Κακά, ο τελευταίος «ευφυής»

Μίλησε περισσότερο για την Αγγλία θέλω να πω ενώ τα τελευταία 5 χρονια είμαστε μάρτυρες ενός ποδοσφαίρου ισπανικού κυρίως και συγεκριμένα της Μπαρσελόνα το οποίο οι πραγματικοί οπαδοί του αθλήματος δεν ειναι ενθουσιασμένοι. ΜΑΛΛΟΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΙ ΘΑ ΕΛΕΓΑ.Ο τρόπος ο οποίος η οργάνωση του αθλήματος ,ο τύπος αρα και η κοινή γνώμη εκ των υστέρων πλασάρουν αυτό το δίχως εμπνεύσεις ρηχό και ανιαρό σύστημα της ισπανικής ομάδας ειλικρινά με έχει κάνει να έχω χάσει κάθε ελπίδα να παρακολουθήσω.

Μεγάλωσα με ομάδες όπως ο Άγιαξ, ο οποίος για μένα ήταν ο αιώνιος αντίπαλος, είχε το χαρακτηριστικό ότι θα σε υπνωτίσει με τις πάσες του όντως ψάχνοντας την κατάλληλη τρύπα σε αδιαπέραστες άμυνες όπως στο τελικό του 1995 στο Ερνστ Χαπέλ εναντίον της Μίλαν ,τις καλύτερης ομάδας που εγώ προσωπικά έχω ζήσει τα 30 χρόνια ζωής μου. Μια Μίλαν από την άλλη μεριά που ειλικρινά από το 1985 και μετά ήταν κάτι το παρανοϊκό για μένα. Το ποδόσφαιρο δεν είναι ούτε μόνο σκάκι , ούτε μόνο φαντασία, είναι ο κατάλληλος συνδυασμός όλων των παραμέτρων σε σημείο που ο θεατής να απορεί. Αυτό τελειοποιήθηκε και δεν θα ξεπεραστεί ΠΟΤΕ στις 18 Μαιου του 1994 στο ολυμπιακό στάδιο τις Αθήνας.

Η Γιουβέντους του ουέφα του 90 του Ντίνο Τζοφφ και μετά του μεγαλύτερου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών του Ρομπέρτο Μπάτζο κατέκτησε τρόπαια αλλά και έχασε. Το ποδόσφαιρο της δεν ήταν το τέλειο αλλά βλέποντας φιγούρες στον αγωνιστικό χώρο όπως ο Μπάτζο και ο Ντελ Πιέρο ήταν κάτι για μένα τότε βιονικό.

Όταν ήμουνα μικρός έκανα μια παρομοίωση που είμαι σίγουρος ότι ο κ.Σωτηρακόπουλος θα την σχολιάσει. Επειδή είμαι και λάτρης του σινεμά χαρακτήριζα το αγγλικό ποδόσφαιρο σαν μια περιπέτεια. Στις περιπέτειες τα βλέπεις όλα ανατινάξεις, κυνηγητά, είσαι συνεχώς στη τσίτα. Έτσι οπως γίνεται και στην Αγγλία πάνω κάτω η μπάλα σουτ αποκρούσεις τα πάντα. Το ενδιαφέρον όμως χάνεται μετά από ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Το ιταλικό ποδόσφαιρο από την άλλη είναι σαν μια δραματική ταινία. Σαν τον Νονό. Βλέπεις συνεχώς πλάνα που στο σύνολο τους θα χτίσουν τον επίλογο της ταινίας. Αυτή η κάθετη πάσα η αυτό το σουτ εκτός περιοχής είναι χαρακτηριστικό του χτυπήματος της οικογένειας Κορλεόνε στο φινάλε του πρώτου μέρους της τριλογίας.

Εκείνη την περίοδο που πρωτοάρχισα να βλέπω ποδόσφαιρο αλλά και αργότερα με μεγάλους τελικούς της Ρεάλ, της Μπάγερν, της Πόρτο πιο πρόσφατα ήταν πραγματικές απολαύσεις. Η τελευταία για μένα ποδοσφαιρική απόλαυση ήταν ο κύριος Κακά στο Μάντσεστερ και στη Τουρκία εναντίον της Λίβεπουλ. Η πάσα του στον Κρέσπο για το 3-1 ... πραγματικά κάτι ανεπανάληπτο. Η προσπάθεια του στο Μάντσεστερ το 1997 πραγματικές στιγμές ποδοσφαιρικής ευφυίας.

Σήμερα δεν υπάρχει κάτι να παρακολουθήσεις. Προσωπικά παρακολουθώ πάρα πολλούς παίχτες αλλά τυχαίνει να μην αρέσκονται σε μεγάλα σάιτ, ή εφημερίδες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό μερικές φορές. Ρομαντικούς παίχτες που παίζουν καθαρά για τις φανέλες τους όπως είναι ο ζανέττι, ο κιελλίνι, ο κουαλιαρέλλα, ο ντι νατάλε, ο ρικέλμε πριν από λίγο καιρό αλλά και ακόμα παίχτες που αλλάξανε ή θα αλλάξουν ομάδα όπως ο λούτσο, ο μάτι φερνάνδεζ, ο χαλκ. Θα έλεγα το ιδιο για τον κύριο Βίγια αλλά ήταν τελικά άλλο ένα παράδειγμα του σημερινού ποδοσφαιρικού χρηματιστηρίου...

Η Μπαρσελόνα δεν θα έπρεπε να ήταν σε κανένα από τους 3 τελευταίους τελικούς. Εναντίον της Μίλαν το 05 της ακυρώσανε γκολ πρόκρισης στο 85 λεπτό. Εναντίον της Τσέλσι μετά κάνανε τα κλειστά μάτια σε 3 πέναλτι και μία κόκκινη κάρτα και τώρα με τη Ρεάλ πάλι το ίδιο .Το κακό είναι ότι αυτό είναι καθρέπτης σε όλα τα μικρότερα πρωταθλήματα όπως φυσικά και στο ελληνικό. Απλά για άλλους λόγους εξωαγωνιστικούς πρέπει μία ομάδα να ευνοείται. Τα συμφέροντα δεν υπήρχαν σε τόσο κραυγαλέο βαθμό τις προηγούμενες δεκαετίες.

Βρίσκομαι στις Ηνωμένες πολιτείες το τελευταίο χρόνο και ευτυχώς το ποδόσφαιρο το παρακολουθώ πλέον από μεγάλη απόσταση.

Γιάννης.

(Στείλτε μας και εσείς τη δική σας άποψη ή οποιαδήποτε ερώτηση ή σχόλιο στο info@england365.gr)