Μία συγγνώμη στον κύριο Μαντσίνι
Αρχικά θέλω να ξεκαθαρίσω, σε σχεδόν απολογητικό τόνο όπως κάνω τα τελευταία δύο χρόνια, ότι έγινα οπαδός της Μάντσεστερ Σίτι πολύ πριν την... Αραβική Άνοιξη της ομάδας (ή το αραβικό καλοκαίρι ορθότερα, αφού η αλλαγή ιδιοκτησίας από τον Σιναβάτρα στον σεΐχη Μανσούρ έγινε την 31η Αυγούστου 2008). Διάλεξα τις ομάδες μου (Σίτι και Εργοτέλη) αργά στην εφηβεία και ασφαλώς πρώτο μέλημά μου δεν ήταν οι τίτλοι.
Όταν άρχισα να υποστηρίζω τη Σίτι, τη φανέλα της φορούσαν ο Μπεν Θάτσερ, ο Αντουάν Σιμπιερσκί, ο Τζον Μάκεν. Πανηγύρισα όταν αποκτήσαμε τον Βαλερί Μποζίνοφ, χαμογέλασα με την αγορά του συντοπίτη μου, του Ηρακλειώτη Γιώργου Σαμαρά και φώναξα «Brazilliant» όταν ο Ρομπίνιο επέλεξε εμάς από την Τσέλσι.
Αφού τελείωσα με τη μικρή αυτή... απολογία, μπαίνω στο θέμα μου. Το 2008, άλλαξε εποχή στην ομάδα και αρχίσαμε να ονειρευόμαστε τίτλους. Το μπλε φεγγάρι νομίζαμε ότι θα ανέτελλε αμέσως, αλλά αυτό δεν έγινε. Σε αντίθεση με τον Ρομάν Αμπραμόβιτς, ο Μανσούρ δεν έδωσε προτεραιότητα στον προπονητή, αλλά στους παίκτες. Μέγα λάθος. Στούαρτ Πιρς, Μαρκ Χιουζ. Καλοί αλλά λίγοι για την υπέρβαση. Ο διάδοχος έπρεπε να έχει κάτι διαφορετικό. Κατά τη γνώμη μου, το Δεκέμβριο του 2009, ο νέος προπονητής έπρεπε να είναι είτε ο ταχυδακτυλουργός Ζοζέ Μουρίνιο, είτε ο Μάρτιν Ο'Νιλ, ο οποίος κακώς δεν έχει πάρει ακόμα ευκαιρίες σε κάποια μεγάλη ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ.
Αντίθετα, η διοίκηση προτίμησε τον Μαντσίνι, έναν προπονητή που δεν ταίριαζε στη δική μου ψυχοσύνθεση. Οι Άγγλοι ομοϊδεάτες μου τον λάτρεψαν, σε αντίθεση με εμένα. Την πρώτη χρονιά, το όνειρο για έναν τίτλο έσβησε νωρίς. Τη δεύτερη σεζόν κατακτήσαμε το Κύπελλο. Είχα την τύχη να είμαι στις εξέδρες του Γουέμπλεϊ όταν ο Τέβες σήκωνε το πρώτο τρόπαιο της ομάδας μετά από 35 χρόνια και ανατρίχιασα βλέποντας σκληρούς πενηντάρηδες να σπάνε και να κλαίνε σαν παιδιά όταν το πανό «35 years» της Γιουνάιτεντ παραφραζόταν και έμπαινε στον αγωνιστικό χώρο με το κοντέρ μηδενισμένο. Ακόμα και έτσι, είχα τις ενστάσεις μου για το κοουτσάρισμα του Ιταλού.
Η δυσπιστία μου συνεχίστηκε. Τον έβρισα στο Κομιούνιτι Σιλντ, τον έβρισα στο Τσάμπιονς Λιγκ, τον έβρισα στο πρώτο ματς με τη Σπόρτινγκ, τον έβρισα στην ήττα από τη Σουόνσι και στην ισοπαλία με τη Σάντερλαντ. Παραδέχομαι ότι εκτίμησα τις κινήσεις του στο ιστορικό 6-1 στο «Ολντ Τράφορντ» και σε μεγάλο βαθμό του έδωσα δίκιο στα περισσότερα ματς της σεζόν. Ακόμα και μετά τη νίκη επί της Γιουνάιτεντ πριν μία βδομάδα, ακόμα και αν παίρναμε το πρωτάθλημα, ακόμα και αν κέρδιζε τον τίτλο του προπονητή της χρονιάς, δεν ξέρω αν θα ήμουν υπέρ της παραμονής του.
Στο 60ό λεπτό του αγώνα με τη Νιουκάσλ, ενώ το σκορ ήταν στο 0-0, απέσυρε τον Νασρί για να βάλει τον Ντε Γιονγκ. Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Γιατί να μην βάλει τον Άνταμ Τζόνσον, τον Τζέκο, τον Μπαλοτέλι, ή έστω τον Μίλνερ; Να βγάλει μεσοεπιθετικό για να βάλει κόφτη; Δεν το χωρούσε το μυαλό μου, εμένα του προπονητή στη θέση του προπονητή. Κι όμως. Έτσι απελευθέρωσε τον Τουρέ, τον ανέβασε σε ρόλο δεύτερου φορ, με αποτέλεσμα να βάλει δύο γκολ. Ποιος ξέρει τι θα έλεγα αν το πείραμα δεν πετύχαινε και τελικά δεν βάζαμε το γκολ και χάναμε τον τίτλο... Όμως πέτυχε και ο Μαντσίνι κοίταξε την κάμερα σαν να μου απευθύνει το λόγο: «τι έχεις να πεις τώρα ρε πνεύμα αντιλογίας;» κι εγώ του απαντώ... You foul! Ζητώ συγγνώμη κύριε Μαντσίνι και σας ευχαριστώ που φέρνετε τον τίτλο στην αγαπημένη ομάδα του Μάντσεστερ, στην πραγματική ομάδα της πόλης.
Αγγελος Κ. Αναστασόπουλος
(Στείλτε μας και εσείς τη δική σας άποψη ή οποιαδήποτε ερώτηση ή σχόλιο στο info@england365.gr)
