Χίλσμπορο: Όσα χρόνια και αν περάσουν, οι μνήμες εξακολουθούν να πονάνε!
Έζησα εκείνη τη μέρα από κοντά και έχω δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου πως δεν θα την αφήσω να φύγει από τη μνήμη ποτέ. Δεν θα γράψω κάτι καινούργιο στη στήλη αφού το έχω κάνει ήδη τα προηγούμενα χρόνια και πιστεύω πως σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται να αφήνεις το συναισθηματικό κομμάτι να μιλήσει και όχι τη δημοσιογραφική ματιά. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
_o_r_g.jpg "Χίλσμπορο: Όσα χρόνια και αν περάσουν, οι μνήμες εξακολουθούν να πονάνε!")
Οι 96+1 ψυχές που βρέθηκαν στο γήπεδο με όνειρα και αντ' αυτού όλα μετατράπηκαν σε εφιάλτη, έσβησαν μεσα σε λίγα λεπτά από σειρά εγκληματικών λαθών, όμως βρήκαν επιτέλους τη δικαίωση τους τα τελευταία χρόνια.
Γι' αυτό και πια το ενός λεπτού σιγή έχει αντικατασταθεί με το ενός λεπτού χειροκρότημα στο Άνφιλντ και σε κάθε επέτειο το νιώθεις ξανά βλέποντας τα πρόσωπα όσων έζησαν εκείνο το εφιαλτικό μεσημέρι να μπορούν σιγά σιγά να ασχοληθούν με τη θύμηση και το φόρο τιμής σε όσους έφυγαν άδικα.
Και όχι με την πίκρα και την οργή σε κάποιες περιπτώσεις που πλημμύριζε την καρδιά τόσα χρόνια, όσο διάστημα δεν υπήρχε δικαιοσύνη στο ζήτημα της απόδοσης ευθυνών!
Όσα χρόνια λοιπόν και αν περάσουν δεν θα φύγει ποτέ η αίσθηση της ανατριχίλας που κυρίευσε τις αισθήσεις μόλις συνειδητοποιήσαμε τότε, εκείνο το μεσημέρι και όσο εξελισσόταν η ιστορία, το μέγεθος αυτής της τραγωδίας. Όλα είχες την αίσθηση πως εξελίσσονταν τα πάντα σε αργή κίνηση όπως στις ταινίες!
Θυμάμαι όμως λεπτό προς λεπτό πως πήγα σχεδόν μηχανικά μόλις συνειδητοποιήσαμε το τι είχε συμβεί στον σταθμό Lime Street πως πήρα (ακόμα και από ποια πλατφόρμα) το τρένο για το Σέφιλντ μέχρι και την εικόνα του εισιτηρίου φέρνω στο μυαλό μου που το κοιτούσα με απλανές βλέμμα μέχρι να έρθει η ώρα να αποβιβαστώ.
Η πόλη ήταν σε κατάσταση σοκ ακόμα και ζητώντας από ένα ταξιτζή να με πάει στο Χίλσμπορο, το βλέμμα του με προσγείωσε στη πεζή πραγματικότητα. «Δεν πάει φίλε μέχρι εκεί μπορώ να σε αφήσω περίπου ένα μίλι πιο έξω έχει κλείσει η αστυνομία το δρόμο».
Συμφώνησα μηχανικά και όταν κατέβηκα δεν μπορούσα να συντονίσω τα βήματα μου...
Έφτασα σχεδόν έξω από τη περιβόητη Λέπινγκς Λέιν όπου υπήρχαν δεκάδες κανονικά φορεία αλλά και αυτοσχέδια από διαφημιστικές πινακίδες. Εικόνες φρίκης...
Βρήκα ένα ξενοδοχείο στο Quay side σχεδόν δίπλα στον ποταμό Ντον και άρχισα να πηγαινοέρχομαι πότε στο νοσοκομείο πότε στην αυτοσχέδια τέντα που είχε δημιουργηθεί ως κέντρο Τύπου έξω από το περίφημο θέατρο Crucible.
Σε εποχές χωρίς Ίντερνετ και κινητά τηλέφωνα, με δυο φαξ και τρία φωτοτυπικά ως μόνο εξοπλισμό του κέντρου Τύπου απορώ πως είχαμε ενημέρωση. Την επόμενη μέρα προς το απόγευμα γύρισα στο Λίβερπουλ αλλά το πραγματικό μέγεθος του όλου προβλήματος το συνειδητοποιήσαμε δυο μέρες αργότερα.
Συμπληρώνονται 35 χρόνια και λένε πως ιστορικά αυτή είναι μια απόσταση που μπορείς να παρακολουθήσεις και να αναλύσεις με ψυχραιμία και καθαρό μάτι τα γεγονότα. Δεν ξέρω όμως ποτέ αν αυτή τη στιγμή το μυαλό μου θα την κλειδώσει σε τέτοιο σημείο που να μην μπορεί να την ακουμπήσει χωρίς να πιέζει ευαίσθητες χορδές.
Ας μη ξεχάσουμε ποτέ το τι έγινε εκείνη την αποφράδα μέρα και έτσι θα έχουμε την ελπίδα πως κανείς δεν θα χρειαστεί να τη βιώσει στο μέλλον!
