Δεν είναι απλά ένας προπονητής αλλά αληθινό... ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ!
Οι Βρετανοί (και γι' αυτό καλό είναι να ...κατηγορηθεί ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ) είναι υστερικοί με εποχές, δυναστείες, αυτοκρατορίες, ίντριγκες. Και αυτά που συνέβησαν από εκείνη τη μέρα, στις 6 Νοεμβρίου του 1986 που ένας Σκωτσέζος τεχνικός άφηνε το Αμπερντίν και δρασκέλιζε το κατώφλι του «Ολντ Τράφορντ», δεν απέχουν πολύ από οποιαδήποτε ιστορία που μόνο το μυαλό του κορυφαίου Αγγλου συγγραφέα θα μπορούσε να επινοήσει αν ζούσε σήμερα.
Ο κόσμος ήταν πολύ διαφορετικός, αφού μόλις και πολύ δειλά είχαν ξεκινήσει τα πρώτα διαφημιστικά μηνύματα που προέτρεπαν τον κόσμο να προσέχει για τη «μάστιγα του αιώνα», το AIDS. Τη χώρα κυβερνούσε η Μάργκαρετ Θάτσερ, στις ΗΠΑ πρόεδρος ήταν ο Ρόναλντ Ρίγκαν, υπήρχε ακόμη το ανατολικό μπλοκ, στο Βερολίνο ακόμη ένας άνθρωπος έχανε τη ζωή του προσπαθώντας να δραπετεύσει περνώντας πάνω από το τείχος του αίσχους και το δυστύχημα του Τσερνόμπιλ ήταν πολύ πρόσφατο. Στον κινηματογράφο είχε μόλις κυκλοφορήσει η ταινία «9 ½ εβδομάδες» και στη μουσική το πιο πετυχημένο ντουέτο της εποχής, οι WHAM είχαν μόλις διαλυθεί.
Ο Γουέιν Ρούνεϊ ήταν ακόμη βρέφος, ο Ρομάν Αμπράμοβιτς έμενε ακόμη σε μία γκαρσονιέρα στη Μόσχα πουλώντας παράνομα ροκ δίσκους που μετέφερε στο πορτ μπαγκάζ ενός LADA, ενώ ο άνθρωπος που έμελλε να σκοράρει το 1999 στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων και να του χαρίσει το Τσάμπιονς Λιγκ, ο Σόλσκιερ πήγαινε ακόμη στο γυμνάσιο!
Το τι έχει αλλάξει σε αυτά τα χρόνια δεν χρειάζεται να το δει κανείς συγκριτικά με όλα τα παραπάνω, αλλά παρατηρώντας απλά και μόνο τις φωτογραφίες του 45άρη Φέργκιουσον, το 1986 με σήμερα. Ενας νέος άνθρωπος με νωπές τις δάφνες από τις επιτυχίες στον σκωτσέζικο Βορρά με την Αμπερντίν, άφηνε τη σιγουριά του «Πιτόντρι» για την ηλεκτρική καρέκλα του πάγκου σε μία ομάδα που αγνοούσε το πρωτάθλημα από το 1967. Ηταν και αυτό ένα δείγμα του χαρακτήρα του. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πάντα είχε την προ και μετά Ματ Μπάσμπι εποχή της. Με τις επιτυχίες να είναι αρκετές αλλά και τις πίκρες εξίσου σημαντικές. Το πώς εξελίχτηκε η ιστορία είναι περιττό να το συζητάμε. Εκείνο που τον διαφοροποίησε από τους έξι ανθρώπους που διαδέχτηκαν (ανεπιτυχώς) τον Μπάσμπι ήταν ο χαρακτήρας του. Αλλοι απαιτούν σεβασμό, άλλοι τον επιβάλλουν. Ελάχιστοι όμως τον εμπνέουν. Οι κουβέντες αυτών που τον συνάντησαν την πρώτη μέρα στο γήπεδο υπογραμμίζουν τη διαφορά. Φυσικά και οι μεγαλύτεροι μάνατζερ θέλουν ένα ...άστρο στον ουρανό να τους έχει υπό την προστασία του! Το 1990 και ενώ είχαν περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια χωρίς τίτλο στο Μάντσεστερ, ο κόσμος με πανό που έγραφαν «Fergie Out» απαιτούσε την παραίτησή του. Επέζησε και μέσα στις δύο τελευταίες δεκαετίες βοήθησε να γίνει η Γιουνάιτεντ μία πολύ πετυχημένη ανώνυμη εταιρεία, με ένα σήμα αναγνωρίσιμο σε κάθε γωνία του πλανήτη, που μπόρεσε και γέμισε τα ταμεία του συλλόγου με λεφτά από τις τουρνέ στην Απω Ανατολή.
Ωστόσο όλα αυτά δεν θα είχαν γίνει ποτέ αν κάτι πήγαινε λίγο πιο στραβά το 1989 και το 1990 από ό,τι συνέβη. Με την ομάδα στη ζώνη του υποβιβασμού και το τελευταίο πρωτάθλημα του συλλόγου να ανάγεται στη δεκαετία του 60, η τύχη του Φέργκιουσον έμοιαζε να κρέμεται σε μία κλωστή για πολλές εβδομάδες. Με τη Λίβερπουλ να οδεύει για τον 18ο τίτλο της, η Γιουνάιτεντ και ο Φέργκι κρατήθηκαν στη ζωή με το Κύπελλο του 1990. Μέχρι τον 19ο τίτλο στην ιστορία του συλλόγου που έριξε τη Λίβερπουλ από τον θρόνο της, τον προηγούμενο Μάη, ο Σερ Αλεξ εκπλήρωσε μία υπόσχεση που όταν την έδωσε έμοιαζε σαν σχοινί γύρω από το λαιμό του! Από τότε δημιούργησε τέσσερις διαφορετικές ομάδες που η πρώτη -με την καθοδήγηση του Καντονά- πήρε πρωταθλήματα και νταμπλ αλλά ήταν η δεύτερη με τους άσους των ακαδημιών και επικεφαλής τον Μπέκαμ εκείνη που έφερε ένα ανέλπιστο Κύπελλο Πρωταθλητριών στο «Θέατρο των Ονείρων» το 1999. Ηταν η χρονιά του μαγικού τρεμπλ για τους φίλους της Γιουνάιτεντ, που ταυτόχρονα χάριζε στον Σκωτσέζο τον τίτλο του ιππότη, κάτι που είχε την ευτυχία να βιώσει και ο Ματ Μπάσμπι, ο άνθρωπος που δημιούργησε τον θρύλο της ομάδας στις προηγούμενες δεκαετίες.
Μετά το 2003, ο Σερ Αλεξ συνέχιζε να χτίζει, κόντρα στα προγνωστικά, ομάδες με βάση τον Ρονάλντο και τον Ρούνεϊ και η ομάδα ξαναπήρε πρωταθλήματα, αλλά το κυριότερο έπαιξε τρεις τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ κατακτώντας τον έναν το 2008. Τώρα, στα 25 χρόνια παρουσίας του σε μία θέση που κάποτε έμοιαζε ηλεκτρική καρέκλα για οποιονδήποτε είχε τολμήσει να διαδεχτεί τον Μπάσμπι, φτιάχνει ακόμη μία ομάδα που μερικές φορές μοιάζει ανίκητη (όπως στο 8-2 με την Αρσεναλ) και μερικές απίστευτα ευάλωτη (όπως στο 1-6 από τη Σίτι).
Ενα τέταρτο του αιώνα αργότερα από εκείνη την πρώτη μέρα στο «Ολντ Τράφορντ» και με περίπου 40 τίτλους ως κληρονομιά, ο Φέργκιουσον δεν δείχνει καν να σκέφτεται -όπως πριν από δέκα χρόνια- να τα παρατήσει. Το λάθος που έκανε το 2001 (και το μετάνιωσε γρήγορα) δεν πρόκειται πια να το επαναλάβει. Μιλώντας μαζί του πέρυσι τέτοια εποχή στο Κατάρ, ήταν ξεκάθαρος πως δεν πρόκειται να βγει στη σύνταξη!
Η ιστορία έχει διδάξει πως οι μεγάλοι ηγέτες δεν λιποψυχούν και μένουν εκεί και προστατεύουν τα στρατεύματά τους, το βασίλειό τους, τα κεκτημένα τους. Μένοντας συνήθως κάνουν όλο και πιο πολλά λάθη, πιέζονται από τις καταστάσεις, η ενέργεια τους εγκαταλείπει, η ικανότητά τους να παίρνουν γρήγορες και σωστές αποφάσεις μειώνεται, η ασυλία που έχουν παύει να υφίσταται. Και όμως όλα αυτά μοιάζουν να μην ισχύουν στην περίπτωση του Σερ Αλεξ.
Πριν από πέντε με έξι χρόνια, με τη Γιουνάιτεντ άτιτλη για μία τριετία και με την πίεση τόσο από την Τσέλσι του Μουρίνιο που έπαιρνε κολλητά πρωταθλήματα όσο και από την αήττητη Αρσεναλ του Βενγκέρ να είναι τεράστια, ελάχιστοι πόνταραν πως υπήρχε δυνατότητα ανάκαμψης για τους «κόκκινους διαβόλους». Και όμως το βαρύ κλίμα για τον άνθρωπο που έφτιαξε ένα ποδοσφαιρικό Κολοσσαίο στο «Ολντ Τράφορντ», από το 1986 μέχρι τις μέρες μας, αντιστράφηκε άρδην με τον Φέργκιουσον όχι μόνο να ξανακερδίζει τίτλους, αλλά να κάνει και τα πιο πετυχημένα επιχειρηματικά ντιλς στις μεταγραφές, όπως η πώληση του Ρονάλντο στη Ρεάλ με 80 εκατομμύρια λίρες.
Ο Φέργκιουσον δεν είναι απλά ένας πετυχημένος προπονητής. Πρόκειται για αληθινό φαινόμενο. Σε μία εποχή που τα πάντα κινούνται σε ρυθμούς γρήγορους, εξαντλητικούς και πολλές φορές αδυσώπητους, η παρουσία ενός τέτοιου ανθρώπου υπενθυμίζει πως η κάθε μόδα είναι περαστική, αλλά η αξία διαχρονική.
Σε μέρες αποθέωσης της εφήμερης λάμψης, ήταν και παραμένει ένα κλασικό παράδειγμα επιτυχημένου ανθρώπου, μέσα από τη σκληρή δουλειά αλλά και τη μοναδική ικανότητα που καθορίζει τους σπουδαίους από τους απλώς διάσημους, δηλαδή να προχωρά σε δύσκολες και γενναίες αποφάσεις. Ποτέ δεν δίστασε να απομακρύνει όποιον δεν είχε πλέον ανάγκη η ομάδα, όσο δύσκολο και αν έμοιαζε! Και το δεδομένο στη περίπτωσή του είναι πως όταν πριν από 25 χρόνια επιβιβάστηκε στο... λεωφορείο της ιστορίας στο «Ολντ Τράφορντ», μπορεί να μην πίστευε και ο ίδιος πως θα γινόταν από απλός επιβάτης οδηγός στην πιο κορυφαία περίοδο ακμής του συλλόγου!
