Η καρδιά του πιο κόκκινη και από το αίμα του!
Κάποτε οι Πορτογάλοι αποκάλεσαν τον Τζορτζ Μπεστ «πέμπτο Beatle» μετά από μία μυθική εμφάνιση του Ιρλανδού στην επικράτηση της Γιουνάιτεντ με 5-1 μέσα στη Λισαβώνα επί της Μπενφίκα. Παρόλα αυτά στο Λιβερπουλ επέμεναν πάντα να θεωρούν πως πραγματικό πέμπτο σκαθάρι δεν εμφανίστηκε ποτέ αν και σπουδαίες φυσιογνωμίες σαν τον Νταλγκλίς, τον Ρας, τον Χαντ , τον Σούνες, τον Χάνσεν , τον Κίγκαν κατά καιρούς πήραν A ticket to ride στην κούρσα για τη δόξα, για να χρησιμοποιήσω τίτλους τραγουδιών των Beatles.
Ωστόσο η αλήθεια είναι πως η Λίβερπουλ εκείνη την εποχή κέρδιζε πριν βγει στο γήπεδο. Τα πέτρινα χρόνια που ακολούθησαν τις ένδοξες μέρες των 70s και των 80s ηχούν εδώ και δύο δεκαετίες σαν τους στίχους από το «Yesterday». Όνειρα που έσβηναν πριν καν φωτίσουν τις νύχτες και ελπίδες που σκορπούσαν με τα πρωτοβρόχια. Η κραυγή του «Help!» σε διαπερνούσε και παρότι εμφανίστηκαν πολλά αστέρια από τον Φάουλερ, τον Οουεν τον Μακμάναμαν μέχρι τους ξένους σταρ σαν τον Τόρες τον Αλόνσο, τον Ρέινα έως τον Σουάρεζ πρόσφατα ο κόσμος δύσκολα μπορούσε να τραγουδήσει ξένοιαστα το “I feel fine”.
Ο αληθινός ηγέτης της ομάδας όλα αυτά τα πέτρινα χρόνια ήταν ακόμη αμούστακο παιδί όταν έκανε ντεμπούτο το Νοέμβρη του 1998. Γέννημα θρέμμα liverpudlian, με καρδιά πιο κόκκινη και από το αίμα του, ο Στίβεν Τζέραρντ φώναξε «I wanna be your man» και με την απόδοσή του και το ταλέντο του έκανε και πάλι τον κόσμο να ονειρεύεται. Μπορούσε να προπονείται «eighty days a week» και γύρω του χτίστηκε η νέα ομάδα που όταν ανέλαβε ο Ράφα Μπενίτεθ το 2004 και του σιγοψιθύρισε «We can work it out» τον έπεισε (σε αντίθεση με τον Όουεν που άκουσε τις «Σειρήνες» της Ρεάλ και λιποτάκτησε) να οδηγήσει την αρμάδα σαν νέος Μωυσής στη γη της επαγγελίας. Έκανε αυτό που η μοίρα τον είχε σημαδέψει, με την ομάδα έτοιμη να πετάξει πετσέτα στον τελικό της Πόλης με το 0-3 στην πλάτη, σήμανε επίθεση προς το κύπελλο: «Get back to where you once belong»! Την ώρα που σήκωνε το τρόπαιο, έβγαζε το δικό του Εξκάλιμπερ από τον βράχο, όπως κάποτε ο Αρθούρος, με όλο το βασίλειο του Μερσεϊσάιντ να υποκλίνεται μπροστά του.
Τα λεφτά της Τσέλσι έδειξαν να τον κερδίζουν τον Ιούλιο του 2005, όμως «money can’t buy love». Μέσα σε λίγες ώρες κατάλαβε την κραυγή απόγνωσης του λαού του, που σιγοτραγουδούσε «Don’t let me down», και απαρνήθηκε τον Ζοσέ Μουρίνιο. Οι απειλές κατά της ζωής του και της οικογένειας του τη μέρα εκείνη που ανακοίνωσε πως πάει στην Τσέλσι παραμένουν ως η πιο μελανή πλευρά της παρουσίας του στο «Άνφιλντ», αλλά ταυτόχρονα απέδειξαν πόσο λεπτή είναι η γραμμή ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος στο ποδόσφαιρο. Και όχι μόνο.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, οδήγησε την ομάδα σε πολλά δύσβατα μονοπάτια, γύρισε μόνος του έναν χαμένο τελικό Κυπέλλου το 2006 με την Γουέστ Χαμ, πήγε την ομάδα σ’ έναν ακόμα τελικό Τσάμπιονς Λιγκ αλλά ο πολυπόθητος τίτλος που από το 1990 δεν έχει γυρίσει στο « Ανφιλντ» παραμένει η ανεκπλήρωτη επιθυμία του. Για τον Stevie G που μεγάλωσε με νανούρισμα το «You ‘ll never walk alone» θα είναι ένα ακόμα αντάμωμα της μοίρας αν σε αυτά τα χρόνια που θα φορέσει ακόμη τη κόκκινη φανέλα οδηγήσει τη Λίβερπουλ σε ένα πρωτάθλημα. Και από πίσω θα ακούγεται σαν σάουντρακ το «Let it be». Γιατί η ιστορία γράφεται , λένε, από τους ανθρώπους. Αλλά υπάρχουν και κάποιοι εκλεκτοί που η ιστορία απλώς ακολουθεί μαγνητισμένη τα βήματά τους.
