Τότεναμ: Ο καθρέφτης μιας Premier League χωρίς φαντασία, στατικές φάσεις, μακρινές μπαλιές και χαμένη χημεία!
Η φετινή Premier League δείχνει να χάνει το στυλ και τη φαντασία της, βυθισμένη σε ένα κύμα από στατικές φάσεις, μακρινές μπάλες και τακτικό ρεαλισμό. Κι αν υπάρχει μια ομάδα που καθρεφτίζει αυτή τη νέα πραγματικότητα, αυτή είναι η Τότεναμ. Η ήττα της με 2-1 από την Άστον Βίλα δεν ήταν ακόμα ένα αρνητικό αποτέλεσμα. Ήταν μια συμβολική αναπαράσταση της εποχής, γεμάτης φάσεις που ξεκινούν από κόρνερ ή πλάγια, επιθέσεις χωρίς ρυθμό και μια συνολική έλλειψη δημιουργικής ταυτότητας.
Η φετινή σεζόν στην Premier League δεν θα μείνει στην ιστορία για το θέαμα αλλά για τη στασιμότητα. Πολλές ομάδες, ακόμη και οι παραδοσιακά επιθετικές, δείχνουν εγκλωβισμένες σε ένα μοντέλο ποδοσφαίρου βασισμένο στις στατικές φάσεις και στα γεμίσματα. Η Τότεναμ του Τόμας Φρανκ αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Μια ομάδα γεμάτη ποιότητα στα χαρτιά αλλά χωρίς συνοχή και επιθετική έμπνευση. Το 2-1 από την Άστον Βίλα δεν ήταν τυχαίο. Ήταν το αποτέλεσμα ενός παιχνιδιού όπου η τακτική υπερίσχυσε της φαντασίας και η υπομονή αντικατέστησε τη δημιουργία.
Η ήττα αυτή ήρθε μέσα από δύο εντυπωσιακά γκολ εκτός περιοχής, στιγμές ατομικής λάμψης σε ένα παιχνίδι που κατά τα άλλα έμοιαζε προβλέψιμο και κουρασμένο. Η Τότεναμ προηγήθηκε σε εξέλιξη στατικής φάσης σε δεύτερο χρόνο, με τον Μπεντανκούρ να εκμεταλλεύεται την κεφαλιά πάσα του Παλίνια. Όμως πέρα από αυτό, η ομάδα του Φρανκ δεν παρουσίασε ροή, αυτοματισμούς ή επιθετικές ιδέες.
Το φαινόμενο δεν είναι μεμονωμένο. Σχεδόν οι μισές ομάδες της κατηγορίας φαίνονται να βασίζονται υπερβολικά σε κόρνερ, φάουλ και πλάγια. Ο Κέβιν Ντάνσο, που αντικατέστησε τον Ρομέρο την τελευταία στιγμή, εξελίχθηκε σε βασικό όπλο, πετώντας τη μία μεγάλη μπαλιά μετά την άλλη μέσα στην περιοχή, με την εικόνα να θυμίζει περισσότερο Championship παρά Premier League.
Στο open-play, οι επιθετικοί της Τότεναμ έδειχναν να λειτουργούν σε διαφορετικά μήκη κύματος. Ο Τελ έκανε κινήσεις χωρίς να πάρει πάσες, ο Σίμονς δεν έβρισκε διαδρόμους και ο Κούντους, αν και πιο δραστήριος, δεν μπορούσε να συνδέσει το παιχνίδι. Η απουσία μιας σταθερής «κολόνας» δημιουργίας, όπως παλιότερα ο Χάρι Κέιν ή ο Σον, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.
Ακόμη και οι αλλαγές δεν έδωσαν πνοή. Ο Ριτσάρλισον, ο Κόλο Μουανί και ο Μπρέναν Τζόνσον μπήκαν στο παιχνίδι χωρίς να αλλάξουν τη ροή, ενώ ο νεαρός Μπέργκβαλ παραμένει η μοναδική ελπίδα για μια πιο συνδεδεμένη επιθετική ταυτότητα.
Στο τέλος, τα λόγια του Ουνάι Έμερι συμπύκνωσαν την αλήθεια: «Προσαρμοστήκαμε σε όλα — στα στημένα, στις μονομαχίες, στα πλάγια». Αυτή η φράση αποτυπώνει απόλυτα το σημερινό ποδόσφαιρο της Premier League: δυναμικό, υπολογισμένο, αλλά χωρίς την αίσθηση του απρόβλεπτου.
Η Τότεναμ, άλλοτε σύμβολο του επιθετικού ιδεαλισμού, έχει μετατραπεί στη ζωντανή απόδειξη πως η σύγχρονη Premier League κερδίζει μάχες αλλά χάνει τη μαγεία της.
Αναστάσης Κόνιαρης
