Μέλι – μέλι και από... πρωτάθλημα τίποτα
Η ιστορία του ποδοσφαίρου δεν έχει γραφτεί μονάχα για τους τίτλους και τις μεγάλες στιγμές σε τελικούς σημαντικών διοργανώσεων. Σπουδαίες μορφές του αθλήματος έμειναν ή συνεχίζουν να μένουν με το παράπονο της αδυναμίας να κατακτήσουν ένα πρωτάθλημα. Μια κορυφή σε πρωτάθλημα. Αυτό τους στιγματίζει, αλλά κάνει παράλληλα και πιο ιδιαίτερη την ιστορία του καθενός...
Φοράς τη φανέλα. Μπαίνεις στο γήπεδο. Σέντρα! Πάσα, τάκλιν, σουτ, απόκρουση. Τη ματώνεις τη φανέλα.
Λήξη της αναμέτρησης. Τρεις, ένας ή μηδέν βαθμοί στην τσέπη.
Όλοι, δεκαετίες τώρα, επαναλαμβάνουν προσπαθώντας να φτάσουν στη νίκη. Να δικαιώσουν, να καλύψουν το εγώ τους, τον ιδρώτα τους, τον κόπο τους με ένα εθνικό πρωτάθλημα, το οποίο πάντα θα τους θυμίζει την παραπάνω ψυχοφθόρα, αλλά ταυτόχρονα λυτρωτική διαδικασία.
Ο Στίβεν Τζέραρντ είναι το απόλυτο αντί-παράδειγμα του προλόγου. Μέρος αυτού, καθώς ο Captain της Λίβερπουλ, για 17 ολόκληρα χρόνια, έδωσε κάθε κύτταρό του για τους «Reds».
Οι αγώνες αμέτρητοι. Οι νίκες και οι στιγμές πολλές. Ωστόσο, πάντα μια συγκυριακή «μπανανόφλουδα» θα του στερούσε το πρωτάθλημα Αγγλίας.
Η μοίρα του «Steve» στοιχειώνει και άλλους αστέρες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.
Παιχταράδες, οι οποίοι μάγεψαν, ζάλισαν, συγκίνησαν εντός του χορταριού, αλλά στο τέλος, η μπάλα τους άφησε με το πικρό μέλι των… αυτογράφων στο χέρι.
9. Χουάν Μάτα
Γαλουχημένος ποδοσφαιρικά στις ακαδημίες της Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά ως επί το πλείστον «λίγος» για να φορέσει την ανδρική φανέλα των «Merengues». Ο Χουάν Μάτα έφτιαξε το όνομά του στη Βαλένθια, με την οποία ευτύχισε να πανηγυρίσει το Copa Del Rey, την πρώτη του χρονιά στο «Mestalla».
Τέσσερις άκρως παραγωγικές σεζόν στις «Νυχτερίδες», ήταν υπεραρκετές για να πετάξει προς Λονδίνο μεριά. Στην Τσέλσι στόχευε σ’ ένα πρωτάθλημα. Το πρώτο του. Το μόνο που κατάφερε ήταν να κριθεί… πολύτιμος.
Το ίδιο και στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Γκολ, ασίστ, εκρηκτικοί πανηγυρισμοί, νίκες και πρωτοσέλιδα για τον Ισπανό playmaker, ο οποίος στα 32 του ακόμη ελπίζει.
8. Ουγκό Γιορίς
Αρχηγός της Εθνικής Γαλλίας. Παγκόσμιος πρωταθλητής με τους «Μπλε» και ταυτόχρονα μέσα στους top goalkeepers του 21ου αιώνα.
Ο Ουγκό Λιορίς, στα 33 του, έχει γεμίσει το βιογραφικό του με συλλογικές και ατομικές διακρίσεις, οι οποίες τουλάχιστον κρίνονται αξιοζήλευτες. Ή μήπως όχι;
Από το αγροτικό του στη Νις, στην κατάκτηση των εγχώριων Κυπέλλων με τη Λυών το 2012 και από εκεί στο «White Hart Lane» και την Τότεναμ.
Οχτώ χρόνια στους «Πετεινούς» και αν η καριέρα του μπορούσε να βραβευθεί με Όσκαρ, τότε σίγουρα θα έπαιρνε αυτόν του 2ου ανδρικού ρόλου.
Φιναλίστ του League Cup Αγγλίας τη σεζόν 2014-15, του Champions League τη σεζόν 2018-19, ενώ το 2018 έχασε το βραβείο του καλύτερου portiero στον κόσμο από τον Τιμπό Κουρτουά.
Comme ci, Comme Ca για τον Γάλλο, ο οποίος ανανέωσε με τα «Σπιρούνια» μέχρι το 2022, ποντάροντας σε μία τελευταία πρωταθληματική ζαριά.
7. Ντιμιτρί Παγιέτ
Ένας ακόμη Γάλλος. Πιθανότατα από τους πιο χαρισματικούς της γενιάς του.
Ο Ντιμιτρί Παγιέτ έμεινε δέσμιος στους συλλόγους της χώρας του και αυτό το πλήρωσε με την στάμπα του «άτιτλου».
Τεχνίτης. Αρτίστας με τη μπάλα στα πόδια. Μοίρασε εκατομμύρια «oleee» στους οπαδούς των Ναντ, Σαιν-Ετιέν, Λιλ και Μαρσέιγ, αλλά η πολυπόθητη Ligue 1 κατέληγε, πάντα, σε ξένα χέρια.
Αναζήτησε την τύχη του στην Αγγλία. Το «γκελ», ωστόσο, που έκανε αγγίζοντας το τόπι, δεν συγκίνησε τους «μεγάλους» του Νησιού. Νομοτελειακά κατέληξε στη μικρομεσαία Γουέστ Χαμ, η οποία δεν μπορούσε να του καλύψει το όνειρο ενός πρωταθλήματος.
Επέστρεψε το 2017 στη Μαρσέιγ και όντας πλέον στα 33 του, γνωρίζει ότι δεν υπάρχουν αντοχές για θαύματα κόντρα στο καθεστώς της Παρί Σεν Ζερμαίν.
6. Φερνάντο Τόρες
Πολλοί θεωρούν ότι ο «El Nino» είχε μία μέτρια, για το βεληνεκές του, καριέρα.
Η απάντησή του, παρ’ όλα αυτά, συνοψίζεται σε δύο Ευρωπαϊκά και ένα Παγκόσμιο πρωτάθλημα με την Ισπανία. Δύο Europa League με Ατλέτικο Μαδρίτης – Τσέλσι, ενώ με τους «Μπλε» του Λονδίνου πανηγύρισε και ένα Champions League τη σεζόν 2011-12.
Όσο για το πιο κοντινό σε εθνικό πρωτάθλημα που είδε; Αυτό ήταν το 2009, όταν η Λίβερπουλ έχασε στα σημεία (μόλις δύο ήττες σε 38 αγώνες) τον τίτλο από τη «μισητή» Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Ολοκλήρωσε την πλούσια διαδρομή του στην Ιαπωνία και τη J League, με τη Σαγκάν Τόσου να μην του προσφέρει την σύντομη λύση προς το «κατσαρόλι».
5. Λοράν Κοσιελνί
Στα αλώνια της Ligue 2 ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα. Το 2009 έδωσε τα διαπιστευτήρια του ως top material στη Ligue 1 με τη Λοριάν και το 2010 τον πήρε τηλέφωνο ο Αρσέν Βενγκέρ.
Ο γάμος με την Άρσεναλ επετεύχθη με συνοπτικές διαδικασίες. Ωστόσο, οι μέρες δόξας τόσο για τον Λοράν Κοσιελνί όσο και για τους «Gunners» έμειναν στο ντουλάπι.
Οι συχνοί τραυματισμοί και οι μέτριες ομάδες που έστηνε ο Αλσάτος τεχνικός, οδήγησαν τον Γάλλο stopper σε μια «στεγνή», από πρωταθλήματα, εννιαετία στο Νησί.
Το ποδοσφαιρικό γήρας τον έφερε πίσω στη Γαλλία και τη Μπορντό, με τη συνταξιοδότηση να είναι προ των πυλών.
4. Πιερ-Εμερίκ Ομπαμεγιάνγκ
Οι καλές βάσεις είναι το ήμισυ του παντός. Ή τουλάχιστον έτσι ήταν για τον Πιερ-Εμερίκ Ομπαμεγιάνγκ τα πρώτα τέσσερα χρόνια της επαγγελματικής του καριέρας.
Ο Γκαμπονέζος striker εκπαιδεύτηκε στα chicco της Μίλαν, όταν ακόμη ο ιταλικός σύλλογος έσπερνε τον τρόμο στην Ευρώπη.
Αλλά μέχρι εκεί. Η συμμετοχή στην πρώτη ομάδα δεν ήρθε ποτέ, μ’ αποτέλεσμα το 2011 να αναζητήσει τις εμπειρίες που απαιτούνταν στη Γαλλία και τη Σαιντ-Ετιέν.
Εκείνες ήρθαν, όπως και η αναμενόμενη βάσει ταλέντου, εκτόξευση. Το επόμενο step ήταν ένα πρωτάθλημα.
Η Μπορούσια Ντόρτμουντ, το 2013, είδε στα πόδια του την επόμενη μέρα της μετά-Λεβαντόφσκι εποχής. Μαζί ονειρεύτηκαν έναν τίτλο. Κάπου εκεί ξύπνησαν.
Πέντε σεζόν στη Γερμανία, ο Ομπαμεγιάνγκ, «βομβάρδισε» τις αντίπαλες εστίες, αλλά η Αυτοκρατορία της Μπάγερν Μονάχου δεν έπεσε.
Πακέταρε και αυτός για Άρσεναλ. Η συνήθεια στο γκολ τον ακολούθησε και στο Λονδίνο. Στα 30 του ευελπιστεί να φέρει το «Ιερό Δισκοπότηρο» στο «Emirates», πίνοντας, ταυτόχρονα, μέσα απ’ αυτό, την σαμπάνια της επιτυχίας. Οψόμεθα.
3. Μάρκο Ρόις
Στρατιώτης. Αυτό θα γράψει η ποδοσφαιρική Βίβλος για τον Μάρκο Ρόις, ο οποίος από τα 20 έως τα 23 του ήταν ότι πιο «καυτό» παρήγαγε η Γερμανία για τη θέση του attacking midfielder.
Ντριμπλαδόρος ολκής, ταχύς, με εξαιρετικά κοψίματα στη μπάλα. Αυτά είδε το 2012 η back to back Πρωταθλήτρια Γερμανίας, Μπορούσια Ντόρτμουντ και τον ενέταξε στο δυναμικό της, στοχεύοντας στην 3η σερί Bundesliga.
H «σαλατιέρα» από τότε δεν ξανάρθε στο Βεστφάλεν. Ο Ρόις, μαζί με τ’ άλλα τα παιδιά (Λεβαντόφσκι, Γκέτσε, Ομπαμεγιάνγκ, Χούμελς κ.α.), πάλεψαν πολύ για να το ανατρέψουν αυτό. Απέτυχαν.
Ωστόσο, συγκριτικά με τους προαναφερθέντες πρώην συμπαίκτες του, εκείνος έμεινε πιστός στην αγαπημένη του Ντόρτμουντ.
Στα 31 του, ως αρχηγός, ετοιμάζεται για την 9η του σεζόν στη Βόρεια Ρηνανία, η οποία ενδόμυχα προσδοκά να είναι και η τυχερή του.
2. Αντουάν Γκριεζμάν
Ο άνθρωπος που ξανάβαλε στον ποδοσφαιρικό χάρτη τη Ρεάλ Σοσιεδάδ.
Ο Αντουάν Γκριεζμάν, θεωρητικά, δεν θα έπρεπε να ανήκει στην εν λόγω λίστα, καθώς στην πρώτη του επαγγελματική σεζόν, οδήγησε την ομάδα του Σαν Σεμπαστιάν στην κατάκτηση της Segunda Division.
Τα 6 τέρματα σε 39 συμμετοχές ήταν το πρόγευμα, με την άνοδο στην 1η εθνική κατηγορία της Ισπανίας, να συνοδεύεται από τέσσερις «goleador» χρονιές στο «Anoeta».
Η «Erreala», παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούσε να του προσφέρει κάτι παραπάνω πέρα από τη χαρά της συμμετοχής. Ήρθε η ώρα της μεταγραφής.
Από σημαία της Σοσιεδάδ στον απόλυτο ηγέτη της Ατλέτικο Μαδρίτης στην μετά-Ντιέγκο Κόστα εποχή.
Τους Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο, ωστόσο, δεν τους νίκησε κανείς. Ο «κοντορεβιθούλης» striker, στις 5 σεζόν του με τους «Los Colchoneros», συμβιβάστηκε με τη 2η και 3η θέση.
Λένε πως ό,τι δεν μπορείς να νικήσεις, γίνε κομμάτι του. Ο Γκριεζμάν το υιοθέτησε, αναζητώντας το πολυπόθητο στέμμα στη Βαρκελώνη.
Μετά ξέσπασε ο κορονοϊός, βάζοντας προσωρινά φρένο σε κάτι που, μάλλον, είναι θέμα χρόνου να συμβεί.
1. Μάρεκ Χάμσικ
Είδε τους «φίλους» του, Εσεκιέλ Λαβέτσι, Έντινσον Καβάνι και Γκονσάλο Ιγουαΐν, ν’ αλλάζουν «γειτονιές», προκειμένου να πάρουν αυτό που δεν μπορούσε η Νάπολι να τους προσφέρει.
Οι «Παρτενοπέι», όμως, για τον Μάρεκ Χάμσικ ήταν ιδέα. Τρόπος ζωής και διαφορετικής νοοτροπίας.
Τα 12 χρόνια απόλυτης πίστης στο «San Paolo» δεν ανταμείφθηκαν με κάποια Serie A. Εκείνος δεν πτοήθηκε. Συνέχιζε να παίζει, να προσπαθεί, να βελτιώνεται, δείχνοντας σ’ όλους ότι το παν δεν είναι ένα πρωτάθλημα.
Τον Φεβρουάριο του 2019, έσπασε. Γεμάτος από ποδόσφαιρο έψαξε το εύκολο πρωταθληματικό γαλόνι στην Κίνα και την Νταλιάν Προφέσιοναλ. Στα 32 του, ακόμη το ψάχνει.
Επιμέλεια: Χρήστος Καρώνης
