Όχι πόσο είσαι αλλά πόσο καλός είσαι!
Μπορεί να ήταν φιλικό το παιχνίδι και να "σκεπάστηκε" από την συγκινησιακή φόρτιση των γεγονότων που συγκλόνισαν το Παρίσι την περασμένη εβδομάδα, ωστόσο κάποια συμπεράσματα για την ποιότητα των νέων Αγγλων παικτών καλο θα ηταν να βγουν από τη νίκη με 2-0 των "λιονταριών" επί της Γαλλίας στο Γουέμπλεΐ.
Αρκετοί παίκτες που έπαιξαν στη βασική ενδεκάδα σε αυτό το ματς έδειξαν ξεχωριστή ποιότητα στην κυκλοφορία της μπάλας και γενικά έχουν αλλάξει την εικόνα που οι περισσότεροι είχαν για τον μέσο ποδοσφαιριστή του αγγλικού ποδοσφαίρου πριν από μία 15ετια.
Ο Τζον Στόουνς για παράδειγμα αυτή τη στιγμή θα μπορούσε να είναι ο κεντρικός αμυντικός της Μπαρτσελόνα ή της Μπάγερν με την ίδια άνεση που αγωνίζεται στην Εβερτον. Ο παίκτης αποκάλυψη του ματς (πιθανότατα και της σεζόν μέχρι τώρα) ο Ντέλε Άλι δεν εχει σε τιποτα να ζηλέψει απο τον οποιοδήποτε αμυντικό μέσο της Γιουβέντους ή της Ρεάλ και σύντομα οι σειρήνες θα ηχήσουν προς την πλευρά της Τότεναμ επιχειρώντας Μα τον αποσπάσουν από το Βόρειο Λονδίνο! Ο Κλάιν είναι το καλύτερο δεξιό μπακ που έβγαλε η Αγγλία εδώ και μια εικοσαετία πιθανώς ενώ και κάποιοι άλλοι όπως ο γκολκίπερ Μπάτλαντ που είναι Νίκος 22 ετών και φέτος κάνει εκπληκτική χρόνια στη Στόουκ απορείς γιατί να μην παίζει στην Λίβερπουλ ή την Τότεναμ και να προτιμούνται ξένοι γκολκίπερ.
Ο αριστερός μπακ Μπερταντ έπαιξε βασικός με την Ισπανία και τα πήγε μια χαρά. Είναι δανεικός στη Βίλα από την Τσέλσι και δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από την .... εφεύρεση που λέγεται Αθπιλικουέτα και απορεί κανείς γιατί δεν του δίνονται περισσότερες ευκαιρίες. Ο Γκίμπς της Αρσεναλ επίσης δεν υστερεί σε κάτι από τον Μονρεάλ που είναι βασικό μπακ στην ομάδα του Βενγκέρ ενώ ο Ντάιερ έδειξε πως μπορεί και ως αμυντικός χάφ να κάνει εντύπωση αλλά τα εύσημα στην περίπτωση του όπως και στου Κειν και του Άλι πρέπει να δοθούν στον Μαουρίσιο Ποκετίνο που δεν φοβάται να καθιερώσει Άγγλους παίκτες στην ενδεκάδα του!
Μία έρευνα σχετικά με το πόσοι ξένοι αγωνίζονται στην Πρέμιερ Λιγκ μας οδηγεί σε ανησυχητικά συμπεράσματα για το μέλλον του αγγλικού ποδόσφαιρου. Πάνω από το ένα τρίτο των παικτών είναι ξένοι και αυτό μόνο καλό δεν κάνει στην εθνική ομάδα! Και το ερώτημα που ξαναμπαίνει είναι καίριο: Πόσο καλύτεροι από τους γηγενείς ποδοσφαιριστές είναι αρκετοί από τους ξένους που τα τελευταία χρόνια βρέθηκαν στο πιο γκλαμουράτο πρωτάθλημα στον πλανήτη ακριβώς επειδή οι ομάδες έχουν λεφτά για να πετάξουν ακόμη και στα σκουπίδια μερικές φορές! Ακούγεται λίγο περίεργο ωστόσο μερικές φορές αναρωτιέσαι γιατί για παράδειγμα ένας παίκτης στην Μάντσεστερ Σίτι ή την Τσέλσι ή την Άρσεναλ είναι πιο εύκολο όταν προέρχεται από την Γαλλία ή την Ισπανία ή την Αφρική να παίξει βασικός από ότι αν είναι από τις ακαδημίες τους; Και πως καταφέρνει η Μπαρτσελόνα να βρίσκει πάντα μια ισορροπία ανάμεσα στο ποιους αγοράζει και οποία προωθεί από τη Masia και πως αυτό το ίδιο κατάφερε να κάνει επί χρόνια ο Σερ Άλεξ στη Γιουνάιτεντ και δεν μπορούν να το κάνουν οι άλλοι;
Η δικαιολογία πως οι Αγγλοι παίκτες είναι απλώς τρεχαλατζήδες και στερούνται τεχνικής κατάρτισης είναι απολύτως αστεία και δεν στέκει εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια. Γιατί ως προϊόν των ακαδημιών που έχουν φτιαχτεί με εντελώς διαφορετικές προδιαγραφές απ' ό,τι στη δεκαετία του 90, ο μέσος Άγγλος ποδοσφαιριστής μπορεί πια στα 18 του χρόνια να κάνει τα ίδια πράγματα με τη μπάλα στα πόδια με τον συνομήλικό του στην Ισπανία ή τη Γερμανία και την Ιταλία. Αλλά ενώ η Μπάγερν και η Ντόρτμουντ θα δώσουν αμέσως ευκαιρίες σε παιδιά που βγαίνουν από τις ακαδημίες τους αυτο με εξαίρεση τη Σαουθαμπτον δεν το κάνει κανείς στην Πρέμιερ Λιγκ! Και όσο δεν θα τολμούν να επιμείνουν στο κάθε δικό τους ταλέντο, προτιμώντας την εύκολη λύση των 30 και 40 εκατομμυρίων ευρώ αγοράζοντας ότι καλύτερο κυκλοφορεί στο εξωτερικό, η εθνική ομάδα της Αγγλίας θα υστερεί στα μεγάλα τουρνουά απέναντι στις ομάδες που λειτουργούν με σκεπτικό πως δεν έχει καμία σημασία τι λέει η ταυτότητα σου αλλά το πόσο καλός είσαι!
