Γλυκόπικρη γεύση Τελικού

Για να πω την "μαύρη αλήθεια", πίστευα, ήθελα, προσευχόμουν, έτρεφα ελπίδες... αλλά εξ' αρχής, αν καθόταν κάποιος να αναλύσει ψύχραιμα τον τελικό, θα διαπίστωνε ότι έπρεπε πολλά κομμάτια του "παζλ" να δέσουν μεταξύ τους, για να επιτευχθεί ο στόχος.

Πράγμα που δεν έγινε, τελικά. Ούτε η Τσέλσι δεν αντιμετώπισε τον Τελικό λιγότερο δυναμικά - λόγο του Τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ που προφανώς και την ενδιαφέρει περισσότερο, ούτε δεν έπιασε καλή απόδοση (στα πρώτα πολύ κρίσιμα 50-60 λεπτά), αλλά ούτε και εμείς είχαμε όλα όσα χρειαζόμασταν για να νικήσουμε: Πάθος και ψυχή εξ' αρχής (τα αποκτήσαμε αυτά μετά το γκολ που πέτυχε ο Άντυ Κάρολ), δεν "τράβηξε" σχεδόν το σύνολο της ομάδας - οι περισσότεροι ήταν σε κακό απόγευμα, τα δύο-τρία σημαντικότατα στελέχη της βασικής ενδεκάδας (Τζέραρντ, Σουάρεζ, Ντάουνινγκ, κεντρικό αμυντικό δίδυμο, Ρέινα) δεν έπιασαν καλή απόδοση ενώ δεν πήραν και πρωτοβουλίες (ειδικά ο αρχηγός, απογοήτευσε), ο Κένι Νταλγκλίς επέλεξε εντελώς λάθος ρόστερ και στρατηγική, δεν ρίσκαρε γρήγορα (γνώμη μου, έπρεπε απ' τα αποδυτήρια να μπει ο Κάρολ στο 2ο ημίχρονο - αφού κακώς δεν τον έβαλε εξ' αρχής), είχαμε και την ατυχία που μας δέρνει όλη την χρονιά (με την κεφαλιά που μπήκε-δεν μπήκε), οπότε δεν φάνηκε να μπορεί να γυρίσει το ματς αυτό.

Εξ' αρχής, πίστευα (όπως πολλοί δημοσιογράφοι ή παλαίμαχοι παίκτες μας - και μη), ότι η Τσέλσι έχει το "πάνω χέρι" ψυχολογικά αφού ο Ντι Ματέο έδωσε άλλη "πνοή" στην ομάδα και "ξαναγεννήθηκε" η Τσέλσι μετά τα Χριστούγεννα, είχε και την μεγάλη ηθική "ανάταση" από την επική (έστω και λίγο τυχερή) ανατροπή και πρόκρισή της στον Τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ (πετώντας έξω την "γαλαξιακή" Μπαρτσελόνα), ο Ντρογκμπά που πολλοί τον είχαν "τελειωμένο" (αναρωτιέμαι, γιατί;) έχει "ξαναγεννηθεί" και αυτός παρέα με τον Ραμίρες έχουν πάρει "από το χέρι" την Τσέλσι και την οδηγούν σε επιτυχίες, "ξύπνησε" κι ο "άσφαιρος" Τόρες και σκοράρει (αν και δεν χρησιμοποιήθηκε χθες), οπότε η Τσέλσι μου φάνταζε εξ' αρχής πολύ δύσκολος αντίπαλος για τον Τελικό. Απ' την μεριά την δική μας, η Λίβερπουλ έφτασε στον τελικό μετά από μια κάκιστη χρονιά, με πάμπολλα αρνητικά ρεκόρ που είχε σπάσει η ομάδα (ένα από αυτά, η ήττα εντός έδρας στο Άνφιλντ από την Φούλαμ την προηγούμενη αγωνιστική, η πρώτη και μοναδική σ' όλη την ιστορία του συλλόγου!), με την "απώλεια" της "καυτής έδρας" (Άνφιλντ) καθώς σχεδόν οι πάντες που φιλοξενήσαμε στην έδρα μας πήραν το "Χ" ή και το "διπλό" (!), το σύνολο των προσωπικών επιλογών (μεταγραφές) του Νταλγκλίς αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και με λίγη ποιότητα απ' την αναμενόμενη (και διαφημισμένη), με ελάχιστες πια μεγάλες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες να βοηθήσουν με προσωπικές ενέργειες (ενώ κάποιοι από αυτούς τους λίγους "γίγαντές" μας όπως ο Στίβεν Τζέραρντ, ήταν "σκιά του εαυτού" του λόγο τραυματισμών και ελεύσεως σιγά-σιγά του τέλους της καριέρας του), ενώ τέλος η επιλογή του Νταλγκλίς για αλλαγή πλήρως της στρατηγικής και τρόπο παιχνιδιού της ομάδας από κοφτές και κοντινές πάσες και γρήγορες αντεπιθέσεις σε... αλλεπάλληλες και ατέλειωτες "λόμπες" προς τα μπροστά, δεν "κόλλησε" και δεν βοήθησε.

Παρόλα αυτά, πίστευα, ήλπιζα, ήθελα, προσευχόμουν. Η ομάδα χθες στον τελικό, στήθηκε κάκιστα από τον Κένι. Και κακές επιλογές παικτών και κακή διάταξη. Επέλεξε για μια ακόμα φορά τον "αόρατο" Χέντερσον (έχει μια προσωπική "μανία" με αυτόν τον παίκτη, που σε κανένα παιχνίδι δεν έχει διακριθεί έστω 50%), επέλεξε τον φιλότιμο αλλά άπειρο και "λίγο" Σπίρινγκ (γνώμη μου, έπρεπε να παίξει ίσως πιο μπροστά ο Σέλβι κι ο Τζέραρντ "καθαρόαιμο" αμυντικό χαφ πίσω, διότι ο Σπίρινγκ ούτε πολύ καλός είναι μπροστά ούτε "βράχος" πίσω), ενώ το μέγιστο λάθος του Κένι ήταν μπροστά που επέλεξε στο σύστημα 4-5-1 του (που "γύριζε" σε 4-4-2), να έχει τον μικρόσωμο Σουάρεζ μόνο του να τον "πλαισιώνει" ο "κοντορεβιθούλης" Μπέλαμι, για να αντιμετωπίσουν τους …Κύκλωπες της κεντρικής αμυντικής γραμμής της Τσέλσι, τους Τέρι και Ιβάνοβιτς! Η ομάδα ξεκίνησε "μουδιασμένη", μας "έπιασαν στον ύπνο" στην πρώτη φάση με αξιώσεις που έκαναν, με ένα λάθος στην μεσαία γραμμή του άπειρου Σπίρινγκ, με δεύτερο λάθος (κακή εκτίμηση) του χειρότερου παίκτη μας χθες - του κάκιστου αριστερού μπακ Ενρίκε, τον πέρασε σαν "βέλος" ο Ραμίρες και έφτασε απέναντι στον Ρέινα από τα δεξιά, βλέπει τον Ρέινα κακώς να αρχίζει να πέφτει απ' την άλλη πλευρά της κλειστής του γωνίας, οπότε τον πλάσαρε και η μπάλα πέρασε σε ένα κενό τριάντα πόντων από τον Ρέινα και το δοκάρι.

Η συνέχεια ήταν παρόμοια, μετά το γκολ. Εξακολουθούσαμε να είμαστε "μουδιασμένοι", τίποτα δεν "έβγαινε" από το σχέδιο που είχε ο Κένι κατά νου και τελικά τελείωσε το 1ο ημίχρονο να χάνουμε 0-1. Στο δεύτερο ημίχρονο και ενώ περιμέναμε οι περισσότεροι ήδη να 'χει κάνει την αλλαγή μπροστά ο Νταλγκλίς και να μπει ο Άντυ Κάρολ, ξεκινήσαμε όπως ήμασταν στο 1ο ημίχρονο.

Αυτό είχε ως συνέπεια, να συνεχίζει το "σφυροκόπημα" η Τσέλσι και σε μια ωραία πάσα του Φρανκ Λαμπάρντ, να πάρει εντός περιοχής την μπάλα ο σπουδαίος φέτος Ντρογκμπά, να κάνει μια μικρή προσποίηση στον Σκρτελ που "μάρκαρε με τα μάτια" και να πλασάρει τον Ρέινα στην αντίθετη γωνία του, κάνοντας το 0-2. Επιτέλους ο Κένι "ξύπνησε" εκείνη τη στιγμή, βάζοντας αμέσως τον Κάρολ. Φάνηκε εξ' αρχής πόσο λάθος επιλογή είχε κάνει, αφού ο ψηλός (αν και βαρύς, τραχύς) δυνατός φορ, άρχισε να μάχεται με τα "θηρία" της άμυνας της Τσέλσι, δίνοντας πια "οξυγόνο" στον Σουάρεζ να μπορεί να ελιχθεί καλύτερα. Έτσι προήλθε και το γκολ, μετά από λάθος της Τσέλσι, που επωφελήθηκε ο Κάρολ (ενώ δίπλα του ήταν ελεύθερος και ο Σουάρεζ), έκανε περίτεχνη ντρίπλα στον Τέρι και σκόραρε ένα πολύ καλό γκολ - συμπληρώνοντας την πολύ καλή του απόδοση χθες. Έδωσε άλλη "πνοή" στην ομάδα, "ξαλάφρωσε" η επίθεση, τονώθηκε το ηθικό και η Λίβερπουλ ξαναθύμισε (έστω μόνο στο πάθος και την πυγμή, όχι στην ποιότητα και αποτελεσματικότητα), την παλιά Λίβερπουλ που τολμούσε και πετύχαινε επικές ανατροπές.

Οι δύο αυτοί κύριοι - Σουάρεζ και Κάρολ, ήταν και οι πρωταγωνιστές στην φάση που "έκλεψε την παράσταση" στον Τελικό, όταν προς το τέλος του παιχνιδιού, ο Σουάρεζ έκανε μια σέντρα, ο Κάρολ πετάχτηκε σχεδόν ξεμαρκάριστος στα 3 μέτρα και έκανε "καρφωτή" κεφαλιά, ο Τσεχ τίναξε το μεγάλο κορμί και χέρι του και "βρήκε" λίγο την μπάλα... ίσως τελείως μέσα από την γραμμή, ίσως όχι εντελώς η μπάλα να 'χε περάσει (δεν φάνηκε στο ριπλέι, το δοκάρι έκρυβε την μπάλα)... όλοι μας αρχίσαμε να πανηγυρίζουμε για την ισοφάριση, αλλά ο επόπτης έμεινε στην θέση του μην έχοντας σαφή εικόνα αν πέρασε ή όχι (και κατά νου του τις άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν που αδικήθηκε σε παρόμοιες φάσεις η Τσέλσι!) και δεν κατακυρώθηκε το γκολ.

Στο τέλος, παρ' όλες τις προσπάθειες, δεν καταφέραμε να ανατρέψουμε το σκορ και χάσαμε το Κύπελλο... Νομίζω ότι, το ματς χάθηκε στο 1ο ημίχρονο, κατ' αρχάς από τον Κένι Νταλγκλίς και κατά δεύτερον από την κάκιστη εικόνα που παρουσίασε το σύνολο σχεδόν των παικτών που επέλεξε. Μεγάλο ρόλο σε αυτή την ήττα, έπαιξε και η ανεπαρκής - έως ανύπαρκτη - εικόνα του κατά τα άλλα λατρεμένου Στίβεν Τζέραρντ, που εκτός της κακής του εμφάνισης δεν επέδειξε καθόλου και πάθος αρχηγού, να "πωρώσει" την ομάδα. Ίσως... ίσως έπρεπε να έμπαινε και ο Τζέιμι Κάραγκερ, όχι μόνο λόγο εμπειρίας του, αλλά κυρίως για το κύρος που έχει στην ομάδα - καθώς γνωρίζουμε (φαντάζομαι!) ότι ο πραγματικός αρχηγός στα αποδυτήρια, είναι ο Τζέιμι κι όχι ο Στίβι.

Τέλος πάντων, τα μάτριξ του γηπέδου έγραψαν "1-2" υπέρ της Τσέλσι. Πάει, τέλειωσε ο Τελικός. Το ξεχνάμε, το αφήνουμε πίσω και προχωρούμε μπροστά, δεν υπάρχει άλλη επιλογή για μια μυθική ομάδα σαν την Λίβερπουλ, παρά ΜΠΡΟΣΤΑ... και ΠΑΝΩ!

Ρωμύλος Φρονιμίδης

(Στείλτε μας και εσείς τη δική σας άποψη ή οποιαδήποτε ερώτηση ή σχόλιο στο info@england365.gr)