Όταν ο τελικός έγινε παράσταση για ένα ρόλο
Με την ολοκλήρωση του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ στο «Γουέμπλεϊ» υπήρχε μία νικήτρια, η Μπαρτσελόνα και μία ηττημένη, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Δεν υπήρχε, όμως, χαμένος.
Οι «μπλαουγκράνα»,
αποδεικνύοντας ότι είναι μία ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο πολύ μπροστά από την
εποχή της, απόλυτα δίκαια, σήκωσε ψηλά το «ιερό δισκοπότηρο» του ευρωπαϊκού
ποδοσφαίρου για τέταρτη φορά στην ιστορία της και μετέτρεψε σε παράσταση για
ένα ρόλο έναν σπουδαίο τελικό.
Η ομάδα του Πεπ
Γκουαρντιόλα, του Μέσι των 53 τερμάτων, του Τσάβι των 42 συνεχόμενων εύστοχων μεταβιβάσεων
και του Αμπιντάλ που μόλις δύο μήνες μετά από μία σοβαρή περιπέτεια υγείας
κατάφερε να φτάσει στο σημείο να σηκώσει την κούπα του Τσάμπιονς Λιγκ, απέδειξε
ότι είναι η καλύτερη ομάδα της 20ετίας. Παίζοντας ποδόσφαιρο που, απλά, μοιάζει
να μην έχει αντίδοτο, έριξε στο καναβάτσο μία σπουδαία αντίπαλο.
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
έπεσε με ψηλά το κεφάλι. Παρουσιάστηκε στο Λονδίνο, βελτιωμένη σε σχέση με το
2009 και τον τελικό της Ρώμης αλλά όπως και τότε είχε την ατυχία να πέσει πάνω
στην Μπαρτσελόνα. Ωστόσο, προς τιμήν της, δεν δοκίμασε να καταστρέψει μία
σπουδαία ποδοσφαιρική παράσταση. Δεν άρχισε να ρίχνει «κλοτσιές» όταν πλέον οι
δυνάμεις εγκατέλειπαν και το ματς έμοιαζε χαμένο. Και αυτό γιατί ο Σερ Άλεξ
Φέργκιουσον θέλει να κερδίζει με τον δικό του τρόπο και όταν χάνει αναγνωρίζει
την ανωτερότητα του αντιπάλου.
Η Γιουνάιτεντ την φετινή
σεζόν ξεπέρασε τις προσδοκίες. Κατέκτησε το 19ο πρωτάθλημα στην
ιστορία της στην Αγγλία και έφτασε μέχρι τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Το
επίτευγμα αυτό, σε κάθε περίπτωση, άξιζε το χειροκρότημα των οπαδών της που όμως
είχαν ήδη αποχωρήσει αφήνοντας τους παίκτες να παραλάβουν τα μετάλλιά τους μπροστά
σε μισό-άδεια κερκίδα και δημιουργώντας έτσι ίσως το μοναδικό μελανό σημείο του
σπουδαίου αυτού τελικού.
