Τον καθοδηγεί από εκείνη τη νύχτα το χέρι της ιστορίας!
Ήμουν ο μόνος Έλληνας δημοσιογράφος, απεσταλμένος της ΕΡΤ για μετάδοση του αγώνα, που βρέθηκε εκεί στη συνέντευξη Τύπου του Αλεξ Φέργκιουσον ακριβώς σαν σήμερα πριν 21 χρόνια. Εκείνη τη στιγμή κανείς δεν το αντιλαμβανόταν, αλλά ήμασταν αυτόπτες μάρτυρες ποδοσφαιρικής ιστορίας.
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μόλις είχε κατακτήσει το Κύπελλο Αγγλίας, σε επαναληπτικό τελικό με την Κρίσταλ Πάλας και μετά από τέσσερα χρόνια χωρίς τίτλο, ο Σκωτσέζος προπονητής επιτέλους ένοιωθε την θηλιά στο λαιμό να χαλαρώνει.
Σε εκείνη τη σεζόν, είχε φτάσει τέσσερις φορές πολύ κοντά στην απόλυση. Στην αρχή της χρονιάς, είχε πάρει την πολύ σκληρή απόφαση να διώξει τους αγαπημένους της εξέδρας Νόρμαν Γουάιτσαιντ και Πολ ΜακΓκράθ καθώς και τον Γκόρντον Στράχαν (παλιό του πουλέν και στην Αμπερντίν) γιατί έπιναν πολύ και δεν ταίριαζαν στο καινούργιο πλάνο που είχε θέσει! Οι οπαδοί σήκωναν πανό εναντίον του στο «Ολντ Τράφορντ» («3 χρόνια δικαιολογίες και ακόμα σκ..α. Αντίο Φέργκι») και η ομάδα πάλευε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, λίγο πιο πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού! Η τελική της θέση ήταν μόλις 13η , ενώ μέσα στη χρονιά οι βαριές ήττες από τη Μάντσεστερ Σίτι με 5-1 , 3-0 από την Αστον Βίλα και 4-0 από τη Νόττιγχαμ Φόρεστ έκαναν το «Θέατρο των Ονείρων» καζάνι που έβραζε!
Λίγες μέρες μετά την πρωτοχρονιά, οι εφημερίδες είχαν γεμίσει με ρεπορτάζ πως το ματς Κυπέλλου εκτός έδρας με την (πανίσχυρη τότε) Νόττιγχαμ Φόρεστ του Μπράιαν Κλαφ στο «Σίτι Γκράουντ» θα ήταν το τελευταίο του Φέργκιουσον. Η ομάδα δεν είχε κερδίσει από τον Νοέμβριο και βρισκόταν με το ένα πόδι στη ζώνη του υποβιβασμού! Απόγευμα της 7ης Ιανουαρίου 1990 και ένα γκολ λίγο πριν το τέλος από τον Μαρκ Ρόμπινς (που αργότερα πέρασε και από τον Πανιώνιο) και ο οποίος αποτελούσε κίνηση ρίσκου από τον Αλεξ που τον επέλεξε την αρχική ενδεκάδα αντί του Λι Σαρπ, του έδωσε το φιλί της ζωής.
Όχι πως οι επόμενοι μήνες ήταν εύκολοι αφού η Γιουνάιτεντ συνέχιζε να φυτοζωεί. Ωστόσο οι προκρίσεις στο Κύπελλο του έδιναν παρατάσεις. Και η νίκη στον τελικό με ένα γκολ του αμυντικού Λι Μάρτιν αποδείχτηκε ευλογία θεού για τον σύλλογο και …κατάρα για τους αντιπάλους της Γιουνάιτεντ! Στον επαναληπτικό ο Φέργκιουσον, άλλαξε το τερματοφύλακα του, τον Λέιτον που είχε φέρει μαζί του από την Αμπερντίν, αλλά έκανε απανωτά λάθη στο πρώτο ματς που έληξε 3-3, βάζοντας τον άπειρο Λες Σίλι στη θέση του. Δικαιώθηκε και σε αυτή τη επιλογή!
Σε εκείνη τη συνέντευξη τύπου ένας ανακουφισμένος Φέργκιουσον, είπε κάτι που καλό είναι να θυμούνται όλοι όσοι απαξιώνουν ένα οποιοδήποτε τρόπαιο. Μόλις τον ρώτησαν αν έχει σημασία ένα Κύπελλο Αγγλίας, την ίδια εβδομάδα που η Λίβερπουλ κατακτούσε το ένα ακόμη πρωτάθλημα (το 18ο και τελευταίο της έως σήμερα) ο Σκωτσέζος τεχνικός φανερά ενοχλημένος είχε απαντήσει: «Εμείς γιορτάζουμε απόψε τη δική μας επιτυχία και μην ξεχνάτε πως κάθε πορεία πάντα θέλει ένα πρώτο βήμα». Αν κανείς μου έλεγε εκείνο το βράδυ πως δύο δεκαετίες αργότερα, το Κύπελλο που μόλις είχα δει να σηκώνει ο Μπράιαν Ρόμπσον θα ήταν όντως το πρώτο βήμα μίας πορείας που ακόμη συνεχίζεται με 12 πρωταθλήματα, πέντε κύπελλα, δυο Τσάμπιονς Λιγκ και ένα Κυπελλούχων ανάμεσα σε άλλα, θα τον έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη τρελό! Αυτό είναι τροφή για σκέψη σε όσους απαξιώνουν το Κύπελλο που πήρε, μετά από 35 χρόνια αναμονής η Μάντσεστερ Σίτι.
Στην ίδια συνέντευξη τύπου, ο (μετέπειτα Σερ) Αλεξ δεν δίστασε να απαντήσει ξεκάθαρα σε κάποιον δημοσιογράφο που τον ρώτησε αν θεωρεί πως η θέση του στον πάγκο είναι πια εξασφαλισμένη πως «δεν υπάρχει βεβαιότητα στη δουλειά μας αφού ακόμη και ο Κένι Νταλγκλίς στη Λίβερπουλ και ο Μπράιαν Κλαφ στη Νόττιγχαμ δεν μπορούν να θεωρούν σίγουρη τη θέση τους». Λιγότερο από ένα χρόνο μετά ο Νταλγκλίς θα είχε πια παραιτηθεί από τη Λίβερπουλ και το 1993 χρονιά που ο Φέργκι θα έφτανε πια τη Γιουνάιτεντ στη γη της επαγγελίας με το πρώτο πρωτάθλημα ύστερα από 26 χρόνια, ο Κλαφ θα αποχωρούσε οριστικά από τους πάγκους με επιβαρημένη υγεία από το ποτό!
Ήταν η βραδιά που όσοι ήμασταν εκεί, μπορεί να μην το νοιώθαμε αλλά το αόρατο χέρι της ιστορίας έπιανε τον Αλεξ Φέργκιουσον από τον ώμο! Δύο δεκαετίες μετά, έχω να λέω πως ήμουν εκεί όταν ξεκίνησαν όλα και παρότι η εξέλιξη των γεγονότων δεν ήταν και ότι καλύτερο για την Λίβερπουλ, οφείλω να πω πως αυτός ο χαρισματικός άνθρωπος (και εξαιρετικός προπονητής) κατέκτησε τα πάντα γιατί ήταν τολμηρός και τυχερός. Αλλά η τύχη να ξέρετε, κλείνει το μάτι πάντα στους ικανούς!
