξένους, σιγά σιγά απολαμβάνουν τους καρπούς των επενδύσεων στις ακαδημίες. Με την εθνική τους ομάδα πρωταθλήτρια Νέων στην Ευρώπη πριν από λίγους μήνες, βλέπουν μία ολόκληρη ταλαντούχα φουρνιά έτοιμη να διεκδικήσει τη δική της συμμετοχή στο όνειρο. Και καλύτερη συγκυρία από την οικονομική κρίση και τις δυσκολίες των συλλόγων να ξοδεύουν υπέρογκα ποσά δεν θα βρουν. Αν και δεν λείπουν οι εξαιρέσεις, αφού ο Αλεξ Τσάμπερλεν, ακόμα ένας που ξεπετάγεται από τις ακαδημίες της Σαουθάμπτον μετά τον Γουόλκοτ και τον Μπέιλ, θα φέρει και αυτός πολλά λεφτά στην ομάδα του, αν και δεν έχει δικαίωμα να βγάλει άδεια οδήγησης! Στα 17 του χρόνια ο γιος του παλιού διεθνούς άσου της Στόουκ Μαρκ Τσάμπερλεν κοστολογείται ήδη 10 εκατομμύρια, με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την Τσέλσι, τη Λίβερπουλ και την Αρσεναλ να τον θέλουν, παρ' ότι έχει αγωνιστεί σε μόλις 20 ματς στην πρώτη ομάδα.
Ο ερχομός του Νταλγκλίς στη Λίβερπουλ δίνει ελπίδες πως τα δύο μεγαλύτερα ταλέντα που έβγαλε το Μέλγουντ από την εποχή του Τζέραρντ και του Οουεν δεν θα πάνε (όπως πολλά στην εποχή Μπενίτεθ) χαμένα. Ο Κόνορ Κόουντι, αρχηγός της Αγγλίας στον θρίαμβο του καλοκαιριού στους Νέους, στα 17 του χρόνια έχει όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους χαρισματικούς χαφ, ενώ ο Ραχίμ Στέρλινγκ, μεσοεπιθετικός με φοβερή ταχύτητα, αποκτήθηκε από τη Λίβερπουλ στα 15 του από την ΚΠΡ και η εξέλιξή του είναι αλματώδης.
Ενας άλλος σέντερ φορ είναι ο θηριώδης (αν και μόλις 17 ετών) Κόνορ Γουίκαμ της Ιπσουιτς, που έχει αγωνιστεί πάνω από 40 φορές στην πρώτη ομάδα και μπορεί να κρατήσει μπάλα αλλά και να σκοράρει, ενώ η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ διαθέτει τον Ράβελ Μόρισον, έναν πολύ ικανό χαφ, αλλά προβληματικό στη συμπεριφορά, κάτι που απασχολεί τον παλιό άσο των «κόκκινων διαβόλων» Μπράιαν ΜακΚλερ, που είναι επικεφαλής των ακαδημιών.
Στην Εβερτον ένας 17χρονος, ο Ερικ Ντάιερ, ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα και είναι μισός Αγγλος και μισός Πορτογάλος. Προέρχεται από τις ακαδημίες της Σπόρτινγκ Λισσαβώνας, από εκεί που ξεπετάχτηκαν ο Φίγκο και ο Ρονάλντο. Οσο για το μεγαλύτερο ταλέντο, όλοι λένε πως είναι ο 16χρονος σέντερ φορ της Νιούκαστλ Ανταμ Κάμπελ, που ξεπετάχτηκε από το NIKE Premier Cup, κερδίζοντας τον τίτλο του MVP πέρυσι, όπως στο παρελθόν έκαναν στην ίδια διοργάνωση ο Κάρλος Τέβες, ο Φερνάντο Τόρες και ο Αντρές Ινιέστα.
Θα έρθει και πάλι η μέρα που θα παίξουν έντεκα Αγγλοι στην ίδια ενδεκάδα; Απίθανο. Αλλά η δουλειά και η επένδυση στις ακαδημίες τουλάχιστον φαίνεται πως αποδίδουν καρπούς.
