Ενα Κύπελλο που κρατά αναλλοίωτη τη μαγεία και τον μυστικισμό του!
Ήταν Απρίλης του 1970. Έβρεχε καταρρακτωδώς και τίποταδεν θύμιζε πως είχε μπει η άνοιξη.Στην Ελλάδα οι κεραίες τηλεόρασης που υπήρχαν στα σπίτια ήταν πιο λίγες κι από τα αυτοκίνητα! Μόλις τεσσάρων ετών κορασίδα η ελληνική TV, έκανε τα πρώτα της βήματα. Μαζί με αυτό το παράθυρο στον κόσμο η χώρα ανακάλυπτε μαγικά πράγματα.
Στη δεκαετία του '80, δουλεύοντας πια, άλλους τελικούς είδα στην τηλεόραση, όπως το επικό 3-2 της Τότεναμ επί της Μάντσεστερ Σίτι το 1981, με το σλάλομ του Ρίκι Βίγια, άλλους στο «Γουέμπλεϊ», όπως τη νίκη της Λίβερπουλ με την Έβερτον 3-2 το '89, αλλά και την αναπάντεχη επιτυχία της Γουίμπλεντον με τη Λίβερπουλ που προσφερόταν φαβορί στο 1,10, η μικρότερη απόδοση ποτέ στην ιστορία των τελικών του F.A. Cup. Περιέγραψα επίσης τοντελικό για την ΕΡΤ το 1990, το 1-0 τηςΓιουνάιτεντ με την Κρίσταλ Πάλας (ύστερα από το εκπληκτικό 3-3 στο πρώτο ματς), που ήταν ο πρώτος από τους τίτλους του σερ Αλεξ με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Το 1985 ήμουν στο στούντιο της ΕΡΤ παρουσιάζοντας την ειδική εκπομπή πριν από το 1-0 της Γιουνάιτεντ κόντρα στην Έβερτον χάρη στο γκολ του Γουάιτσαϊντ την ώρα που είχε μείνει με 10 παίκτες. Βίωσα επίσης την ωραία εικόνα ένα Ελληνόπουλο να μπαίνει στο γήπεδο και να ζει αυτή τη γιορτή. Ο Νίκος Νταμπίζας έζησε την ατμόσφαιρα στους δύο σερί χαμένους τελικούς της Νιούκαστλ το '98 και το '99. Πέρυσι το συγκλονιστικό 3-3 της Λίβερπουλ με τη Γουέστ Χαμ, με τον Τζέραρντ να σκοράρει με απίστευτο σουτ από 35 μέτρα, έδωσε και πάλι αίγλη στον θεσμό, που έχανε πολλή από τη λάμψη του τα τελευταία δέκα χρόνια. Η επέκταση του Τσάμπιονς Λιγκ, το σνομπάρισμα του θεσμού από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 2000 και οι πολλοί ξένοι, που στο πρωτάθλημα δίνουν χρώμα αλλά στο Κύπελλο αφαίρεσαν κάτι από τη μαγεία, αποτελούν βασικούς λόγους της πτώσης! Δεν ξέρω, βέβαια. Μπορεί τίποτα να μηνάλλαξε και το πρόβλημα είναι πως απλώς εμείς... μεγαλώσαμε! Είναι κι αυτό μια εξήγηση! Πάντως, το ότι το 2008 έφτασαν τελικό η Πόρτσμουθ με την Κάρντιφ (φωτό) και πως το φετινό τρόπαιο το διεκδικούν η Μάντσεστερ Σίτι (άτιτλη από το 1976) και η Στόουκ, που μοναδικό της λάφυρο είναι το Λιγκ Καπ του 1972 (όταν ακόμα έπαιζε ο Γκόρντον Μπανκς), μου αφήνουν μια όμορφη γεύση. Γιατί αυτό το τρόπαιο ήταν πάντα η όαση σε έναν κόσμο που αλλάζει καθημερινά και οι παραδόσεις που το συνοδεύουν ακόμα το μεταβάλλουν σε κάτι το μυστικιστικό! Μακάρι και το ματς να μας μείνει αλησμόνητο.
